Weer een week hard werken...

Zondagochtend werd ik vroeg wakker, want Darla stond naast mijn bed en door me overal aan te raken kon ze me de vraag stellen of ik met haar wilde spelen. De nog maar 3-jarige dochter van Karen weet al hoe ze haar zin moet krijgen... Al spelend in de woonkamer heb ik nog op ESPN Sports kunnen zien hoe PSV kampioen werd, waardoor ik er niet helemaal bij was. Ook al voel ik me elke dag meer ‘Paisa’, de laatste dagen was zelfs ik bezig met het kampioenschap van AZ en de dag begon dan ook zeer, zeer teleurstellend.
Vrijdagavond heb ik de nachtbus naar Barranquilla genomen om een week bij Karen te kunnen zijn. Zaterdag, de laatste dag van mijn peniciline kuur, zijn we ’s avonds op stap gegaan en voelde ik me na een week ‘mas o menos’ weer ouderwets super. Karen, Monica en Leonardo dronken samen een liter wodka, de mobiele apotheek durfde dat niet aan en hield het bij een biertje. Naarmate de avond vorderde begon ik het steeds leuker te vinden en ik was veel met Karen aan het dansen, terwijl Monika en Leonardo de wodka puur probeerden. Ruim voor sluitingstijd konden ze hun ogen dan ook niet meer openhouden. Karen dronk niet zoveel, al was ik het die haar dansles moest geven, dus ook zij had voldoende gehad.
Voetbal is winnen en verliezen en ik was het verlies van AZ dan ook weer snel vergeten. Terwijl Karen zich aan het omkleden was zag ik dat er voor de deur hanengevechten werden gehouden. Het huis is gelegen in een buitenwijk en de straten zijn onverhard. Er lopen kippen, ezels en af en toe hoor je een straatverkoper langskomen. Van Karen mocht ik het niet van dichtbij zien, omdat er veel vage gevaarlijke figuren bij aanwezig zijn. Ik heb het al eens eerder gezien en werd er niet vrolijk van, dus vertelde ik dat als zij niet wil dat ik ga, ik ook niet ga.
In plaats daarvan gingen we naar Boca de Ceniza , een gebied waar de rivier de Magdalena de Caribean ontmoet. Langs de rivier zijn veel restaurants en barretjes met luide muziek. De vorige keer gingen we met een bootje naar de overkant van de rivier waar veel vermaak is, nu besloten we met een treintje de pier op te gaan. De trein vertrekt pas wanneer het vol is en we moesten dan ook lang wachten. Maar wachten kan ook erg leuk zijn als je een vissoep besteld met een heerlijk fruitdrankje en een uitzicht op de schitterende rivier met zijn palmbomen langs de oever. Uiteindelijk moesten we instappen en werd de motor aangezet. De rails zijn zeer oud, verroest en regelmatig krom. Het treintje met plaats voor zo’n 15 personen begon te rijden en bleef op de rails dankzij het gewicht van de pasagiers. Aan de ene kant uitzicht op de rivier, aan de andere kant het strand. Barranquilla wordt alleen bezocht door toeristen tijdens carnaval, dus alles is in ouderwetse staat en niet commercieel uitgebuit. Iets wat zijn charme heeft, overigens.
Tijdens de vermakelijke rit zag ik in de verte een treintje van de andere kant komen en begon me af te vragen hoe ze dit gaan oplossen, omdat er slechts sprake is van een paar rails. ‘Er is maar één oplossing’, dacht ik, en zo maakte ik me op voor een overstap op het andere treintje. Wat een misrekening! We moesten inderdaad uitstappen, maar tot mijn verbazing werd het treintje van de rails afgetild en zo kon de ander er langs. Nadat het treintje weer op de rails werd gezet, werd de reis vervolgd tot ongeveer een kilometer voor het einde van de pier. De rest hebben we gelopen over rotsen en kwamen vele krabben tegen. Ik heb zelfs een slangetje gezien dat in je lichaam wil kruipen wat de dood tot gevolg kan hebben. Uiteindelijk zagen we het gevecht tussen de stromingen van de rivier en de zee. Wat een schitterend gezicht, het gevolg is een wilde zee met hoge golven.
Onderweg kwamen we ook vissers tegen die op de pier wonen. Elke dag vissen ze op een wel hele mooie manier. Ze laten een vlieger heel ver in de lucht gaan en knopen uiteindelijk gevulde flessen aan het gespannen draad. Deze flessen zakken naar beneden zodat er soms wel een lijn van 100 meter vlak boven de zee hangt. Aan deze lijn zijn lijntjes gebonden met haakjes die de vissen moeten vangen. De lijn wordt binnengehaald en de vissen worden van de haakjes gehaald. De ‘huisjes’ van de vissers zijn vaak niet meer dan enkele houten palen met plastic erover gespannen. Er is geen electriciteit en ik vraag me af hoe het er ’s avonds is wanneer het erg waait.
Op de terugweg hebben we nog rijst met cocos en garnalen gegeten, een mooi einde van een schitterende dag met Karen. Vandaag (koninginnedag) is Karen aan het werk en zit ik de hele dag achter de computer. Morgen is heel Colombia vrij (dag van de arbeid) en gaan we naar Santa Marta met zijn mooie Caribische stranden, op 1,5 uur van Barranquilla. Woensdag tot en met vrijdag zal ik ook veel werken achter de computer, er is nog veel te doen. Maar ’s avonds ben ik samen met Karen en kunnen we het nuttige en aangename combineren...