Santa Marta
Donderdagmiddag ben ik met Rosbery naar Santa Marta, een populaire badplaats aan de Caribische kust, vertrokken voor een lang weekend samen aan het strand. Het was de wens van Rosbery, en ach... in mijn vakantie was ik ook wel aan vakantie toe, hahaha.
De reis is echt belachelijk goedkoop, dus ik ging heen met enig wantrouwen. We stapten in een oude bus voor de lange rit, maar al snel veranderde mijn wantrouwen in goede moed. We zaten nog geen tien minuten in de bus of de gids vertelde ons het programma wat ons te wachten stond. Daarnaast kwam hij met balonnen en slingers aanzetten en verdeelde de bus in het voorste en achterste gedeelte. Het gedeelte dat het mooist is versierd verdiende een halve liter aguardiente, en zo gingen we als kleine kinderen de bus zo mooi mogelijk maken. Het contact is dan snel gemaakt en de bus is ook nog eens een feest. Ik vind het een super idee, al verdenk ik de jury van corruptie. De bus had zo zijn kuren, zo ging de bagageklep open tijdens de rit en schoof mijn zitvlak af en toe naar voren. Maar ach, 'don't worry, about a thing...cause every (little) thing is gonna be allright'...
Vrijdagochtend na vele cd's te hebben beluisterd kwamen we aan bij het hotel. In 'La mansion' hadden we onze eigen kamer met badkamer, airconditioning en een groot zwembad met grote glijbaan op 2 blokken van de zee. Spullen uitpakken, ontbijten en lekker naar het strand... 'El rodadero' is een heel mooi strand en we hebben vooral uitgerust. 's Avonds gingen we na het eten met de hele groep naar de boulevard, luisteren naar 'las Papalleras', dit zijn muzikanten die 'vallenatos' zingen. De accordeon is het belangrijkste instrument in deze typische Colombiaans-Caribische folkloremuziek. Overal op het strand waren groepjes geformeerd en werd er lustig op los gedanst, gezongen en rum gedronken...wat een feest.
Zaterdagochtend om half 8 aan het ontbijt en daarna naar het centrum van de stad, 'museo Tayrona' bezocht. Een museum over de Tayrona's, een indianenvolk die aan de kust woonden met hun eigen typische beschaving. Het mooie van deze regio is dat na het strand direct de jungle begint en zo kun je een trekking maken naar 'ciudad perdida' (verloren stad), een wandeling van in totaal 6 dagen naar het leefgebied van de Tayrona's. Staat nog op mijn verlanglijstje. Het alternatief, een wandeling van een half uur door de jungle, naar een hele mooie hoge waterval, is ook erg mooi... Weer de bus in, naar een ander strand, gelegen tussen de zee en een kronkelende riviermonding, erg mooi. Om op het strand te komen, moesten we eerst de rivier zwemmend oversteken. Gelukkig kan Rosbery zwemmen, zei ze. Hahaha, blijven drijven is gepaster. Ik moest haar in de sterke stroming ondersteunen om naar de overkant te komen, want 'spartelen' was niet genoeg... Het is mooi om te zien hoe de groep genoot van de wilde zee aldaar, iets wat de meesten nog nooit in het echt hadden gezien.
's Avonds met een biertje over de boulevard, lekker relaxen, luisteren naar de muziek, zittend onder de palmbomen en genieten van het klimaat, want met het zeewindje was het erg goed vertoeven in Santa Marta.
Zondag gingen we met de 'lancha' (motorboot) naar 'Playa blanca' (moet ik dit vertalen?), een wit strand (ok, alsnog) tussen de rotsen. Maar eerst werden we gebracht naar een aquarium met zeepaardjes, haaien, roggen, schildpadden, koralen etcetera, tot zelfs een dolfijnen- en zeeleeuwenshow. We hebben ook gesnorkeld en heel, heel veel mooie vissen gezien. Dolfijnen zien, maar ook snorkelen waren nieuwe ervaringen voor Rosbery. Heel mooi natuurlijk, maar ik zei 'we hoeven geen les, ik vertel wel hoe je moet snorkelen'. Een les van een professional duurt een uur, maar ik dacht het in 20 seconden te kunnen. Gevolg, ik ben lekker aan het snorkelen en op een moment kijk ik om me heen op zoek naar Rosbery. Ze kwam met haar knie tegen een rots en raakte in paniek, dat terwijl ze eigenlijk helemaal niet kan zwemmen en twee keer de volle laag aan zeewater via haar snorkel naar binnen kreeg... Ze was doodmoe en het enige wat ze van me wilde was dat ik haar weer terugbracht. Gevolg, maandagochtend last van haar maag en vaak naar de wc.
