Acogida

Elke maandag- en donderdagmiddag geef ik training in Acogida (opvang). Deze maandagochtend heb ik gewerkt aan het plan om een voetbalclub te beginnen. Voor de training had ik een bijeenkomst met de spelers die in het team van Hogares Claret zullen spelen. Ik heb het een en ander uitgelegd en daarna een formulier met ze ingevuld. Dit bleek erg moeilijk doordat deze kinderen moeite hebben met luisteren (en zelfs schrijven). Het is een waarschuwing en ik zal nog goed moeten nadenken over hoe ik het met deze kinderen ga aanpakken. De wil bij deze kinderen is enorm, de manier zoals ik train zal ik moeten aanpassen.
Hierna ging ik met de kinderen naar La Minorista, een microfutbol-veldje, zo´n 10 minuten lopen van Acogida. Het is lastig gebleken om me te houden aan 15 kinderen maximaal. Er zijn ook weleens kinderen die op straat leven en eerder in Acogida hebben gezeten, 'Tio, mag ik meetrainen?' Deze kinderen neem ik dan mee en probeer ze te overtuigen terug te gaan naar Acogida.
Doordat er ook weleens kinderen later komen trainde ik vandaag met 24 kinderen. De laatste weken doe ik dit alleen en dat gaat zonder problemen. Er zijn weleens botsingen, teleurstellingen, onbegrip, maar dat los ik op mijn manier op. De kinderen hebben veel plezier en hebben geen oog voor een zestal dobbelende, blowende jongeren in een hoekje. Het is een heel gemeleerde groep, Emilio, een 16-jarig talent dat erg toeleeft naar de trainingen in januari, Cristina, een 15 jarig meisje op doel. Of wat te denken van Nelson, een 13-jarig druktemakertje, de ADHD'er onder de ADHD'ers. Nu heb ik toch ervaring in het ZMOK-onderwijs, maar in plaats van Ritalin krijgt hij volgens mij speedpillen, hahaha. Vandaag was 'Sombra' (schaduw), een donkere jongen (echt, het is geen bijnaam), er weer bij. Na enkele serieuze waarschuwingen moest hij Acogida verlaten en zit nu in een andere opvang. Hij was altijd mijn keeper en wil zo graag in het team komen, dat hij toch blijft trainen...en uiteraard is hij welkom.
Op de terugweg gaan we altijd even langs een open eettentje en delen één of twee flessen frisdrank. We krijgen er een paar plastic glazen bij en zoals gebruikelijk krijg ik als eerste, daarna wordt het onder de kinderen verdeeld. Dit gaat altijd erg gemoedelijk en is een leuke afsluiting van weer een leuk, interessant uitje (eehh... sorry) training.


Emilio, is onlangs 16 jaar geworden en droomt ervan een eigen voetbalschool te openen. Het is een verlegen jongen, maar wil wel altijd alles weten en wanneer ik met anderen over het project praat komt hij er altijd bij staan. Een leuke, sympathieke jongen met dromen die hem ergens op een goede plek zullen brengen.

Barrio Carpinelo

Afgelopen vrijdag ging ik met een groep meiden op stap naar aanleiding van het project ‘Los Angeles de Miraflores’.
Sandra, de ‘leidster’ van de groep, is een leuke spontane meid. Ze heeft al een kind, trilt enorm en heeft daardoor moeite om een glas drinken vast te houden. Ze zorgt ervoor dat de sfeer erin blijft, want ze heeft altijd grapjes.
Lina, is een teruggetrokken meisje en is graag alleen. Ze lijkt op een jongen en heeft daar moeite mee, ze is anders. Soms kun je leuk met haar praten en hoe langer ik in Miraflores kom, hoe meer ze zich openstelt.
Iona is sindskort in Miraflores, een gezellige meid.
Libis is een meisje dat erg volwassen overkomt, heeft al veel gedaan en meegemaakt. Ze komt vaak naar me toe en dan praten we over van alles.
Het idee van deze meiden is om activiteiten te organiseren voor kinderen tot 10 jaar. In eerste instantie wilden we naar ‘barrio triste’ gaan, waar veel kinderen zijn die op straat leven. Maar we mochten niet gaan van de directice Monica, omdat daar veel gebruikt wordt. Deze meiden hebben allen een verleden en dus is het risico te groot.
Uiteindelijk kozen de meiden voor de wijk ‘Carpinelo’ in Santo Domingo, de wijk waar Sandra vandaan komt. Eerst met de bus, daarna de metro en metro-cable naar boven. Vanaf station Santo Domingo was het nog een hele klim naar boven. Dat duurde even, want hoewel Libis nog erg jong is, heeft ze een conditie van een 80-jarige. Ze heeft me ooit verteld dat ze veel met allerlei drugs heeft geëxperimenteerd, dat zal er ongetwijfeld mee te maken hebben.
Het uitzicht vanaf Carpinelo over de stad is fantastisch, de ligging van Medellin in een vallei zorgt voor vele momenten met een mooi overzicht over een deel van de stad. Na een verfrissing hebben we met elkaar gesproken over hoe we het gaan aanpakken. De meiden willen een affiche maken met daarop de data en aanvang van de verschillende activiteiten. Ze willen beginnen met de groep kinderen verdelen, elk gaat dan een gesprek met de kinderen aan. Daarna is er tijd voor vermaak als voorlezen, spelletjes en een wedstrijd voetballen waarbij na zoveel tijd zal worden geroteerd. Halverwege krijgen de kinderen een ‘refrigerio’ en er is geld om ‘prijsjes’ te kopen. Het is de bedoeling dat we dit drie keer doen met deze kinderen in hun vakantie.
Hierna zijn we naar het speelveld gelopen en hebben de meiden alvast kennis kunnen maken met een aantal kinderen die daar aan het spelen waren. Ze hebben meegedaan met een wedstrijdje voetbal en hebben de kinderen verteld dat ze terugkomen. Deze kinderen uit een ‘barrio pobre pobre (arme arme wijk)’ , oftewel zeer arme wijk, kijken er nu al naar uit. Het is ook mooi om te zien hoe de meiden opleven met het idee dat ze andere kinderen kunnen helpen. Volgende week heb ik een afspraak met ze en hebben het plan uitgewerkt.
De wijk Carpinelo is een wijk met stenen en houten huisjes, waarvan de meesten erg vervallen zijn. Mede door de storm van vorige week (de zwaarste sinds 30 jaar in Medellin) glijden deze huisjes zowat naar de afgrond. Er is veel armoede, dat maakt een enorme indruk op je. Zeker als Sandra, tussen neus en lippen door tijdens een wandeling, zegt; ‘hier precies is mijn vader vermoord’. Elke vrijdagavond geef ik Engelse les aan de 18-jarige Claudia, maar deze dag niet. Haar vriend is precies een jaar geleden vermoord en ze was die avond ontroostbaar. Van de Colombiaanse bevolking is 99 % er moe van, maar het is de harde realiteit van een land dat ruim 40 jaar in oorlog is.
Dit project, een goed initiatief vanuit Amigos Colombianos, zal in ieder geval veel vreugde geven aan de meiden en kinderen aldaar.....

Een foto van Sandra, gemaakt door Paula, die na de vraag van mij foto's van alle meisjes te maken haar eigen 'fotostudio' heeft ingericht.