Mijn leventje in Medellin, Colombia

zaterdag 10 mei 2008

Alvaro Gonzalez Moreno (Emilio)

De doorgaans verlegen ogende Emilio is een echte ‘Costeño’, zo worden de mensen die van de kust komen ook wel genoemd. Emilio is niet de meest spraakzame, maar misschien komt dat omdat hij veel heeft meegemaakt. Voordat hij in Centro Acogida terecht kwam heeft hij bijna twee jaar op straat geleefd. Ik ken hem al vanaf het begin dat ik bij Hogares Claret werk en kan wel zeggen dat we een speciale band hebben...

Hoe gaat het op school? ‘Goed, nog twee en een half jaar en ik heb de middelbare school afgerond.’

Vorig jaar was Emilio betrokken bij diefstal in het tehuis en is eruit gezet. Dit hield tevens in dat hij niet meer mocht deelnemen aan de activiteiten van het voetbalteam en dat was misschien wel de zwaarste straf voor hem. Gelukkig kon hij terecht bij een andere stichting en hij is op straat snoep gaan verkopen om geld te verdienen. Na enkele maanden kon hij de 50.000 pesos (18 euro) boete betalen aan Acogida en werd hij weer toegelaten. De diefstal had hij gepleegd met twee ‘vrienden’, en ik ben er heilig van overtuigd dat hij er slechts als meeloper bij betrokken was. Hij had spijt als dreadlocks op zijn hoofd en heeft er veel van geleerd. Wat is hij nu gelukkig dat hij weer mag voetballen.
In dezelfde periode kreeg Emilio een vriendin en ik heb zelden iemand zo verliefd gezien. Hij liet zelfs trainingen schieten, simpelweg omdat hij bij haar wilde zijn. Hier hebben we het over gehad en nu begrijpt hij dat het best te combineren valt, haha.

Hoe is het nu tussen jullie? ‘Gaat wel, ze is twee maanden zwanger.’

Emilio moet binnenkort Centro Acogida verlaten omdat hij al 18 jaar is. De kans is groot dat hij niet wordt toegelaten in Casa de Egreso en hij kan niet terug naar zijn familie, dus lijkt een nieuw leven op straat de enige mogelijkheid. Zijn vriendin is 14 jaar en zit momenteel met veel problemen in Miraflores.

Hoe zie je je eigen toekomst? ‘Ik wil school afmaken en daarna aan het werk om voor mijn vriendin en kind te kunnen zorgen.’

Zijn vriendin wil weg uit Miraflores, ze is nog erg onstabiel. Ze gebruikt regelmatig drugs en kan niet leven met de regels die in het tehuis gelden. Aan de andere kant begrijpt ze ook wel dat het nu belangrijk is voor haar en haar kind dat ze goede voeding krijgt. Met het aanstaande vertrek van Emilio uit het tehuis is het begrijpelijk dat het jonge stel in de problemen zit en dit uit zich in onderlinge ruzies.
Komt ook nog bij dat zij, ondanks de zwangerschap, zichzelf regelmatig verkoopt op straat...


Het lijkt erg veel op een uitzichtloze situatie en daarom is het zo belangrijk dat de stichting ‘Club Deportivo Straatkinderen Medellin’ gaat groeien. Want het moet toch mogelijk zijn om deze voorvallen te ondervangen door ze iets te kunnen bieden... Ik heb erg met ze te doen, maar kan niets voor ze betekenen. Het geeft mij echter wel veel energie om hard te werken deze jongeren te kunnen helpen...