Emilio 'chocolate' Alvaro Gonzalez Moreno

Vlak voor de wedstrijd nog even een aanmoediging naar de jongens toe, met rechts op de foto als laatste man Emilio. Ik zou bijna willen zeggen, 'was het maar een knollenveld'.

Vanaf de eerste training in augustus vorig jaar is de 16-jarige Emilio Alvaro Gonzalez Moreno altijd aanwezig. De donkere Emilio wil niets over zijn verleden kwijt, maar bekend is dat hij lange tijd op straat heeft geleefd. Nu woont hij in Acogida, de opvang voor straatkinderen, en krijgt elke ochtend les op groep 5 lagere school niveau. Hij is liever lui dan moe, maar als er gevoetbald wordt staat hij altijd vooraan. De droom van deze talentvolle speler is een toekomst als profvoetballer of een eigen voetbalschool. En om geen training te missen volgt hij de lessen dan ook gehoorzaam.
De eerste trainingen staan me nog helder voor de geest. Als er sprake was van lichamelijk contact in een duel ervoer hij dat als een persoonlijke aanval. Gevolg was dat hij daarna klappen uitdeelde. Gelukkig won ik in de periode daarna langzamerhand zijn vertrouwen en was op zo’n moment oogcontact voldoende om hem op andere gedachten te brengen.
Voordat de competitie begon was ik er nog niet gerust op en heb in trainingswedstrijdjes weleens bewust tegen hem gefloten. Hij werd dan zo boos dat hij zichzelf verloor en ging daardoor heel slecht spelen. Na de verloren wedstrijd sprak ik hem hierop aan en hij kreeg langzamerhand het besef dat hij zich niet moet laten leiden door externe factoren. De competitie is nu zes weken aan de gang en hij heeft nog geen woord tegen de scheidsrechter gezegd.
De meeste jongeren hadden voor deze competitie nog nooit een echte voetbalwedstrijd gespeeld. Het is indrukwekkend om te zien hoe ze zich verbeteren, maar door een gebrek aan ervaring hebben we slechts één wedstrijd gewonnen. En zoals overal in de wereld wordt ook hier gezocht naar oorzaken. Afgelopen zaterdag stonden we een kwartier voor tijd met 4 – 5 achter en Emilio, onze laatste man, laat dan zijn koppie hangen.
We hebben een sterke band opgebouwd en ik vond het tijd om hem in een groepsgesprek op dit gedrag aan te spreken. Dit komt hard aan voor hem, maar hij ging er goed mee om. De volgende dag vroeg ik hem om zijn mening en hij zegt dat hij nu beter beseft dat als je iets wilt bereiken je er zelf hard voor moet werken. Bij tegenslag moet je niet zoeken naar excuses, het is beter om met elkaaar nog harder te werken. Het was goed om te horen, ik ben benieuwd hoe hij zich verder zal ontwikkelen als persoon.
Nog steeds valt hij om als hij wordt aangeraakt en ik noem hem dan ook weleens gekscherend ‘chocolate’. Hij moet hier dan hartelijk om lachen, het is een schitterende gozer om mee te mogen werken…