Proces Club Deportivo Hogares Claret
‘Wilmar, over 4 weken beginnen de competities. Moet je niet eens gaan informeren in welke competitie we kunnen deelnemen?’
‘Dat zal erg moeilijk worden.’
‘Hoezo?’
‘De meeste jongeren van Acogida hebben geen identiteitsbewijs. Zonder kunnen we niet in een competitie deelnemen.’
Daar komt hij nu mee, het is dat ik ernaar vraag. Maar ik ben al wat langer in Colombia, dus deze reactie verbaast me niet meer.
Deze week ben ik dus begonnen met het schrijven van ‘hojas de vida’ (een soort curriculum vitae), bestaande uit persoonlijke gegevens, geschiedenis instelling, spelersbeoordelingsformulier, doelstellingen komende periode en een ruimte om elke 2 weken het proces van de speler te beschrijven.
Met deze gegevens van de spelers en het plan dat ik heb geschreven ga ik naar de betreffende personen toe en leg de situatie uit. Dan moeten deze stricte bureaucratische intstellingen ons toch toelaten?
De situaties waarin deze jongeren hebben gezeten is indrukwekkend. Zo zijn sommigen voor het eerst naar school gegaan toen ze 12 jaar waren, zijn thuis mishandeld, verbannen, gevlucht voor de guerillas (lees; letterlijk voor je leven rennen), ze hebben allemaal een drugsverleden en een verleden op straat. Na het lezen van deze documenten geloof ik dat ik vanaf nu deze jongeren toch anders ga benaderen...
Zijn er nog meer drempels? Uiteraard! Het regelen van het transport heeft me veel tijd en energie gekost en enkele weken geleden heb ik het voor elkaar gekregen dat de jongeren van La Libertad en Acogida met een busje worden opgehaald om te trainen en daarna weer worden teruggebracht. Geloof het of niet, dezelfde week kwam Inder met een officiële brief dat de trainingstijden van dinsdag- en donderdagmiddag zijn verplaatst naar de maandag- en woensdagmiddag. Met een gebakje en een grote kop koffie liep ik maandagochtend om 8 uur het kantoor van de logistiek manager binnen. Gelukkig kon Eliecer het waarderen en mede dankzij onze vriendschappelijke relatie is me beloofd dat het geen problemen zal opleveren.
Nu nog het transport voor de ‘infantiles’ (jongens tot 14 jaar) regelen. We beginnen maandag 26 februari met deze groep. Een week later dan gepland want ik ga volgende week naar het noorden van Colombia, Barranquila, om carnaval te vieren. Het is de eerste keer dat ik een week vrij ben sinds mijn komst in Medellin en ik heb er veel zin in. Zullen ze daar ook de polonaise lopen?
De trainingen van de ‘juveniles’ gaan steeds beter, ze leren erg snel. Wilmar en ik doen het met veel plezier en we doen ons best om stabiliteit in de organisatie te creëren. De komende maanden zal dat met het voetbal wel lukken, maar ik wil ook andere sporten introduceren binnen Hogares Claret. In feite is het doel dat de sport een belangrijke plaats krijgt. Ik zal de komende periode veel initiatieven moeten tonen in het organiseren van activiteiten en de werknemers overtuigen van de grote voordelen die sport heeft in de ontwikkeling van een kind. Het is de bedoeling dat er een gefundeerde organisatiestructuur komt waarmee ze zonder mijn hulp verder kunnen. Zeker voor deze kinderen, die niet gewend zijn in de schoolbanken te zitten liggen er veel ontwikkelingskansen...
Maar eerlijk gezegd heb ik meer ideeën, ik zal het proberen uit te leggen. De kinderen in Acogida krijgen een bed om te slapen, het eten wordt opgediend, er zijn ‘s morgens lessen en nog verschillende activiteiten. In feite wordt alles voor ze geregeld. Begrijp me niet verkeerd, want elk kind heeft het recht op onderdak, eten en onderwijs. Maar als ze problemen maken en worden weggestuurd gaan deze kinderen lachend naar een andere instelling waar ze weer worden opgevangen, en daarna naar weer een andere, omdat er geen enkele sprake is van communicatie tussen de instellingen onderling. Er zijn dus veel kinderen die ‘er een potje van maken’ en zo niet verder komen in het leven.
In augustus is een nieuw sportcomplex klaar in de wijk Belén, vlakbij waar wij trainen met de jongeren. Er worden op dit complex drie cafétarias geopend, met Inder als eigenaar. Als wij als Club Deportivo Hogares Claret met een goed plan komen, kunnen wij een cafétaria ‘runnen’. De jongeren gaan serveren en verdienen zo geld voor de club. Maar belangrijker, ze doen werkervaring op. Iets wat erg goed is voor hun ontwikkeling en voor hun ‘hoja de vida’.
