‘El Clásico’

Zondagochtend om 9 uur opgestaan omdat we met het voetbalteam van Hogares Claret onderling gingen oefenen. Topfit, want zaterdagavond de hele avond met Nora in een park gezeten (pfff, waar gaat dit heen?). In Acogida kwam ik enkele teamgenoten tegen en samen zijn we naar het ‘microveldje’ gelopen. Het is een betonnen veldje met de zaalvoetbalafmetingen en we spelen 6 tegen 6. We spelen met een drietje, een kleine bal die erg zacht is. De omstandigheden bepalen de speelwijze, dus mijn verhaal over positiespel en balsnelheid gaat niet op. Lekker pingelen dus...hahaha. Ik maakte de eerste twee doelpunten, dus over het niveau hoeven we het niet te hebben. Daarna was ik leeg, want het was bloedheet. We hebben genoten en gelachen, al begrijp ik de Colombiaanse humor niet altijd. Volgende week spelen we onze eerste competitiewedstrijd ‘futbolocho’ met hooggespannen verwachtingen.
Na de wedstrijd moest ik snel naar huis om te douchen en me om te kleden voor de klassieker Medellin – Nacional, de belangrijkste wedstrijd in deze stad. De dag ervoor had ik vier kaartjes gekocht omdat men vertelde dat het bomvol zou zijn. Ik had met Nora, Letty en haar vriend Aurelio om 14.30 uur afgespoken op het metrostation ‘Estadio’, een uur voordat de wedstrijd begint. Althans, volgens de kaarten waarop 3.30 pm stond. Geen idee waarom, maar om 17.25 uur kwamen de spelers pas het veld op en had ik al last van een betonnen kont. Zo hebben Nora en ik de gesprekken van de avond ervoor nog met enkele uren kunnen verlengen, hahaha. Vijf minuten later begon de wedstrijd en blijkbaar hebben de spelers de warming-up binnen gedaan. De opkomst van de spelers was fantastisch, de ruim 42.000 toeschouwers verdeeld in twee kampen schoten een soort papierrollen de lucht in. Er werd veel gezongen en gesprongen, terwijl de vlaggen, sjaaltjes en ander rood (de kleur van Medellin) en groen/wit (de kleuren van Nacional) materiaal naar de spelers zwaaiden. Wat een feest, heel indrukwekkend zoals de supporters 90 minuten lang zingen en springen voor hun club. ‘Vamos....vamos mi verde...que esta tarde, tenemos que ganar.’
Er wordt in Colombia een 1:3:5:2 systeem gespeeld, waarbij in de zône wordt verdedigd. De buitenste middenvelders moeten de hele zijkant bestrijken en ook nog eens rugdekking verzorgen aan de mandekker in de verdediging, dit is niet te belopen. Aanvallend wordt veelal gekozen voor de korte combinaties in het centrum, mede doordat de zijkanten onderbezet zijn. De balsnelheid ligt veel te laag. Colombianen hebben moeite om de posities bezet te houden en daardoor geven ze in de omschakeling veel ruimte weg. Daarbij wordt er heel matig doorgedekt en al met al komt het regelmatig erg amateuristisch over hoe er tactisch wordt gespeeld. Pas nadat een speler van Medellin 15 minuten voor tijd de rode kaart kreeg, gebeurde er iets op het veld. Nacional ging opportunistischer spelen en vlak voor tijd resulteerde dit in het winnende doelpunt, 0 – 1 na een kopbal vanuit een voorzet. Het stadion ontplofte en tot zeker een kwartier na de wedstrijd bleven de ‘hinchas’ van Nacional in het stadion om liederen te zingen voor hun helden.
Na de wedstrijd zijn we naar een Salsateca gegaan om de overwinning te vieren. Niet met zijn vieren, want alleen Nora en ik zijn hinchas van Nacional. Ok, dit ook alleen maar omdat ik vorig jaar een shirt van deze club heb gekocht nadat ze kampioen geworden zijn. Een biertje drinken ging me goed af, het dansen was een drama. Last van mijn heup na de wedstrijd van dezelfde ochtend. Hopen dat ik volgende week weer fit ben......