In de lancha terug, dacht de stuurder een leuke grap te maken. We zaten net toen er onverwachts twee grote golven achter elkaar in de boot stroomden. Ik zat voorin en werd naar achteren geduwd, mijn tas met digitale camera viel in het water. Het eerste wat in me opkwam was de camera 'redden', maar ondanks dat heeft het zo'n 10 seconden onder water gelegen. Ik was pisnijdig. Op het strand aangekomen vertelde ik dit tegen de gids terwijl de baas van de lanchas aan kwam lopen. Ik vertelde erg kwaad wat er was gebeurd en krijg als reactie 'daar kunnen wij niets aan doen, dat is de schuld van de golf'... Nog kwader haalde Rosbery me weg. Verstandig, want ze nemen toch de verantwoording niet op zich. 'Don't worry about a thing, cause every (little) thing is gonna be allright'.
Maandagochtend nog even gezwommen in het zwembad bij het hotel alvorens we met de terugreis begonnen. In de bus napratend over de reis kwamen we tot de conclusie dat het een supermooi trip was, en dat voor 255.000 pesos (85 euro) all-in. Veel gedaan en heerlijke vis gegeten... Met de groep moet je je houden aan de afgesproken tijden, maar daar kwam niets van, hahaha. Laat in de avond vroeg ik aan de gids ' hoe laat gaan morgenochtend met de lancha naar Playa Blanca?', krijg ik als antwoord 'weet ik nog niet', en daar moet je het mee doen. De volgende ochtend gaat hij het dan regelen, maar dat duurt natuurlijk allemaal veel langer en weer vertrekt de bus veel later. Colombianen in hun vakantie georganiseerd op reis, dat is de contradictie van de eeuw, hahaha. Maar ik moet zeggen, ik ben er al aardig aan gewend en voel me er prima onder.
Als afsluiting van de reis wil ik nog het volgende kwijt. Een meisje van 13 jaar in onze groep stak over en werd geschept door een taxi. Ze is er erg aan toe en de ouders zijn nog bij haar in het ziekenhuis. In de bus naar huis vroeg een man in onze groep de aandacht en iedereen moest zijn ogen sluiten. Er volgde een lang gebed waarin iedereen meedeed en we vroegen om God's hulp dat dit meisje er hopelijk weer bovenop helpt. Het maakte veel indruk op me. En hopelijk helpt het nummer van Bob Marley ook een beetje...
De reis is echt belachelijk goedkoop, dus ik ging heen met enig wantrouwen. We stapten in een oude bus voor de lange rit, maar al snel veranderde mijn wantrouwen in goede moed. We zaten nog geen tien minuten in de bus of de gids vertelde ons het programma wat ons te wachten stond. Daarnaast kwam hij met balonnen en slingers aanzetten en verdeelde de bus in het voorste en achterste gedeelte. Het gedeelte dat het mooist is versierd verdiende een halve liter aguardiente, en zo gingen we als kleine kinderen de bus zo mooi mogelijk maken. Het contact is dan snel gemaakt en de bus is ook nog eens een feest. Ik vind het een super idee, al verdenk ik de jury van corruptie. De bus had zo zijn kuren, zo ging de bagageklep open tijdens de rit en schoof mijn zitvlak af en toe naar voren. Maar ach, 'don't worry, about a thing...cause every (little) thing is gonna be allright'...
Vrijdagochtend na vele cd's te hebben beluisterd kwamen we aan bij het hotel. In 'La mansion' hadden we onze eigen kamer met badkamer, airconditioning en een groot zwembad met grote glijbaan op 2 blokken van de zee. Spullen uitpakken, ontbijten en lekker naar het strand... 'El rodadero' is een heel mooi strand en we hebben vooral uitgerust. 's Avonds gingen we na het eten met de hele groep naar de boulevard, luisteren naar 'las Papalleras', dit zijn muzikanten die 'vallenatos' zingen. De accordeon is het belangrijkste instrument in deze typische Colombiaans-Caribische folkloremuziek. Overal op het strand waren groepjes geformeerd en werd er lustig op los gedanst, gezongen en rum gedronken...wat een feest.
