Ontwikkelingen voetbalschool ‘La Naranja Mecanica’

Dinsdag- en donderdagmiddag traint de voetbalschool op het veld van Santa Lucía. Mijn trainingsmaterialen liggen in het huis van Juan Pablo, een leuk binkie van net 8 jaar. Voor de training haal ik hem en zijn buurjongen Brandon op en gaan we gezamenlijk naar het trainingsveld.

De familie van Juan Pablo komt van de kust en daar leven ze niet zo op de tijd. Ik kom altijd rond 13:45 en normaal gesproken zijn ze dan nog niet klaar. ‘Is het dinsdag vandaag?’ Juan Pablo vind het leuk om af en toe te voetballen en doet ook graag andere dingen. Meestal moet hij zijn voetbalschoenen zoeken, of zijn kousen, of... Wanneer hij geen zin heeft kan hij ook een blessure simuleren en iedereen trapt er altijd weer in.

Brandon wil graag profvoetballer worden, maar is erg afhankelijk van zijn ouders. Als moeders weg moet, vindt ze dat Brandon mee moet. Wanneer moeders er niet is om de lunch te maken, moet Brandon ook wachten totdat mams weer thuis is en kan hij niet mee naar de training. Zij moet eerst immers de lunch klaarmaken. De 10-jarige Brandon kan blijkbaar niet voor zichzelf zorgen.

De kinderen gaan nooit alleen op pad, ze komen altijd in het gezelschap van een ouder. Zelfs wanneer het kind op drie blokken van het voetbalveld woont. De angst dat er iets gebeurd is groot, waarschijnlijk een erfenis uit het verleden.
Het werken met deze kinderen is altijd heel erg leuk, het zijn gewoonweg allemaal leuke binkies. De trainingen heb ik aangepast aan het gedrag van de kinderen, ik werk dus anders dan in Nederland. Hier zijn kinderen minder zelfstandig en minder ver in hun ontwikkeling. Problemen ontstaan vrijwel altijd als ze zelfstandig werken en niet tegen hun verlies kunnen.

Het makkelijkste is met één groep werken, maar beter is met kleinere groepen te werken. Als ik in groepen werk, zijn het dezelfde niet al te ingewikkelde oefeningen en zit ik er bovenop. Dat werpt zijn vruchten af, de kinderen pikken op deze manier een aantal lessen op.

Zo vertelde de 8-jarige Lucas tegen een vriendje in het bijzijn van zijn ouders dat plezier in voetballen belangrijker is dan winnen. Zijn vriendje begreep niet waarom hij niet van voetbalschool veranderde na vooral verliespartijen...

De wedstrijd in het weekend is altijd een feest, je weet nooit wat er allemaal gaat gebeuren. Het hele jaar probeer ik iedereen te overtuigen om een half uur voor de wedstrijd aanwezig te zijn. Een wedstrijdbespreking en een warming-up is nodig om goed aan de wedstrijd te beginnen. Iedereen is het ermee eens, maar elke keer komen de meeste kinderen erg laat. En uiteindelijk weet je ook nooit hoe laat we beginnen, want meestal lopen de andere wedstrijden uit.

Ik heb me erbij neergelegd dat het niet gemakkelijk is iedereen op tijd te laten komen, maar ik zal nooit opgeven. Belangrijker vind ik het gedrag van de kinderen en ouders tijdens de wedstrijden. In het begin waren er ouders die de gekste dingen riepen, maar dat is gelukkig veranderd. De ouders die het niet eens waren dat alleen ik als trainer de aanwijzingen geef en de ouders alleen mogen aanmoedigen hebben hun kinderen van de voetbalschool gehaald en voetballen nu ergens anders. De ouders van de huidige kinderen zijn enorm tevreden over hoe het gaat en er ontstaat een eigen identiteit.

De competitie waarin we deelnemen is kortweg geschreven een drama. Nooit weet ik wanneer we wel en niet moeten spelen en nu moeten we , na zovele vrije weekenden, plotseling veel doordeweeks spelen zodat alle wedstrijden worden gespeeld. Vrijdagavond moet ik iedereen bellen wanneer we spelen, dat kan blijkbaar niet eerder worden gepland. En bellen wordt steeds meer een klus, want de voetbalschool heeft steeds meer kinderen.

Volgend jaar ga ik vlakbij huis op kunstgrasvelden beginnen met mijn voetbalschool. Op deze accommodatie met drie veldjes wil ik een eigen competitie opzetten. Elke zaterdag en zondagochtend zullen (hopelijk) 32 teams spelen. De veldjes zijn deze uren onderbezet en zo kan ik voor relatief weinig geld een interessante competitie aanbieden.

Uit de competitie, die de stichting Club Deportivo Straatkinderen Medellín zal opzetten volgend jaar, zullen 36 kinderen worden gekozen die in de voetbalschool mogen deelnemen en zo verwacht ik een druk jaar op de zonnige velden in Medellín met naar verwachting zo’n 80 tot 100 kinderen lid van de oranje machine ‘La Naranja Mecanica’...