Het contact met Inder zal de komende periode ook interessant kunnen zijn voor het volgende idee.Het is een idee dat preventief moet werken tegen kinderen die op het punt staan om voor de straat te kiezen. Inder heeft veel sportleiders beschikbaar en ik kan voetbaltrainers opleiden die in de armste wijken van Medellin voetbaltrainingen gaan verzorgen zoals ik dat wil. De kinderen in deze wijken hebben deze faciliteiten niet en komen dus graag trainen. De betere kinderen worden geselecteerd en krijgen de gelegenheid centraal te trainen met de andere talenten om zo eventueel profvoetballer te worden. Een kans die de vele talenten in de buitenwijken momenteel niet hebben, omdat ze de busreis naar het trainingsveld niet kunnen betalen.
De andere kinderen blijven in hun wijk trainen. Ze moeten wel naar school gaan, want anders verliezen ze het recht te mogen trainen. Om dit nog meer te stimuleren krijgen ze af en toe een schrift, of pennen, etctera. Iets waar thuis vaak geen geld voor is.
Naast de fysieke ontwikkeling van deze kinderen, leren ze ook dat er regels zijn in het leven, dat je met samenwerken meer kunt bereiken, etcetera. Kortom, enorme ontwikkelingskansen.
Mooie ideeën, maar hoe kan ik dit realiseren? Sindskort heb ik contact met Nacional, de grootste club van Colombia. Als ik met een goed plan kom dan moeten ze toch geïnteresseerd zijn? Het is voor hun een kans dat de grote talenten uiteindelijk bij deze club kunnen trainen.
Ik heb nog meer ideeën hoe ik dit kan realiseren, maar daag jullie bij deze uit om met me mee te denken....Reageer, por favor!
Wilmar en ik zullen ons best doen om te kijken wat mogelijk is, wat zal het mooi zijn als het ons gaat lukken. Het zal snel bekend worden bij de andere instellingen en zo kunnen we de instellingen dichter bij elkaar brengen om zo tot een betere onderlinge samenwerking te komen. Een mooie uitdaging, of niet?
‘Dat zal erg moeilijk worden.’
‘Hoezo?’
‘De meeste jongeren van Acogida hebben geen identiteitsbewijs. Zonder kunnen we niet in een competitie deelnemen.’
Daar komt hij nu mee, het is dat ik ernaar vraag. Maar ik ben al wat langer in Colombia, dus deze reactie verbaast me niet meer.
Deze week ben ik dus begonnen met het schrijven van ‘hojas de vida’ (een soort curriculum vitae), bestaande uit persoonlijke gegevens, geschiedenis instelling, spelersbeoordelingsformulier, doelstellingen komende periode en een ruimte om elke 2 weken het proces van de speler te beschrijven.
Met deze gegevens van de spelers en het plan dat ik heb geschreven ga ik naar de betreffende personen toe en leg de situatie uit. Dan moeten deze stricte bureaucratische intstellingen ons toch toelaten?
De situaties waarin deze jongeren hebben gezeten is indrukwekkend. Zo zijn sommigen voor het eerst naar school gegaan toen ze 12 jaar waren, zijn thuis mishandeld, verbannen, gevlucht voor de guerillas (lees; letterlijk voor je leven rennen), ze hebben allemaal een drugsverleden en een verleden op straat. Na het lezen van deze documenten geloof ik dat ik vanaf nu deze jongeren toch anders ga benaderen...
Zijn er nog meer drempels? Uiteraard! Het regelen van het transport heeft me veel tijd en energie gekost en enkele weken geleden heb ik het voor elkaar gekregen dat de jongeren van La Libertad en Acogida met een busje worden opgehaald om te trainen en daarna weer worden teruggebracht. Geloof het of niet, dezelfde week kwam Inder met een officiële brief dat de trainingstijden van dinsdag- en donderdagmiddag zijn verplaatst naar de maandag- en woensdagmiddag. Met een gebakje en een grote kop koffie liep ik maandagochtend om 8 uur het kantoor van de logistiek manager binnen. Gelukkig kon Eliecer het waarderen en mede dankzij onze vriendschappelijke relatie is me beloofd dat het geen problemen zal opleveren.