Zaterdagochtend om half 8 aan het ontbijt en daarna naar het centrum van de stad, 'museo Tayrona' bezocht. Een museum over de Tayrona's, een indianenvolk die aan de kust woonden met hun eigen typische beschaving. Het mooie van deze regio is dat na het strand direct de jungle begint en zo kun je een trekking maken naar 'ciudad perdida' (verloren stad), een wandeling van in totaal 6 dagen naar het leefgebied van de Tayrona's. Staat nog op mijn verlanglijstje. Het alternatief, een wandeling van een half uur door de jungle, naar een hele mooie hoge waterval, is ook erg mooi... Weer de bus in, naar een ander strand, gelegen tussen de zee en een kronkelende riviermonding, erg mooi. Om op het strand te komen, moesten we eerst de rivier zwemmend oversteken. Gelukkig kan Rosbery zwemmen, zei ze. Hahaha, blijven drijven is gepaster. Ik moest haar in de sterke stroming ondersteunen om naar de overkant te komen, want 'spartelen' was niet genoeg... Het is mooi om te zien hoe de groep genoot van de wilde zee aldaar, iets wat de meesten nog nooit in het echt hadden gezien.
's Avonds met een biertje over de boulevard, lekker relaxen, luisteren naar de muziek, zittend onder de palmbomen en genieten van het klimaat, want met het zeewindje was het erg goed vertoeven in Santa Marta.
Zondag gingen we met de 'lancha' (motorboot) naar 'Playa blanca' (moet ik dit vertalen?), een wit strand (ok, alsnog) tussen de rotsen. Maar eerst werden we gebracht naar een aquarium met zeepaardjes, haaien, roggen, schildpadden, koralen etcetera, tot zelfs een dolfijnen- en zeeleeuwenshow. We hebben ook gesnorkeld en heel, heel veel mooie vissen gezien. Dolfijnen zien, maar ook snorkelen waren nieuwe ervaringen voor Rosbery. Heel mooi natuurlijk, maar ik zei 'we hoeven geen les, ik vertel wel hoe je moet snorkelen'. Een les van een professional duurt een uur, maar ik dacht het in 20 seconden te kunnen. Gevolg, ik ben lekker aan het snorkelen en op een moment kijk ik om me heen op zoek naar Rosbery. Ze kwam met haar knie tegen een rots en raakte in paniek, dat terwijl ze eigenlijk helemaal niet kan zwemmen en twee keer de volle laag aan zeewater via haar snorkel naar binnen kreeg... Ze was doodmoe en het enige wat ze van me wilde was dat ik haar weer terugbracht. Gevolg, maandagochtend last van haar maag en vaak naar de wc.
In de lancha terug, dacht de stuurder een leuke grap te maken. We zaten net toen er onverwachts twee grote golven achter elkaar in de boot stroomden. Ik zat voorin en werd naar achteren geduwd, mijn tas met digitale camera viel in het water. Het eerste wat in me opkwam was de camera 'redden', maar ondanks dat heeft het zo'n 10 seconden onder water gelegen. Ik was pisnijdig. Op het strand aangekomen vertelde ik dit tegen de gids terwijl de baas van de lanchas aan kwam lopen. Ik vertelde erg kwaad wat er was gebeurd en krijg als reactie 'daar kunnen wij niets aan doen, dat is de schuld van de golf'... Nog kwader haalde Rosbery me weg. Verstandig, want ze nemen toch de verantwoording niet op zich. 'Don't worry about a thing, cause every (little) thing is gonna be allright'.
Maandagochtend nog even gezwommen in het zwembad bij het hotel alvorens we met de terugreis begonnen. In de bus napratend over de reis kwamen we tot de conclusie dat het een supermooi trip was, en dat voor 255.000 pesos (85 euro) all-in. Veel gedaan en heerlijke vis gegeten... Met de groep moet je je houden aan de afgesproken tijden, maar daar kwam niets van, hahaha. Laat in de avond vroeg ik aan de gids ' hoe laat gaan morgenochtend met de lancha naar Playa Blanca?', krijg ik als antwoord 'weet ik nog niet', en daar moet je het mee doen. De volgende ochtend gaat hij het dan regelen, maar dat duurt natuurlijk allemaal veel langer en weer vertrekt de bus veel later. Colombianen in hun vakantie georganiseerd op reis, dat is de contradictie van de eeuw, hahaha. Maar ik moet zeggen, ik ben er al aardig aan gewend en voel me er prima onder.
Als afsluiting van de reis wil ik nog het volgende kwijt. Een meisje van 13 jaar in onze groep stak over en werd geschept door een taxi. Ze is er erg aan toe en de ouders zijn nog bij haar in het ziekenhuis. In de bus naar huis vroeg een man in onze groep de aandacht en iedereen moest zijn ogen sluiten. Er volgde een lang gebed waarin iedereen meedeed en we vroegen om God's hulp dat dit meisje er hopelijk weer bovenop helpt. Het maakte veel indruk op me. En hopelijk helpt het nummer van Bob Marley ook een beetje...
posted by Ed Veldhuisen at
02:29
|
0 comments
