Bello Oriente

Afgelopen februari, terwijl ik in Acogida met een sportieve activiteit bezig was, leerde ik Alfons kennen. Een Nederlander die een jaar of 6 geleden heeft gewerkt voor Amigos Colombianos en sindsdien elk jaar een bezoek aan Medellin brengt. Een mooi verhaal is dat hij voor die tijd zijn vrouw en vier kinderen bij elkaar haalde en vertelde dat hij graag een jaar naar Zuid-Amerika wilde om te fietsen. Ze gingen ermee accoord en zo heeft hij zoals hij zelf zegt ‘een ongelofelijk fantastisch jaar gehad’. Zijn vrouw heeft hem halverwege nog in Peru opgezocht en hij is nog bij zijn dochter in Costa Rica op bezoek geweest. Hij heeft na dit avontuur al het moois dat dit continent te bieden heeft niet van zich af kunnen zetten en wilde een bijdrage leveren aan de soms armoedige omstandigheden waarin veel mensen leven. Op de fiets door Colombia leek hem iets te gevaarlijk, maar via Amigos Colombianos met straatkinderen in Medellin werken was een uitdaging en zo is hij verzot geraakt op deze stad. Sindsdien komt hij elk jaar zo’n twee maanden naar Medellin en doet hier bewonderenswaardig goed werk.
Deze keer is ‘Alfonso’ een maand in Medellin, want binnenkort verwacht hij zijn vierde kleinkind. We zien en spreken elkaar regelmatig en dat is altijd heel erg leuk. Afgelopen vrijdag zijn we naar de wijk Bello Oriente geweest, een zeer arme wijk dat helemaal bovenin tegen de berg ligt. Met de bus vanuit ‘Prado centro’ duurt het drie kwartier, maar het zijn altijd leuke ritjes. Alfons komt regelmatig in deze wijk en kent er inmiddels behoorlijk wat mensen. Een dag eerder had Alfons samen met Gloria een stapelbed, matrassen, dekens en lakens gekocht. Zodat deze vrouw niet meer samen met haar kinderen in één ‘bedje’ hoeft te slapen. Eerder is het huis volledig verbouwd en woont ze nu in een stenen huis met een knap dak en betonnen vloer. We hebben meerdere nieuw gebouwde huisjes bezocht, maar ik heb ook de andere kant gezien. Huisjes in elkaar geknutseld van planken en golfplaten, de vloer van aarde. Het tocht aan alle kanten en in wintertijd is het er gewoonweg erg koud zo hoog in de bergen. Een vrouw die met haar drie kinderen op de grond slaapt. Het ruikt er heel erg naar aarde en het is er enorm vochtig, we zagen zelfs een rat lopen. Wanneer het regent loopt het water door het huis en lekt het dak enorm. De kinderen zijn vaak ziek en de vrouw zag er overduidelijk ongelukkig uit, het huillen stond haar nader dan het lachen. De buurvrouw van 16 jaar met haar zoontje Kevin van een jaar heeft het niet veel beter getroffen. Ook in haar situatie is de vader ‘spoorloos’ en is er geen werk, dus geen inkomen.
We wilden nog naar een vrouw met haar acht kinderen op bezoek, maar zij ging net op weg naar een afspraak met een mensenrechtenorganisatie. Niet lang ervoor was Alfons daar en trof de jongste doodziek aan. Ze zijn direct naar het ziekenhuis gegaan en daar bevindt het kindje nog steeds. Gelukkig wordt er nu werk van gemaakt, want dit zijn natuurlijk onmenselijke situaties.
Ook op de plaatselijke school werden we met open armen ontvangen en heb ik nog even een klas bezocht. Het onderwijsniveau is zeer matig en je moet dan ook maar niet te lang stil staan bij de toekomstperspectieven van deze kinderen. Ondanks dat zijn de mensen voornamelijk vrolijk om maar eens aan te geven hoeveel levenskracht de mens bezit.
Tussen de middag werden we opgevangen in het tehuis, waar 15 meisjes onderdak vinden en de mogelijkheid hebben naar school te gaan, te kunnen studeren. De mensen die geholpen worden moeten er wel iets tegenover stellen… Ze zijn verplicht naar de bijeenkomsten te gaan in de nabij gelegen buurthuis. Een goede zet, want hier leren de meisjes voor zichzelf op te komen en nog veel meer.
Alfons staat aan de basis van dit project met hulp vanuit Nederland. Blijkbaar heeft hij het talent om mensen en bedrijven te interesseren voor het werk dat hij hier doet, ik moet toch nog maar eens een keer met hem praten, haha. Het was erg gezellig met de meiden en zij zijn erg gelukkig met wat Alfons voor hen doet. Al met al een een mooie, indrukwekkende ervaring en zo heb ik van dichtbij kunnen zien waar we het de afgelopen tijd zo vaak over hebben gehad. In één woord, ‘ongelofelijkfantastischwerk’.