Koerswijzigingen

Vanmiddag heb ik na de wedstrijden de kinderen en de ouders van de voetbalschool ‘La Naranja Mecánica’ verteld dat ik eind mei de trainingen en wedstrijden overlaat aan mijn collega John Fredy Rave. De voetbalschool is afgelopen anderhalf jaar uitgegroeid tot bijna 40 kinderen van 6 t/m 12 jaar. Het zijn bijna drie teams en in samenwerking met de voetbalschool ‘Rave’ zitten we met vier teams in een competitie. Ik heb met veel van deze kinderen en ouders een speciale band opgebouwd doordat we altijd goed hebben samengewerkt en mede daardoor droop de teleurstelling ervan af bij de kinderen en ouders. Het deed me wel wat, maar gelukkig begrijpen ze mijn keuze.

Enkele redenen om de voetbalschool op te starten was omdat ik graag met kinderen en in het voetbal werk. Daarnaast wilde ik graag middels een andere manier van werken invloed uitoefenen op de organisatiestructuur in het Colombiaanse voetbal, de opleiding van voetballers en het niveau van de trainers. Een ingang is het beginnen van een eigen voetbalschool, maar dat is toch moeilijker gebleken dan ik had verwacht.

Het is niet gemakkelijk goede trainingsruimte en –tijden toegewezen te krijgen, dat is een langdurige lobby bij de organisatie die over de verdeling gaat. Uiteraard sta ik achteraan in de rij, mede omdat ik de contacten niet heb, wat inhoud dat er veel kinderen afhaken vanwege de trainingstijden. Aan de andere kant zijn veel kinderen lid geworden die min of meer zijn afgehaakt bij andere voetbalscholen. Dit zijn meestal kinderen met minder talent, zodat het moeilijker is wedstrijden te winnen. En een voetbalschool die veel wedstrijden verliest is geen goede voetbalschool, is de algemene mening hier. Doordeweeks probeer ik de kinderen te leren betere keuzes te maken in het veld en vervolgens spelen we in het weekend 11 tegen 11 op een veld 1,5 keer zo groot als een zaalvoetbalveld met een zaalvoetbaldoeltje. Het is waar, voordeel is dat we weinig doelpunten tegen krijgen in het flipperkastvoetbal dat ik wekelijks zie, maar ik zie het geleerde als sneeuw voor de zon verdwijnen.

Er zijn legio voorbeelden waarom ik geen aansluiting heb gekregen bij de grootste voetbalscholen, maar ook binnen de voetbalschool is het moeilijk de cultuur te veranderen. Er zijn kinderen die komen trainen wanneer ze willen, meer dan de helft van de ouders kwam niet opdagen bij een door mij georganiseerde avond en vaak komen ze te laat voor de wedstrijd. De onmacht is gaan knagen en heeft me eruiteindelijk toe doen besluiten, na enkele andere ontwikkelingen de voetbalschool over te dragen...

Mijn presentatie op en buiten het veld tijdens de grootste seminario in Colombia, vorig jaar gehouden in Medellín, achtervolgt me nog steeds. De president van de trainersvakbond wil dat ik presentaties ga houden door het hele land. Zo staan een presentatie in Bucaramanga, aan de grens van Venezuela, en een in Florencia, aan de rand van het amazonegebied, op het programma. Alle onkosten (vliegtuig, hotel, etc.) worden betaald en voor een dag werk betalen ze rond de 170 euro, hier heel veel geld. Enkele weken geleden werd ik uitgenodigd om te discussiëren over het thema techniek met de meest gerenomeerde trainers in Medellín. Ze kennen me nu, al ben ik nog niet zover om iedereen te overtuigen hoe het ontwikkelen van techniek in relatie tot de voetbalwedstrijd moet worden overgebracht op een voetballer. Het zal zeker een vervolg krijgen. Interessant is dat volgende maand een trainerscursus met een duur van twee jaar begint, waarmee je in heel Zuid-Amerika op het hoogste niveau kunt werken. Mede vanwege mijn presentatie kan ik gratis de cursus volgen, die grotendeels virtueel wordt gedoceerd. Leuk detail is dat de docenten reeds bekenden van me zijn en zij weten dat ik het niet helemaal eens ben met hun manier van werken. Dat kunnen nog interessante ontmoetingen worden...

Al met al zijn de vooruitzichten om mijn doelstellingen in het Colombiaanse voetbal te bereiken via deze weg makkelijker te realiseren dan via mijn voetbalschool. Tevens ben ik al maanden bezig met het schrijven van een boek over de ontwikkeling van een jeugdvoetballer, een hele klus waarvan ik hoop volgend jaar het boek te kunnen presenteren.

Het stoppen met de voetbalschool houdt in dat ik meer tijd kan besteden aan de stichting ‘Club Deportivo Straatkinderen Medellín’. Ik ben bezig de stichting te legaliseren in Colombia en het voetbalgedeelte van dit werk onder te brengen in de voetbalschool, die ik wil veranderen in een club. Om dit voor elkaar te krijgen moet ik alles professionaliseren en in zee gaan met een accountant en een fiscalist, wat uiteraard kosten met zich meebrengt. Voordelen zijn o.a. dat de reisorganisatie ‘De Una Tours’, waarvoor ik af en toe gidswerk heb gedaan, de stichting jaarlijks een behoorlijk bedrag gaat doneren en de club in aanmerking komt voor subsidie vanuit de staat. We kunnen tenslotte aantonen dat we goed werk verrichten voor onze achtergestelde kinderen. Kortom, het is nodig om te groeien en op termijn een belangrijke rol te gaan spelen als organisatie in Colombia.

De commerciële voetbalschool achter me laten, betekent dat ik geen inkomsten heb en daarom kwam het telefoontje twee weken geleden van de reisorganisatie De Una Tours als geroepen (www.deunacolombia.com). Ze boden me, per direct, een volledige baan aan als gids met een goed salaris. Het werk is bijzonder leuk en op die manier leer ik veel van het fantastisch mooie Colombia kennen. Met name de stichting wil ik niet de dupe laten worden en daarom zijn we eruit gekomen dat ik tot het eind van het jaar een halve week vanuit Medellín ga werken. Het betekent dat ik volgende week voor 6 weken naar Bogotá ga en me zal worden verteld wat er zoal bij komt kijken hoe een reis moet worden georganiseerd. In juli en augustus staan enkele trips op het programma naar onder andere de Caribische kust. Dat wordt flink zweten op een van ’s werelds mooiste stranden, haha.

De doelstellingen zijn hoog gegrepen, maar zeker niet onhaalbaar. Het betekent dat het erg druk zal zijn, maar ik vind het een enorme uitdaging waarin ik erg veel zin heb. Ik ga er hard voor werken en mocht ik het niet realiseren... elke dag is een feest waarbij thuiskomen nog het mooiste is als Adriana er ook is.



Adriana en ik op het terras van een Mexicaans restaurant. Adriana heeft het warm van de coctail en ik zweet nog van de jalapeña...