Na een kleine twee weken in Medellin begint mijn werk enige vorm te krijgen. Na de vele kennismakingen met de mensen die werken voor Hogares Claret en de kinderen creëer ik mijn eigen werkweek. In Nederland is veel geregeld, in Colombia lijkt het erop dat ik alles zelf moet regelen. De activiteiten zullen o.a. bestaan uit:
o Het geven van voetbaltraining
o Het onderzoeken en uitwerken van samenwerking met een lokale voetbalclub die wordt gesponsord door de NCSU
o Het organiseren van sport en recreatieactiviteiten
o Het geven van huiswerkbegeleiding
o Het geven van engelse en/of computerles
o Het, in samenwerking met Letty Meesters, produceren van een educatieve video ten behoeve van basisscholen in Nederland.
Deze activiteiten zal ik voornamelijk uitvoeren in Acogida (dagopvang), Miraflores (meisjes) en Alegria (jongens). Het contact met de kinderen is mooi om mee te maken. Bij binnenkomst zijn de kinderen erg enthousiast en regelmatig omarmen ze me. Ze maken makkelijk een praatje met je en zijn erg nieuwsgierig.
Vorige week tijdens de ‘Feria de las flores’, tijdens een optocht sprak ik met diverse Colombianen. Vaak zijn ze nieuwsgierig en soms waarschuwen ze me voor de gevaren, zo heb ik al meerdere keren de vraag gehad of ik niet bang ben om ontvoert te worden. Tussen de mensen komt een kind aangerend, ‘Hola Edy, como estas?’ Het is Esteban uit Acogida, een 14-jarig zwerfkind die er armzalig en vies uitziet. We hebben een leuk gesprek en uiteindelijk zeg ik tegen Esteban dat als hij zijn handen wast we samen een ijsje gaan eten. Even later komt hij terug en we kopen twee ijsjes. De mensen om ons heen bekijken het met enige argwaan, in Colombia is het niet gebruikelijk dat de verschillende ‘klassen’ op deze manier contact hebben met elkaar (de klassen worden zelfs aangegeven in nummers van 1 t/m 6). Ik vond het een schitterende ontmoeting en elke keer als ik in Acogida kom is Esteban erg enthousiast. Hij maakt van die kleurrijke stoffen armbandjes en hij heeft belooft er twee voor me te maken. Voor een ‘vriendenprijs’, hahaha.
Dezelfde week ben ik ‘s avonds meegegaan met de kinderen van Acogida om te voetballen. Met ongeveer 30 kinderen was het een heel eind naar het ‘microveldje’, een verlicht basketbalveld met stalen doelen. We liepen de kortste weg door een hele arme wijk en drukke snelwegen werden doorkruist. Als we bij een stoplicht waren, liepen enkele kinderen naar de gestopte auto’s om te bedelen. Ondanks de chaotische wandeling kwam iedereen heelhuids aan, het zijn dan ook straatkinderen. Er zijn maar twee (lekke) ballen, dus hebben we wedstrijden gespeeld. Sommige op blote voeten of met twee verschillende schoenen. Er zitten wel een aantal talenten tussen, echte straatvoetballertjes hahaha. De kinderen hebben veel plezier en luisteren goed, het is dan ook leuk werken. Ik zal ook regelmatig overdag toernooien gaan organiseren. Dit moet ik vantevoren aangeven, want er moet altijd politie bij aanwezig zijn.
De volgende dag had ik mijn ervaringen verteld aan Ana, met daarbij dat ik vanuit Acogida alleen naar het metrostation ben gelopen. Ze werd helemaal gek, veel te gevaarlijk volgens haar. Acogida ligt in een zeer arme wijk, oftewel klasse 1. Onmiddelijk heeft Ana contact opgenomen met Acogida dat ik voortaan moet worden begeleidt. Ik heb er met haar weleens discussies over en ik vind dat ze wat overdrijft. Zo stelde ik voor om een fiets te kopen en met de fiets naar de verschillende accommodaties te gaan. Dit omdat ik nu met de bus ga en moet wachten, overstappen en weer wachten. Je weet nooit wanneer er een bus gaat en dat is weleens vervelend. ‘Als je ‘s avonds vanuit Miraflores met de fiets terug gaat, kom je nooit meer terug. Medellin is veel te gevaarlijk.’ Het is zelfs zo dat als ik toch met de fiets ga, mijn contract met Hogares Claret kan worden verbroken omdat ze niet de verantwoording willen dragen. Ik zal dus niet met de fiets gaan, al is het alleen maar om Ana niet teleur te stellen.
De kinderen zijn erg dankbaar en dan is het niet erg dat ik na het werk moet douchen omdat ik vies ben en naar de straat ruik. Het is een mooie ervaring en ik ben dan ook zeer gelukkig dat ik hier ben.
