Nieuwe ervaringen maken je rijker!

Het was zaterdag een grote dag voor Colombia. De baas van de FARC, Marulanda, alias ‘tirofijo’ (de veelzeggende bijnaam ‘’schotvast’ of ‘trefzeker’) is dood. Al is men voorzichtig nu, de 77-jarige oprichter van de ‘Revolutionaire Strijdkrachten van Colombia’ schijnt al vaker voor dood te zijn aangenomen.
De afgelopen tijd zijn meerdere kopstukken van deze terroristische organisatie opgepakt of vermoord en zijn er zelfs die zichzelf overgeven in de hoop een nieuw leven te kunnen beginnen, na lange tijd onder barre omstandigheden te hebben geleefd in afgelegen gebieden. Na jarenlang overleg en compromiso heeft de regering gekozen voor een hardere aanpak, waarbij zelfs de verhouding tussen Colombia en de buurlanden Venezuela en Ecuador op het spel staat. Wat hun rol is in het gevecht is een goede vraag...
De grootste inkomstenbron van de FARC, cocaïne, zal altijd een groot probleem blijven voor Colombia. Maar het lijkt erop dat de FARC de controle verliest en wat zullen de gevolgen zijn. Al met al gaat het de goede kant op met dit mooie democratische land en is het een stuk veiliger geworden onder president Alvaro Uribe. Buitenlandse investeerders durven zich te vestigen en het toerisme neemt toe.

Naast deze goede ontwikkelingen in Colombia weet ik niet welke kant het zal opgaan met de voetbalschool. Er ontstaat steeds meer ‘een eigen clubcultuur’ waar de kinderen en ouders heel positief over zijn. Dat is mooi, maar welke waarde dat uiteindelijk zal hebben voor de toekomst moet nog blijken.
Drie weken geleden bleek dat Santiago en Julian niet meer willen spelen voor ‘La Naranja Mecanica’. Van Santiago kan ik het begrijpen, vanwege zijn leeftijd kan hij niet wedstrijden spelen met ons, maar moest ik hem uitlenen aan een andere school. Dat is natuurlijk verre van ideaal. Zijn broer Julian, die regelmatig ziek is, is een erg verwend kind dat zichtbaar moeite had met het feit dat ik niet gemakkelijk te manipuleren ben. Zijn moeder vertelde dat vanwege zijn regelmatige absentie de maandelijkse bijdrage te duur is. Ik vertelde nog dat het belangrijk voor hem is te sporten en dat als hij twee weken ziek is dat niet hoeft te betalen.
Ik kreeg ook al het idee dat Andres (ook hij speelt de wedstrijden bij een andere school) speelde met de gedachte de voetbalschool te verlaten. Nog dezelfde zaterdag zag ik deze jongens een wedstrijd spelen voor een andere voetbalschool waar de vader van Santiago de coach leek, een enorme brulaap die vindt dat winnen het belangrijkste is. Die middag bleek dat zijn andere zoon Julian ook bij een andere school speelt en heel toevallig onze tegenstander was.
Ik kreeg het gevoel dat de keren dat ik pa aansprak op zijn gedrag buiten het veld me niet in dank is afgenomen. Bij het andere team kon hij flink tekeer gaan, zelfs tot het groffe aan toe. Bij een vrije trap voor hun schreeuwde hij het kind toe dat hij 5000 pesos zou krijgen als hij raak schiet...
Wij speelden beter en hadden moeten scoren, maar verloren 0 – 2 doordat de tegenstander twee grote jongens in het team hebben lopen. De ‘coach’ van het andere team glunderde van oor tot oor.
Toevallig kwamen de week erna vier nieuwe aanmeldingen. Jonge enthousiaste kinderen die met veel plezier voetballen. De groep is nu qua leeftijd en niveau gelijkwaardiger en dat maakt het een stuk gemakkelijker. Het is nog erg jong, maar er zit talent bij.
We spelen in de competitie met geboortejaar ‘98/’99, maar de meesten van mijn team komen uit ‘00/’01. Zonder enige voetbalervaring spelen we tegen teams die soms al drie jaar bij elkaar zitten. Zo verloren we de laatste wedstrijd met maar liefst 11 – 1. Het is niet leuk om zo te verliezen, maar ondanks het grote verlies hadden de kinderen genoten en doen ze enorm hun best tot het eind. Leuk is dat we toch ook complimenten krijgen omdat de kinderen erg gedisciplineerd spelen. Tijdens de wedstrijd was de vader van Brandon (een nieuwe speler) duidelijk aanwezig om Lucas te vertellen dat het beter was dat hij niet de achterbal moest nemen. Na de tweede keer liep ik naar de ouders toe en vertelde hem dat ik verantwoordelijk ben voor de aanwijzingen. Hij leek erg geschokt en ik zag dat andere ouders met hem gingen praten. Na de wedstrijd gaf hij me een hand en was erg positief. Ik heb de ouders nog bedankt omdat ze de hele wedstrijd hebben aangemoedigd en zelfs uit hun dak gingen toen Alejandro ons eerste doelpunt maakte.
Na de wedstrijd kwam de competitieleider naar me toe met de mededeling dat hij meerdere trainers had gesproken en het hem een goed idee lijkt om in de competitie ‘00/’01 te gaan spelen met mijn team. Dit had ik al voor de competitie aangevraagd, omdat ik voorspelde dat we veel wedstrijden ruim gaan verliezen. Hij gaf me uiteindelijk dus toch gelijk en zo verwacht ik de komende periode leukere wedstrijden.
Maandag 23 en dinsdag 24 juni zal ik een festival organiseren en ik hoop dat er veel kinderen op af zullen komen die zich aanmelden bij de voetbalschool. Dan heb ik voor de ouders een gids met daarin mijn werkwijze en zo hoop ik dat er meer kinderen zich zullen aanmelden. Zelf ben ik ervan overtuigd dat mijn trainingen beter doordacht zijn en de kinderen op allerlei vlakken veel meer zullen leren, maar dit zien ouders en kinderen van buitenaf niet. In die zin wordt het dus niet gewaardeerd en moet ik het nu hebben van mond- op mondreclame van de groep die we hebben.
Ik verdien momenteel het minimumloon met mijn voetbalschool. Dat is genoeg voor een doorsnee Colombiaanse familie, maar voor mij alleen is het niet voldoende. Ik ben simpelweg teveel luxe gewend. Volgend jaar zal ik meer uren training gaan geven en verwacht ik ruim het dubbele te gaan verdienen. Zo niet, dan zal ik naar andere mogelijkheden moeten gaan kijken.
Maar vooralsnog ga ik ervan uit dat de voetbalschool in de toekomst een belangrijke rol gaat spelen... ‘the sky is the limit’.