Gidswerk voor DE UNA Colombia Tours

Zoals afgesproken zal ik zo’n 2 maanden in 2,5 maand tijd volledig werken voor DE UNA Colombia Tours. De twee weken vrij geeft me de gelegenheid naar Medellín terug te gaan, wanneer dat nodig is voor de stichting of de cursus. Inmiddels zit ik alweer bijna drie weken in Bogotá, de hoofdstad van Colombia met ruim zeven miljoen inwoners. De stad ligt op 2600 meter hoogte, wat je goed merkt als je probeert hard te lopen. De eerste zondag ging ik in korte broek en loopschoenen vrolijk hardlopend richting park, maar nog voordat ik een halve kilometer had gelopen kreeg ik pijn in mijn keel en wist ik niet waar ik de lucht vandaan moest halen. Uiteraard ben ik niet gestopt, maar ik kon wel alvast wennen aan een 50+ tempo.

De eerste drie dagen heb ik een Belgisch stel gegidst in de stad, een tocht door het nevelwoud van Chicaque en we hebben de zoutmijnen van Zipaquira bezocht. Voor meer informatie over Colombia, de reisbestemmingen en hele mooie foto’s raad ik aan de site www.deunacolombia.com te bezoeken.

Inmiddels zit ik twee weken op kantoor en het werk bevalt me heel erg goed. Het bestaat uit het beantwoorden van e-mails van mensen over de hele wereld die geïnteresseerd zijn in een reis door Colombia. Een kracht van deze reisorganisatie is dat er een reis op maat naar de wensen van de klant tot de mogelijkheden behoort. Dat behoeft veel kennis over het land, de reismogelijkheden en prijzen etc. Iets waarin ik nog veel moet leren. Verder ben ik twee grote reizen aan het voorbereiden. Er komt een groep van 26 mensen via Wereldkinderen en een groep van 41 mensen via Los Hijos naar Colombia, waarvoor ik de verantwoordelijkheid heb. Dat is een hele organisatie, omdat van de groep ook regelmatig families tussendoor naar andere bestemmingen gaan. Transport, overnachtingen, de tours, etc. moet allemaal geregeld zijn. Uiteindelijk zal ik ook de gids zijn en ga ik met een groep naar de Caribische kust.

Afgelopen vrijdag werd ik door mijn collega Thomas uitgenodigd om een wedstrijd te voetballen. We speelden een oefenwedstrijd op een hypermodern complex. Wat zijn de verschillen in dit land toch groot. We speelden op een kunstgrasveld, in een stadion gelegen, met onder het veld een parkeergarage, bowlingbanen en uitgaansgelegenheden. Het halve team van ons speelt regelmatig samen en zo speelden zij de wedstrijd ook. De ‘vedette’ liep elke keer voor mijn voeten en hij kreeg de bal toegespeeld, die hij regelmatig alleen verspeelde. In de rust vertelde Thomas me dat niemand er iets van zegt, omdat hij dan altijd grote problemen maakt. Na verloop van tijd kon men toch wel zien dat ik een bal kan raken en toen onze vedette weer dom de bal verspeelde terwijl ik vrij voor het doel stond kon ik mezelf niet beheersen en riep hard over het veld, ‘Hé Maradona, je weet toch wel dat voetbal een teamsport is.’ Hij reageerde niet, maar speelde me wel de eerste de beste bal toe. Uiteindelijk verloren we de wedstrijd kansloos met 4 – 0. Al moet het niveau niet worden onderschat, een gemiddeld recreatieteam zal het ook moeilijk hebben tegen dit elftal, haha... Na de wedstrijd gingen we met z’n allen een paar biertjes drinken (het is toch ook overal hetzelfde) en aan het eind van de avond met het afscheid kon mijn grote vriend het niet laten om te reageren. ‘Goed teken dat je het nog niet bent vergeten’, vertelde ik hem nog terwijl ik inmiddels behoorlijk aangeschoten was.

De volgende ochtend kwam Adriana met de bus vanuit Medellín. We hebben het lange weekend samen gevierd in Bogotá en zijn lekker op stap geweest. Ze was nog niet eerder in Bogotá geweest, dus moest ik ook nu weer werken...