Een weekend met Karen in Barranquilla

Zaterdag na de inauguratie heb ik snel mijn spullen gepakt en ben ‘s avonds in de bus gestapt richting Barranquilla, de grootste havenstad van Colombia. Maandag was een vrije dag (geen idee waarom, ze hebben hier zoveel feestdagen…) en dus geen training. Woensdagmiddag moest ik weer terug zijn voor de training en zo kon ik 3 dagen naar de Caribische kust om Karen te bezoeken. Sinds de carnaval hebben we dagelijks contact en willen we graag bij elkaar zijn. Haar werk laat het niet toe om naar Medellin te komen en omdat er voor mij voorlopig geen salarisverhoging inzit heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben richting de noorderzon vertrokken.
Zondagochtend stapte ik uit de ijskoude bus en ik heb dus weinig kunnen slapen. Maar gelukkig was het wederzien met Karen erg tof. Het is zo’n spontane lieve meid, zodat mijn lichaam zich snel opwarmde en de kou van die nacht snel vergat. Het was een dag van familie en kennissen bezoeken en ‘s middags zijn we met Jesus, Divina (een halfbroer en -zus), Darla (haar dochter) naar de dierentuin gegaan.
`s Avonds zijn we op stap gegaan met oa José Luis en Karina, het stel waar ik deze dagen ben blijven slapen.

Darla, de dochter van Karen, gevangen door een krokodil.

Voor de volgende dag waren we heel wat van plan, maar op z’n Colombiaans gebeurde er van alles (of toch ook eigenlijk niets) en zo was er nog net tijd om naar ´Rio (rivier) Magdalena´ te gaan. We hebben er heerlijke garnalen gegeten en zijn met een bootje over de rivier gestoken waar we in een hangmat konden relaxen.
‘s Avonds was er een welkomstfeest georganiseerd voor een vriendin van José Luis en Karina, een professionele ballerina die een half jaar in Japan heeft gedanst. Er was live-muziek van de eigen groep, echt super. We dronken wat rum, hebben gedanst en gelachen. Wat een heerlijke dag, een manier van leven die me wel aanstaat.

Karen en ik in het bootje over de Magdalena. Het lijkt altijd hard te waaien in Barranquilla...hahaha.

Dinsdagochtend ben ik met José Luis naar zijn werk gegaan. Hij is leraar op een school, volledig gesubsidieerd vanuit Engeland. Het is een school voor ontheemde jongeren die vaak geen familie meer hebben en daar in gastgezinnen worden opgevangen. Deze jongeren hebben veel problemen met alle gevolgen vandien. Zo zat ik in de pauze met de andere leraren en bleek dat een lerares een mobiele telefoon van een meisje van 12 jaar heeft afgepakt, omdat ze werd gebeld. Ze werd gebeld door een volwassen man die met het meisje wilde afspreken. De lerares deed zich voor als haar vriendin en wilde dat de man haar kwam ophalen bij school. Helaas is het uiteindelijk niet gelukt de man te lokken, want het meisje blijkt zich te prostitueren. Walgelijk.
Het leuke was de aandacht die ik daar kreeg, ik was een atractie. José Luis geeft Engelse les en ik heb hem geholpen, dat was erg leuk. Heb zelfs een armband van een meisje gekregen, dat is toch mooi.
Dinsdagmiddag hebben Karen en ik bij de familie gezeten en ‘s avonds moest ik helaas al weer weg. Het was kort maar krachtig, want het was weer supertof. Karen beloofde me om naar Medellin te komen, dus we zullen voorlopig nog dagelijks contact houden…

Campeonato 'Colombo Holandesa'

Een aantal maanden geleden kreeg ik een artikel opgestuurd uit een Nederlands tijdschrift over een competitie in Medellin, georganiseerd door de NCSU (Nederlandse Christelijke Sport Unie). Ruim 10 jaar is Marco Wittig begonnen met het geven van trainingen in de buitenwijken van Medellin aan risicogroepen, jongeren die in aanraking komen met drugs, drugstransport, jeugdbendes, etcetera. Dit heeft uiteindelijk geleidt tot een club van 1500 jongeren op dit moment, Club Deportivo Union Cristiano. Deze club draait op giften van binnen- en buitenland en is momenteel bezig met het bouwen van een mooi sportcomplex met vele faciliteiten aan de buitenkant van Medellin.
Ze hebben ook een eigen competitie waaraan iedereen kan meedoen, genaamd ‘Colombo Holandesa’. Een competitie die me interessant lijkt voor onze club. We kunnen een jaar ervaring opdoen, om vervolgens te kijken of we klaar zijn om in een ‘Liga’ mee te doen.
Probleem was dat niemand afwist van het bestaan van deze club, zelfs na intensief navraag te hebben gedaan. Ik heb zelfs zo mijn best gedaan, dat ik op een moment geloofde dat het hele artikel gewoon verzonnen was. Totdat ik enkele weken geleden tijdens een training werd aangesproken door twee jongeren. Zij bleken kleding van deze club te dragen en zo ben ik aan de juiste gegevens gekomen. Na een aantal telefoontjes heb ik een afspraak gemaakt en aldaar onze situatie uitgelegd. Zij hebben ook met ‘probleemjongeren’ te maken en zo kunnen wij deelnemen aan de competitie mits ik de komende periode alsnog de papieren kan regelen. De hele week ben ik bezig geweest om de papieren te regelen en er moesten pasfoto’s worden gemaakt van elke speler. Vrijdagavond was er een bijeenkomst voor de trainers en werd ons het reglement en de competitieopzet uitgelegd. De competitie duurt tot half november en is in twee delen gesplitst, waarbij in juni een maand vakantie is gepland. We spelen in 'Sub 17', met 5 dispensatiespelers die een jaar ouder zijn.
Afgelopen zaterdag zijn we begonnen... Uiteindelijk door gelukkig toeval belandden we met het hele team om 2 uur ’s middags bij de inauguratie van de competitie, gehouden op één van de speelvelden. Volgens mij geloven christenen niet in pech en geluk, dus door een ongelukkig toeval viel op dat moment het water met bakken uit de lucht (dat noemen ze hier 'winter', haha). Alles moest worden verplaatst naar een ruimte met onderdak en na ongeveer een uur wachten werd er begonnen. Woorden van diverse personen en live-muziek ging vooraf aan de presentatie van de teams. ‘Onze jongens’ waren luidruchtig tijdens onze presentatie en dat was een mooie weergave van het plezier dat ze met elkaar hebben, het plezier dat ze hebben om te mogen deelnemen aan dit proces van de Club Deportivo Hogares Claret. Aanstaande zaterdag is de eerste wedstrijd, we kunnen niet wachten...