El Carmen de Viboral

Zaterdagochtend had ik met mijn voetbalclub ‘La Naranja Mecanica’ de eerste oefenwedstrijd. We verzamelden bij het trainingsveld van La Floresta, vanwaar we de wandeling naar het veld van ‘Barrio Cristobal’ maakten. Enkele spelers waren daar al aanwezig en zo kon ik om kwart voor tien met de bespreking beginnen.
We zullen op hetzelfde veld onze competitiewedstrijden gaan spelen. Het is een zandvlakte ruim de afmetingen van een zaalvoetbalveld. Het veld is omringd met een muur tot een meter hoogte dat gebruikt wordt als boarding. Wanneer de bal het hek erboven raakt, moet er worden ingegooid. Geloof het of niet, we spelen 9 tegen 9 en het is dus behoorlijk druk in het veld.
De kinderen die bij mij trainen zijn erg leuk en doen enorm hun best. Ze moeten nog wel leren luisteren en hun ‘spanningsboog’ reikt meestal tot het tweede gesproken woord. Daarnaast was het voor de meesten de eerste wedstrijd die ze spelen, dus heb ik ze maar verteld dat we er alles aan doen om te winnen, maar bij verlies het ook belangrijk is dat we hebben genoten en veel hebben geleerd. Momenteel heb ik 16 (betalende) kinderen tot mijn beschikking, dus er moest ook nog gewisseld worden. De kinderen en ouders begrepen niet waarom ik Andres vanaf het begin aan de kant hield, onze beste speler. Na elk tegendoelpunt wisselden ze spontaan van keeper (wat na verloop van tijd dus niet meer zo spontaan was) en na verloop van tijd ging een vader binnen de hekken achter het doel staan om zijn zoon bij te staan. Terwijl ik wil dat de keeper de achterbal neemt, vond papa dat degene met de verste trap dit moest doen. Na het laastste fluitsignaal haalde ik de beste man even apart en complimenteerde hem met zijn goede bedoelingen, maar dat het toch beter is dat er slechts één trainer is. Maar ook de kinderen kunnen nog veel leren.
We verloren uiteindelijk met 0 – 7, maar ik moet zeggen dat we wel 4 keer de paal en lat raakten dus er zat echt wel meer in. Ik was na afloop blij dat de kinderen de hele wedstrijd hard hadden gewerkt en dat ze het heel erg gaaf vonden. Elke week komen er meer kinderen bij en ik hoop dat ik in maart kan beginnen met twee teams, want nu is het niveauverschil te groot.

’s Middags moet Adriana altijd naar school en hierna hadden we afgesproken om haar ouders te bezoeken in El Carmen de Viboral. ’s Avonds op stap gegaan naar verschillende barretjes en voor mijn gevoel had ik veel bier gedronken. Het was echt te gek, we hebben zelfs nog vrij veel gedanst. De volgende morgen had haar moeder spaghetti als ontbijt en hierna hebben we met Monica en haar vriend Dairo een wandeling door de bergen gemaakt. In een klein dorpje had ik wel trek in een kopje koffie en vroeg ik een winkeltje of ze koffie verkochten. De vrouw verkocht geen koffie maar nam ons mee naar haar huis waar we werden getrakteerd op koffie met een buñuelo. Blijkbaar was ik de enige die het niet helemaal begreep, want op mijn vraag hoeveel het kost werd verbaasd gereageerd. Het was aangeboden en dus hoefden we niets te betalen.
Verder onderweg bespraken Adriana en ik nog eens de avond ervoor en kwamen tot de conclusie dat we ieder vijf bier hadden gedronken. Maar hoe kan het dan dat ik zo aangeschoten was? Ik begrijp ook al niet waarom ik weer zoveel afval. Ik eet me helemaal suf, maar mijn gewicht zal wel weer onder de 70 kg zijn... heel vreemd.

Adriana en Dairo in de woonkamer bij haar ouders thuis.

Een van de straatjes in El Carmen, met veelal gekleurde huizen.

In de bergen groeit van alles...

Dat bedoel ik nou, ik eet me helemaal suf. Hier eet ik tijdens de lunch bij de ouders ‘sancocho’. Dit is een soep met aardappelen, vlees, kip, groenten, yuka en nog veel meer. Daarbij krijg je rijst, salade en zijn er arepas. Echt heel erg lekker. Hier eet ik samen met Monica, de zus van Adriana.