Emilio 'chocolate' Alvaro Gonzalez Moreno

Vlak voor de wedstrijd nog even een aanmoediging naar de jongens toe, met rechts op de foto als laatste man Emilio. Ik zou bijna willen zeggen, 'was het maar een knollenveld'.

Vanaf de eerste training in augustus vorig jaar is de 16-jarige Emilio Alvaro Gonzalez Moreno altijd aanwezig. De donkere Emilio wil niets over zijn verleden kwijt, maar bekend is dat hij lange tijd op straat heeft geleefd. Nu woont hij in Acogida, de opvang voor straatkinderen, en krijgt elke ochtend les op groep 5 lagere school niveau. Hij is liever lui dan moe, maar als er gevoetbald wordt staat hij altijd vooraan. De droom van deze talentvolle speler is een toekomst als profvoetballer of een eigen voetbalschool. En om geen training te missen volgt hij de lessen dan ook gehoorzaam.
De eerste trainingen staan me nog helder voor de geest. Als er sprake was van lichamelijk contact in een duel ervoer hij dat als een persoonlijke aanval. Gevolg was dat hij daarna klappen uitdeelde. Gelukkig won ik in de periode daarna langzamerhand zijn vertrouwen en was op zo’n moment oogcontact voldoende om hem op andere gedachten te brengen.
Voordat de competitie begon was ik er nog niet gerust op en heb in trainingswedstrijdjes weleens bewust tegen hem gefloten. Hij werd dan zo boos dat hij zichzelf verloor en ging daardoor heel slecht spelen. Na de verloren wedstrijd sprak ik hem hierop aan en hij kreeg langzamerhand het besef dat hij zich niet moet laten leiden door externe factoren. De competitie is nu zes weken aan de gang en hij heeft nog geen woord tegen de scheidsrechter gezegd.
De meeste jongeren hadden voor deze competitie nog nooit een echte voetbalwedstrijd gespeeld. Het is indrukwekkend om te zien hoe ze zich verbeteren, maar door een gebrek aan ervaring hebben we slechts één wedstrijd gewonnen. En zoals overal in de wereld wordt ook hier gezocht naar oorzaken. Afgelopen zaterdag stonden we een kwartier voor tijd met 4 – 5 achter en Emilio, onze laatste man, laat dan zijn koppie hangen.
We hebben een sterke band opgebouwd en ik vond het tijd om hem in een groepsgesprek op dit gedrag aan te spreken. Dit komt hard aan voor hem, maar hij ging er goed mee om. De volgende dag vroeg ik hem om zijn mening en hij zegt dat hij nu beter beseft dat als je iets wilt bereiken je er zelf hard voor moet werken. Bij tegenslag moet je niet zoeken naar excuses, het is beter om met elkaaar nog harder te werken. Het was goed om te horen, ik ben benieuwd hoe hij zich verder zal ontwikkelen als persoon.
Nog steeds valt hij om als hij wordt aangeraakt en ik noem hem dan ook weleens gekscherend ‘chocolate’. Hij moet hier dan hartelijk om lachen, het is een schitterende gozer om mee te mogen werken…

Een feestdag uit met Karen

Karen en ik bij het Acuario.

Karen en ik na een lange, zware dag even uitrusten op een bankje vlakbij 'El rodadero'.

Vroeg uit de veren dinsdag 1 mei, de dag van de arbeid, want Karen en ik wilden naar Santa Marta met z'n tweeën. Om half 7 maakte Karen me wakker en daarbij heeft ze me nog gespaard, want zij staat elke dag om 5 uur op. Ik dacht nog wat te kunnen slapen in de 2 uur durende busrit naar de Caribische stranden, maar daar zat ik in mijn korte broek en t-shirtje in een koelkast...
Het ontbijt aan het strand van 'El rodadero' is ook 'cool'. Af en toe moet je weleens stil staan bij hetgeen je doet en dan kun je toch niet anders dan erg tevreden zijn met een bakkie koffie en een buñuelo aan het mooie strand met palmbomen. Hierna hebben Karen en ik een 'lancha' naar 'La playa blanca' genomen (met de motorboot naar het witte strand). We hebben daar gedaan wat iedereen op het strand doet, maar we zijn ook naar 'El acuario' geweest en hebben samen gesnorkeld. Het acuarium heeft de mooiste vissen (wat zijn zeepaardjes toch mooi...), koralen en ze hebben ook een mooie zeehonden- en dolfijnenshow.
Het snorkelen was ook een nieuwe ervaring voor Karen. Ze leerde rustig te ademen door de snorkel terwijl ze in het water door de bril de vissen kon zien. Karen kan niet zwemmen, dus had ze ook nog een beetje angst om naar de diepe zee te gaan. Met een reddingsboei om mijn middel trok ik haar voort en zo heeft ze de vele mooie vissen en koralen kunnen bewonderen. Na een tijdje was ze ijskoud omdat ze zelf niets deed, maar toch wilde ze nog een keer een grote ronde langs de koralen maken.
Na de onvermijdelijke heerlijke vismaaltijd zijn we erg voldaan weer naar huis gegaan. Karen woont met haar familie in de wijk 'La Loma', zeg maar een zeer arme wijk in Barranquilla. We sliepen met haar opa, halfbroer en halfzus en dochter Darla in één kamer op drie bedden. Karen werkt 6 a 7 dagen in de week en vertrekt om half 8 's ochtends van huis en komt 's avonds 8 uur thuis. Als je de onkosten (transport, lunch) eraf haalt houdt ze 2,5 euro over aan het eind van de dag. Daar word ik niet vrolijk van, maar wat me nog triester maakt is dat haar stiefvader elke dag (inderdaad, nooit een dag vrij) 's middags om 5 uur naar zijn werk gaat en de volgende dag 8 of 9 uur 's ochtends thuiskomt met een maandloon van 110 euro exclusief onkosten. Overdag moet hij in de warmte, in het licht (het is een huis met overal openingen en gaten) en terwijl er overal in de buurt muziek wordt geluisterd, proberen te slapen om 's middags uitgerust naar zijn werk te gaan. Het minimumloon in Colombia is 145 euro, maar dat geldt blijkbaar alleen voor overheidsinstellingen. Als je geen genoegen neemt met minder, staat er een ander voor je klaar. De hele situatie heeft me aan het denken gezet...

Vrijdagavond heb ik afscheid genomen van Karen en ben op de bus gestapt voor de 14 uur durende rit naar Medellin...cool!