Nu nog het transport voor de ‘infantiles’ (jongens tot 14 jaar) regelen. We beginnen maandag 26 februari met deze groep. Een week later dan gepland want ik ga volgende week naar het noorden van Colombia, Barranquila, om carnaval te vieren. Het is de eerste keer dat ik een week vrij ben sinds mijn komst in Medellin en ik heb er veel zin in. Zullen ze daar ook de polonaise lopen?
De trainingen van de ‘juveniles’ gaan steeds beter, ze leren erg snel. Wilmar en ik doen het met veel plezier en we doen ons best om stabiliteit in de organisatie te creëren. De komende maanden zal dat met het voetbal wel lukken, maar ik wil ook andere sporten introduceren binnen Hogares Claret. In feite is het doel dat de sport een belangrijke plaats krijgt. Ik zal de komende periode veel initiatieven moeten tonen in het organiseren van activiteiten en de werknemers overtuigen van de grote voordelen die sport heeft in de ontwikkeling van een kind. Het is de bedoeling dat er een gefundeerde organisatiestructuur komt waarmee ze zonder mijn hulp verder kunnen. Zeker voor deze kinderen, die niet gewend zijn in de schoolbanken te zitten liggen er veel ontwikkelingskansen...
Maar eerlijk gezegd heb ik meer ideeën, ik zal het proberen uit te leggen. De kinderen in Acogida krijgen een bed om te slapen, het eten wordt opgediend, er zijn ‘s morgens lessen en nog verschillende activiteiten. In feite wordt alles voor ze geregeld. Begrijp me niet verkeerd, want elk kind heeft het recht op onderdak, eten en onderwijs. Maar als ze problemen maken en worden weggestuurd gaan deze kinderen lachend naar een andere instelling waar ze weer worden opgevangen, en daarna naar weer een andere, omdat er geen enkele sprake is van communicatie tussen de instellingen onderling. Er zijn dus veel kinderen die ‘er een potje van maken’ en zo niet verder komen in het leven.
In augustus is een nieuw sportcomplex klaar in de wijk Belén, vlakbij waar wij trainen met de jongeren. Er worden op dit complex drie cafétarias geopend, met Inder als eigenaar. Als wij als Club Deportivo Hogares Claret met een goed plan komen, kunnen wij een cafétaria ‘runnen’. De jongeren gaan serveren en verdienen zo geld voor de club. Maar belangrijker, ze doen werkervaring op. Iets wat erg goed is voor hun ontwikkeling en voor hun ‘hoja de vida’.
Het contact met Inder zal de komende periode ook interessant kunnen zijn voor het volgende idee.Het is een idee dat preventief moet werken tegen kinderen die op het punt staan om voor de straat te kiezen. Inder heeft veel sportleiders beschikbaar en ik kan voetbaltrainers opleiden die in de armste wijken van Medellin voetbaltrainingen gaan verzorgen zoals ik dat wil. De kinderen in deze wijken hebben deze faciliteiten niet en komen dus graag trainen. De betere kinderen worden geselecteerd en krijgen de gelegenheid centraal te trainen met de andere talenten om zo eventueel profvoetballer te worden. Een kans die de vele talenten in de buitenwijken momenteel niet hebben, omdat ze de busreis naar het trainingsveld niet kunnen betalen.
De andere kinderen blijven in hun wijk trainen. Ze moeten wel naar school gaan, want anders verliezen ze het recht te mogen trainen. Om dit nog meer te stimuleren krijgen ze af en toe een schrift, of pennen, etctera. Iets waar thuis vaak geen geld voor is.
Naast de fysieke ontwikkeling van deze kinderen, leren ze ook dat er regels zijn in het leven, dat je met samenwerken meer kunt bereiken, etcetera. Kortom, enorme ontwikkelingskansen.
Mooie ideeën, maar hoe kan ik dit realiseren? Sindskort heb ik contact met Nacional, de grootste club van Colombia. Als ik met een goed plan kom dan moeten ze toch geïnteresseerd zijn? Het is voor hun een kans dat de grote talenten uiteindelijk bij deze club kunnen trainen.
Ik heb nog meer ideeën hoe ik dit kan realiseren, maar daag jullie bij deze uit om met me mee te denken....Reageer, por favor!
Wilmar en ik zullen ons best doen om te kijken wat mogelijk is, wat zal het mooi zijn als het ons gaat lukken. Het zal snel bekend worden bij de andere instellingen en zo kunnen we de instellingen dichter bij elkaar brengen om zo tot een betere onderlinge samenwerking te komen. Een mooie uitdaging, of niet?
posted by Ed Veldhuisen at
03:07
|
0 comments
