Wat zijn straatkinderen en waar wonen ze?
Eén van de projecten voor Amigos Colombianos waar ik mee bezig ben is lesmateriaal maken voor de basisscholen in Nederland. Het idee is om deze kinderen bewuster te maken van leefsituaties van kinderen in een andere wereld, in dit geval Medellin. Er worden 10 thema’s uitgewerkt met ieder een filmpje, informatie en lesmateriaal. Lesmateriaal zal gaan bestaan uit werkbladen, maar vooral veel praktisch lesmateraal als het maken van arepa’s, een voorstelling, collages, lesjes Spaans, brieven schrijven naar een straatkind, etcetera. De kinderen zullen ook leren dat Colombia een heel mooi land is en dat de media niet altijd het juiste beeld schetst. Uiteindelijk kan het leiden tot een tentoonstelling die voor meer naamsbekendheid voor Amigos Colombianos zal zorgen en eventueel een donatie.
Een aantal maanden geleden ben ik met Letty begonnen aan dit project, zijn we gestart met een draaiboek. Door de vele activiteiten zijn we er niet structureel mee aan de slag gegaan, maar nu ga ik met Mariska elke vrijdag de hele dag werken aan een mooi eindresultaat. Mariska is een Pabo-studente die hier haar eindstage loopt als vrijwilligster en zit tevens in de schoolwerkgroep van Amigos Colombianos.
Afgelopen vrijdag zijn we begonnen met het eerste thema ‘Wat zijn straatkinderen en waar wonen ze?’ We hebben enkele interviews afgenomen van meiden uit Miraflores, zij zullen toch ook een hoofdrol gaan spelen in het project. De meiden vertrouwen ons volledig en bleken dan ook bereidt hun verleden heel open aan ons te vertellen. Mariska en ik zijn wel een beetje geschrokken van hun verhalen.
Er zijn ruim 10.000 kinderen die op straat leven in Medellin. Hoe komen ze op straat terecht?
Kinderen vluchten van huis omdat ze lichamelijk, psychisch en/of sexueel mishandelt worden. Ze worden geslagen door hun ouders of stiefouders, ze worden sexueel misbruikt of er is niemand die naar ze omkijkt.
Kinderen van buiten Medellin komen ook naar de stad vanwege de slechte economische situatie, op zoek naar een beter bestaan. Maar omdat de meesten van hen geen opleiding hebben genoten kunnen ze geen werk vinden en moeten ze op straat zien te overleven.
Hele gezinnen en dus ook kinderen worden uit hun dorpen weggejaagd door de guerillas en/of paramilitairen. Je ziet dan ook in Medellin veel gezinnen met elkaar op straat leven. Of nog erger, kinderen alleen doordat de ouders vermoord zijn.
Het verhaal van Natalí is indrukwekkend. Ze is vanaf haar vijfde door familie sexueel misbruikt. Op haar elfde koos ze voor de straat, hoewel ze helemaal niets had. Om aan geld te komen heeft ze drie jaar lang als prostituee gewerkt. Ze sliep in een hotel en gebruikte ‘sacol’ (lijmsnuiven), maar ook ‘perico’ en ‘bazooka’. Dit zijn afvalprodukten tijdens het produceren van pure cocaïne, oftewel goedkope (levensgevaarlijke) rommel om high te worden. Ze raakte zwanger op haar dertiende en toen ze het kind kreeg besloot ze om haar leven te veranderen. Gelukkig maar, ze zit nu enkele maanden in Miraflores, heeft daar vriendinnen en wil zo snel mogelijk naar school. Ze ziet er nu goed uit en praat met veel plezier over haar toekomst, ‘ik ben twee maanden clean, heb het soms heel erg moeilijk, maar ik zal en moet het proces volbrengen’.
Lina, Sandra en Francis vertelden ook zeer open over hun verleden. Een verleden van lichamelijk, psychisch en sexueel misbruik in de thuissituatie. Hun keuze voor de straat waarin diefstal noodzakelijk is om te overleven. Al vertellende, soms met tranen in de ogen, werd ook de kwetsbaarheid van deze meisjes zichtbaar. Het gevoel dat je niets waard bent en je dus gemakkelijk laat gebruiken door andere mensen. In elkaar geslagen worden, bang om vermoord te worden en vluchten voor de politie zijn de dagelijkse verschrikkingen die deze meiden hebben moeten doorstaan. Ze hebben ons deze middag een andere kant van zichzelf laten zien, een kant die ze heeft gehard in het leven.
