Olga, altijd een warm onthaal

Als je het meisjeshuis Miraflores binnengaat, kun je rekenen op een warm onthaal. En wel van Olga Muñoz, èèn van de 25 meiden die er wonen. Met de armen wijd gespreid komt ze naar je toe rennen, luid roepend 'Tio !' (wat letterlijk 'oom' betekent en hier vaak wordt gebruikt door de kinderen) en een glimlach van hier tot Tokio. En daarna een stevige knuffel.Olga Muñoz is zestien jaar en woont nu drie maanden in Miraflores. Daarvoor verbleef ze een tijdje in de straatkinderopvang el Centro de la Acogida, een ander project dat Amigos Colombianos ondersteunt. Omdat de sfeer in deze opvang nogal luidruchtig en hard is, leek het de organisatie beter dat Olga in het veel rustiger Miraflores woont. Olga verschilt van de andere kinderen in dat ze een mentale achterstand heeft. De krullenbol is qua verstand veel jonger dan haar werkelijke leeftijd zestien. Veel dingen dringen niet tot haar door en zelf een samenhangend verhaal vertellen lukt niet. Ook is haar geheugen beperkt. Vandaar dat er weinig bekend is over haar verleden. Olga is dit jaar aangetroffen op de stoep van een ziekenhuis en naar de welzijnsorganisatie van de overheid gebracht. Vandaar is ze in la Acogida geplaatst. Het enige dat ze kon vertellen is dat ze uit een stad dichtbij komt. Tot nu toe zijn de ouders nog niet gevonden. Triest, want ze mist haar familie. Op de vraag wat ze later als ze volwassen is wil doen, antwoordt ze “thuis wonen en bij mijn familie zijn.”
Desalniettemin heeft ze het naar haar zin in Miraflores. Haar hobby`s zijn de dagelijkse praatgroepen in het tehuis, muziek luisteren en met de andere meiden zijn. “Ik vind het leuk om bij mijn 'zussen' te zijn. Ik hou veel van ze”, aldus Olga. Ook op school heeft ze haar draai gevonden. Ze gaat sindskort naar een speciale school waar ze begeleiding op haar niveau krijgt. Het doel is haar sociale vaardigheden te verbeteren en haar algemene kennis bij te spijkeren. Want uit testen blijkt dat ze nooit eerder naar school is geweest. Ze kent bijvoorbeeld het alfabet niet. Vandaar dat ze met haar zestien jaar pas in de eerste klas van de basisschool zit. Ze vertrekt om 7.00 `s morgens en komt ´s avonds om 18.00 terug, vaak met haar schrift vol met tekeningen en 'verhalen'; hele bladzijden vol met zelfverzonnen woorden. Olga: “Ik wil veel heel veel leren.”

Vooral is ze gewoon één van de meiden in Miraflores. Net als alle anderen doet ze met alles mee: activiteiten, schoonmaken, koken. Soms irriteren de andere meiden zich aan haar, bijvoorbeeld tijdens een sportactiviteit als basketbal. Omdat ze het spel niet begrijpt, gooit ze de bal in de handen van de tegenstander, Maar als het er op aan komt, zijn de meiden lief en begripvol. Ongetwijfeld zijn haar sterkste punten haar enthousiasme en genegenheid. Niemand verlaat Miraflores zonder een dikke kus van Olga.

Olga links met één van haar vriendinnen Marcela.

Foto´s

Hier zien jullie mijn keuken. Vooraan zien jullie de bar waarachter nu de wasmachine staat. Ik vind het hoge houten plafond ook heel erg mooi in mijn appartement.



Een gedeelte van de woonkamer met balkon. Het uitzicht vanaf het balkon is heel erg mooi. Veel groen, rustige buurt en verder bergen met behuizing. Zelf een bak koffie zetten en lekker relaxen op het balkon, heerlijk.



Op deze foto ben ik zojuist verrast door deze meiden op mijn verjaardagsfeestje. Van links naar rechts Paula, Rosbery, de jarige, Medel, Ana, Letty en Diana.

Een van de vele kleurrijke bussen in Medellín met spoilers en verlichtingen.

Luna en ik op zaterdagavond in een bar in Ibague.

