Gastvrijheid van de Colombianen

Vrijdagmiddag heb ik Adriana van haar werk opgehaald. Ze werkt in een kliniek gespecialiseerd in kanker en ligt in een buitenwijk. Ik ben ernaar toe gelopen en verwonder me toch elke keer weer over de armoede die er heerst. Veel zwervers op straat en kinderen van 5 a 6 jaar die stad en land aflopen om snoepjes e.d. te verkopen. Ik hou niet zo van snoep, dus ik heb nu een rugzak vol. ´s Middags heeft Adriana een heerlijke maaltijd voor ons gemaakt en we hebben elkaar altijd veel te vertellen. ´s Avonds naar huis ben ik in de verkeerde bus gestapt en reed steeds verder van het centrum vandaan. Ik vroeg aan een vrouw wat nu het beste te doen en ze vertelde me dat het erg gecompliceerd is om een bus naar het centrum te nemen. Na enkele minuten vertelde ze dat haar zus verderop werkt en dat we konden vragen of zij mij naar het dichtsbijzijnde transmilenium-station kan brengen. Transmilenium functioneert als een soort metro boven de grond, het zijn bussen die een eigen baan hebben. Dit omdat onder de grond geen netwerk kon worden gemaakt. Uiteindelijk zat ik in een auto met 5 dames, die me voor het hotel hebben afgezet. De rit duurde gauw zo´n half uur en was erg vermakelijk. Ze wisten veel van Nederland en konden me zelfs vertellen waar Vincent van Gogh geboren is, al kunnen ze me wat dat betreft alles wijsmaken (Leiden toch?). Het is inmiddels geen uitzondering meer dat de mensen in Colombia zo behulpzaam zijn, werkelijk schitterend om mee te maken.