Een dag in Medellin

Afgelopen nacht de wekker op 3 uur gezet, omdat ik dan mijn medicijnen moet innemen. Elke 6 uur heb ik pijnstillers en daarnaast moet ik driemaal per dag na het eten een pil innemen tegen de keelinfectie die ik heb opgelopen. Volgens de dokter ben ik als (gezonde) Hollander niet resistent tegen enkele bacteriën die hier in Zuid-Amerika aanwezig zijn en kan ik weleens wat oplopen.
Het begon zaterdagavond toen ik met Mariska, Maite en haar nichtjes op stap zou gaan. Ik kreeg hoofdpijn en voor de ingang van de discotheek besloot ik alsnog om alleen met de taxi naar huis te gaan. En als ik voor de ingang van een discotheek dit besluit neem (met zes vrouwen aan mijn zijde), ga er dan maar vanuit dat de hoofdpijn ondraaglijk is, haha. Thuis wist ik urenlang niet of ik moest liggen, zitten of staan van de pijn en uiteindelijk viel ik uitgeput in slaap. De volgende dag om acht uur wakker en terwijl ik net een bak koffie wilde drinken begon het hele ritueel opnieuw. Ik dacht aan migraine en heb drie dagen lang niet mijn beste tijd in Medellin gehad. Tot ik het zo zat was dat ik een bezoek aan de dokter waagde…
Rond 4 uur werd ik weer wakker omdat mijn kamer aan alle kanten schudde, wat na zo’n 10 seconden ophield. Te suf om na te denken ben ik weer in slaap gevallen, maar toen ik de volgende dag het nieuws hoorde drong tot me door dat er een aardbeving had plaatsgevonden. Het epicentrum lag buiten Medellin met een sterkte van 5.1 op de schaal van Richter.
Na het ontbijt ‘s ochtends liep ik richting het metrostation om naar Acogida te gaan en de bussen vielen me op. Mijn moeder verbaasde zich er elke keer weer over wanneer
een bus gas geeft. Een stoomboot heeft minder uitlaatgassen…
In de metro lees ik de krant en in het deel ‘Guerra y paz’ (oorlog en vrede) stond een artikel over de moord op een leidster in Comuna 13. Medellin is verdeeld in comunas en San Javier heet ook wel Comuna 13, de wijk waar ik woon. Het is de tweede leider in enkele maanden die is vermoord in deze buurt. Een leider is iemand die op natuurlijke wijze is benoemd nadat ze vele mensen met allerlei problemen in de buurt adviseert. Vele buurten in Medellin hebben zo’n leider en deze mensen zijn hard nodig. Helaas zijn er nog steeds veel straatbendes, guerillas en paramilitairen in de stad die niet graag de macht over een wijk verliezen en als oplossing zien deze ‘invloedrijke persoon’ te vermoorden. Hoewel je het niet in de gaten hebt, het is een harde werkelijkheid in deze stad.
‘s Morgens werk ik meestal achter de computer of regel ik zaken voor de club en om half 1 ga ik met de kinderen eten. Er wordt vreemd opgekeken als ik ook in de rij ga staan en eet van plastic borden. De hiërarchie zegt hier dat ik moet wachten totdat er stenen borden voor me worden neergezet. Maar ik geloof daar niet zo in en laat dat op deze wijze blijken.
´s Middags na de lunch werk ik met de kinderen van Acogida, La Libertad en/of Miraflores en dat is het leukste van het werk dat ik hier doe. Maar omdat ik zoveel kansen zie, zal ik ook veel organisatorisch werk moeten verrichten om hier iets moois en goeds achter te laten waarmee ze hier voort kunnen. Dat is minder leuk, maar hoort erbij.
Iedereen is zeer geïnteresseerd en er wordt dan ook regelmatig gevraagd hoe mijn ouders het hier hebben gehad. Ze vinden het belangrijk dat buitenstaanders zich snel als binnenzitters voelen en hopen erop dat ze hebben genoten in Medellin. Het doet me denken aan de momenten dat wanneer mijn vader een shaggie rolde, mensen nieuwsgierig kijken wat hij aan het doen is. Sommigen kunnen hun nieuwsgierigheid niet onderdrukken en na aarzelen stellen ze toch de vraag wat het is. Meestal kregen deze mensen dan een shaggie om te proberen, die soms zelfs met collega’s werd gedeeld zodat iedereen kon proeven hoe het smaakt. Maar de laatste dag dat mijn ouders hier waren was het mooist. Na de wedstrijd van Medellin gingen we naast het stadion bij een van de vele stalletjes wat eten en een biertje drinken. De vrouw van een nieuwsgierige man stelde de vraag en hij kreeg een shaggie om te proberen. Hier was de man zo blij mee dat mijn vader een petje van Medellin kreeg. De vrouw van het stalletje kwam ons drie bier brengen, aangeboden door de beste man, waarop mijn vader de rest van het pakje shag aanbood. Eerst wilde hij deze ‘gulle’ gift niet aannemen, maar toen hij uiteindelijk toch overstag ging kwam hij voor mijn moeder en mij ook met een Medellin artikel. Ik ben zelfs bij hem thuis in Pereira uitgenodigd, wanneer ik deze stad bezoek.
Zo hebben mijn ouders kunnen ervaren tijdens hun reis naar Colombia hoe vriendelijk de mensen hier zijn. Dat is dan ook één van de belangrijke redenen waarom ik het hier zo naar mijn zin heb.
‘s Avonds kwam ik dan ook weer zeer voldaan thuis, virusinfectie of niet…