Dieta frijoles (bruine bonen dieet)

Tijdens mijn reis in Centraal-Amerika heb ik een tijdje in Nicaragua bij een familie gewoond. Ik woonde bij een arme vrouw die kleding maakt om zichzelf en haar zoontje te kunnen onderhouden. Op de vraag wat ik graag eet, antwoordde ik: 'Ik lust alles, maar hou van afwisseling.' Dit nadat ik vaak hetzelfde heb gegeten. Drie keer per dag at ik met ze. 's Morgens om 7 uur bruine bonen, rijst en een kop koffie, 's middags om 13 uur bruine bonen met rijst en 's avonds voor de afwisseling rijst met bruine bonen. Maar wat zeg je tegen een vrouw die dit haar hele leven eet en geen geld heeft voor iets anders? Dus at ik wat de pot schaft. Na 1,5 week werd ik zo verschrikkelijk ziek, de bruine bonen kwamen letterlijk mijn neus uit. Na twee dagen de weg kwijt werd de vrouw bezorgd en vertelde me dat ik moest eten om weer wat op te knappen. Je raad het al....bruine bonen. Acht jaar lang heb ik geen bruine bonen meer kunnen eten, totdat ik in Medellin ben gaan wonen....'Bandeja Paisa' is het typische gerecht van Medellin en omgeving (Paisa). Dit bestaat uit rijst met bonen, veel bonen, ik ontkom er niet aan bruine bonen te eten. Gelukkig ben ik het wel weer lekker gaan vinden, al moet ik er voor zorgen dat ik ook andere dingen eet. Bruine bonen met rijst en gebakken platano is wat de mensen dagelijks eten in de laagste sociale klassen. Hoe hoger de sociale klasse, hoe meer variatie. En het eten is hier zo lekker.... Het fruit is nergens zo lekker als in Colombia, fruit dat ik nog nooit eerder heb gezien. En wat te denken van de 'fruitshakes', zo lekker! Maar voorlopig eet ik ook veel bruine bonen, zal dat de reden zijn waarom ik sinds mijn komst naar Colombia zeker 6 kilo ben afgevallen?

Proyecto 'Los angeles de Miraflores'

Het project 'De engelen van Miraflores' is een project dat zal worden uitgevoerd door Letty, Merel en mijn persoontje. Merel is Nederlandse en loopt hier stage bij een bank. Zij kan ons goed ondersteunen, want ze heeft ervaring met microkredieten en veel contacten om ons verder te helpen. Dit project is geïnitieerd door Amigos Colombianos met het achterliggende idee om de meisjes van Miraflores de kans te geven anderen te helpen.
Gisteravond hebben Letty en ik een presentatie gehouden om de meisjes te motiveren, te enthousiasmeren om anderen mensen te kunnen helpen. Met grote beschilderde vellen papier hebben we de meisjes verteld dat het een mooie en leerzame ervaring is om anderen te helpen. Het verhaal werd enthousiast ontvangen en in groepjes van maximaal 6 meisjes werd nagedacht over de mogelijkheden. De groep heeft een 'leider' die contact houdt met een van ons over de vorderingen. Uiteindelijk wordt er een keuze gemaakt voor of twee kleinere projecten, of één groter project. Er is 600.000 pesos te besteden per groep, oftewel 200 euro.
De meisjes kwamen al snel met goede ideeën, zoals activiteiten organiseren in een weeshuis of een familie helpen een 'negocio' op te starten. Een 'negocio' is bijvoorbeeld een stand waar spulletjes of eten verkocht wordt. De bedoeling is dat de meisjes gezamenlijk tot keuzes komen en dit rapporteren naar ons toe. We gaan dan met de meisjes op bezoek in bijvoorbeeld een weeshuis, maken foto's en komen dan tot het besluit hoe we ze het beste kunnen helpen. Dit wordt op een avond gepresenteerd aan de andere meisjes en vlak voor kerst wordt het als een kerstkado aangeboden.
Na de kerst zal het project in de praktijk worden gebracht en dit zal ook door ons worden begeleidt. Vooraf hadden we onze twijfels of het zou aanslaan, mede ook omdat het niet gemakkelijk is. Maar de enthousiaste reacties van de meisjes en de serieuze manier waarop ze direct te werk gingen gaf ons een heel goed gevoel. We zijn dan ook zeer benieuwd hoe dit zal verlopen..... Verder moeten we nog nadenken over de terugkoppeling naar de bedrijven toe die dit mogelijk maken voor ons. Wie heeft er een idee?