Vandaag de dag lopen deze meiden veelal lachend door Miraflores. Ze hebben uiteraard hun pieken en dalen, maar hebben nu de kans om te werken aan een betere toekomst. Na dit inktzwarte hoofdstuk in hun leven, beseffen ze dat de zon weer begint te schijnen…
Een aantal maanden geleden ben ik met Letty begonnen aan dit project, zijn we gestart met een draaiboek. Door de vele activiteiten zijn we er niet structureel mee aan de slag gegaan, maar nu ga ik met Mariska elke vrijdag de hele dag werken aan een mooi eindresultaat. Mariska is een Pabo-studente die hier haar eindstage loopt als vrijwilligster en zit tevens in de schoolwerkgroep van Amigos Colombianos.
Afgelopen vrijdag zijn we begonnen met het eerste thema ‘Wat zijn straatkinderen en waar wonen ze?’ We hebben enkele interviews afgenomen van meiden uit Miraflores, zij zullen toch ook een hoofdrol gaan spelen in het project. De meiden vertrouwen ons volledig en bleken dan ook bereidt hun verleden heel open aan ons te vertellen. Mariska en ik zijn wel een beetje geschrokken van hun verhalen.
Er zijn ruim 10.000 kinderen die op straat leven in Medellin. Hoe komen ze op straat terecht?
Kinderen vluchten van huis omdat ze lichamelijk, psychisch en/of sexueel mishandelt worden. Ze worden geslagen door hun ouders of stiefouders, ze worden sexueel misbruikt of er is niemand die naar ze omkijkt.
Kinderen van buiten Medellin komen ook naar de stad vanwege de slechte economische situatie, op zoek naar een beter bestaan. Maar omdat de meesten van hen geen opleiding hebben genoten kunnen ze geen werk vinden en moeten ze op straat zien te overleven.
Hele gezinnen en dus ook kinderen worden uit hun dorpen weggejaagd door de guerillas en/of paramilitairen. Je ziet dan ook in Medellin veel gezinnen met elkaar op straat leven. Of nog erger, kinderen alleen doordat de ouders vermoord zijn.
Het verhaal van Natalí is indrukwekkend. Ze is vanaf haar vijfde door familie sexueel misbruikt. Op haar elfde koos ze voor de straat, hoewel ze helemaal niets had. Om aan geld te komen heeft ze drie jaar lang als prostituee gewerkt. Ze sliep in een hotel en gebruikte ‘sacol’ (lijmsnuiven), maar ook ‘perico’ en ‘bazooka’. Dit zijn afvalprodukten tijdens het produceren van pure cocaïne, oftewel goedkope (levensgevaarlijke) rommel om high te worden. Ze raakte zwanger op haar dertiende en toen ze het kind kreeg besloot ze om haar leven te veranderen. Gelukkig maar, ze zit nu enkele maanden in Miraflores, heeft daar vriendinnen en wil zo snel mogelijk naar school. Ze ziet er nu goed uit en praat met veel plezier over haar toekomst, ‘ik ben twee maanden clean, heb het soms heel erg moeilijk, maar ik zal en moet het proces volbrengen’.
Lina, Sandra en Francis vertelden ook zeer open over hun verleden. Een verleden van lichamelijk, psychisch en sexueel misbruik in de thuissituatie. Hun keuze voor de straat waarin diefstal noodzakelijk is om te overleven. Al vertellende, soms met tranen in de ogen, werd ook de kwetsbaarheid van deze meisjes zichtbaar. Het gevoel dat je niets waard bent en je dus gemakkelijk laat gebruiken door andere mensen. In elkaar geslagen worden, bang om vermoord te worden en vluchten voor de politie zijn de dagelijkse verschrikkingen die deze meiden hebben moeten doorstaan. Ze hebben ons deze middag een andere kant van zichzelf laten zien, een kant die ze heeft gehard in het leven.
Vandaag de dag lopen deze meiden veelal lachend door Miraflores. Ze hebben uiteraard hun pieken en dalen, maar hebben nu de kans om te werken aan een betere toekomst. Na dit inktzwarte hoofdstuk in hun leven, beseffen ze dat de zon weer begint te schijnen…
posted by Ed Veldhuisen at
00:03
|
1 comments
