Weekend op de finca met CDHC

Zaterdagochtend 9 juni om 11.00 uur kwamen de meiden van Miraflores, de jongens van Alegria, educador Wilder, Mariska en ik aan op de finca. De finca is een pracht, in het bergachtige gebied rondom het dorp Girardota op een uur afstand van Medellin. De finca, gebouwd volgens Spaanse stijl met mooie binnenplaats en eromheen de kamers, keuken en woonkamer, bezit een schitterend zwembad, turks bad, voetbalveldje, tafeltennis, ruimte om spelletjes te spelen, open ruimte voor bijeenkomsten of een dansavond. Het was van een ‘mafioso’, die inmiddels vermoord is. Zijn dochter heeft het overgenomen, ik heb nog (tevergeefs) geprobeerd haar telefoonnummer te achterhalen.
De educador van La Alegria, Alexander (bijnaam ‘negro’, vanwege zijn huidskleur), kwam iets later met de motor. Deze motor was van grote waarde om de nodige spullen en eten te kopen en voor eventuele noodgevallen. De educador Lina met twee jongens van Hogares Claret waren deze dagen bij ons om het eten te verzorgen.
Doordat we niet voor elke hogar een busje konden regelen, kwamen de jongens van La Libertad, Acogida en Wilmar ‘s middags om 14.00 uur aan en hadden wij de kamerindeling met matjes reeds geregeld. Nadat ook zij snel alles snel hadden geregeld was er om 14.30 uur een bijeenkomst om iedereen welkom te heten en het programma kenbaar te maken. Daarnaast kreeg iedereen een taak en werden de normen bekendgemaakt.
Om 15.30 uur gingen we met z’n allen naar een microfutbol veldje op 5 minuten loopafstand en daar hebben we tot 19.00 een mixtoernooi gespeeld. Iedereen werd onderverdeeld in één van de Colombiaanse voetbalteams met als doel dat ze elkaar beter leerden kennen. Om indruk te maken op de meisjes van Miraflores deden de jongens flink hun best en zo werd het een zeer geslaagd toernooi, waarbij de winnaars een (plastic) gouden medaille kregen uitgereikt.
Hierna eten en ‘aseo’ (taken uitvoeren als afwassen, wc schoonmaken, prullenbakken legen, etcetera), waarna de hele groep bij elkaar kwam. Wilder organiseerde een ludieke activiteit met de hele groep waarin elke hogar zich middels een stukje moest presenteren aan de andere hogares, erg leuk. Om de avond af te sluiten kregen ze vrije tijd tot 22.00 uur, waarin ze spelletjes gingen spelen, muziek luisteren etcetera. Het mooie was dat iedereen zich bewust was van zijn verantwoordelijkheden om er met elkaar een geslaagd weekend van te maken en zo lag iedereen binnen 10 minuten op bed en ging iedereen ook slapen.
Terwijl wij als educadores de dag evalueerden (met een biertje uiteraard) ging het alarm af. Wilmar schoot uit zijn stoel en rende met zaklantaarn naar de deur van de oudere jongens. Verschrikt stond Jonathan Hernandez (bijnaam ‘musculo’, vanwege zijn gespierde lichaam) bij de deur en vertelde heel zacht ‘ik wilde alleen maar naar het toilet’. Voor de grap had Wilmar zo’n simpel deuralarm meegenomen en bevestigd bij de jongens. De dag erna ging het verhaal dat elke deur een alarm heeft en zo heeft de volgende nacht niemand de kamer verlaten.
Zondag stonden we om 6.30 uur op en na het ontbijt en ‘aseo’ gingen we naar de trainingsvelden, gelegen bij het dorp. Ik geloof dat we ons hier een beetje op hebben verkeken, want het was bijna een uur naar beneden lopen. Wilder en Mariska trainden de meisjes, Wilmar de ‘juveniles’ en Eddy (bijnaam ‘mono’ vanwege zijn blonde haren) de ‘infantiles’. De training duurde lang, ruim 2 uur, waarin ook dode spelmomenten werden geoefend. Ik had mijn handen vol aan deze jongens, deze groep is niet gewend te trainen. Zo geef ik een regel aan en als iemand zich er niet aan houdt, wil het nog weleens gebeuren dat anderen heel kwaad diegene gaan corrigeren. Hierop wordt ook gereageerd en zo ontstaat er een drukte waarin iedereen met elkaar aan het bekvechten is. Het is ook heel normaal dat ze weglopen tijdens de training om te urineren, of water te drinken. Kortom, ik had het weekend ook nodig om iedereen in het gareel te krijgen zodat we goed kunnen werken. Ze zijn gewend om op hun kop te krijgen, terwijl ik ze graag vertel waarom ze niet zomaar weg kunnen lopen om water te gaan drinken. Ze leren snel en ik heb ze daarvoor achteraf een groot compliment moeten geven. Na de training was de klim omhoog pittig, erg zwaar voor ze. Zoals altijd liep ik hand in hand met Rafael (bijnaam ‘flaco’, omdat hij dun en tenger is). Het is een leuk binkie van 9 jaar die voetballen wel leuk vindt, puur voor vermaak. De groep is dus gemêleerd en hier moet ik rekening mee houden, al is dat niet altijd even gemakkelijk. Na zo’n 1,5 uur was iedereen in de finca en was de lunch klaar. Het eten was erg goed voor elkaar dit weekend, toch niet makkelijk voor bijna 60 man. Na de lunch ‘aseo’ en op het programma stond ‘charla deportiva’ (sportgesprek). Iedere groep had een goed gesprek, waarna we met de hele groep een uur ‘streetdance’ van Mariska (bijnaam ‘gringa’, als buitenlander) kregen op het veldje bij de finca. Het was erg geslaagd, iedereen deed goed mee en met name Wilder (bijnaam ‘gordo’, vanwege zijn overgewicht) was nadrukkelijk aanwezig. Vanaf 15.30 uur ‘tiempo libre’ en hier werd gretig gebruik van gemaakt. De educadores Wilder, Alexander, Wilmar (bijnaam ‘negro’, vanwege zijn huidskleur) en ik speelden potjes voetbal tegen de jongens van La Libertad en Acogida. Na vier korte potjes moest ik zowat aan de zuurstof, dus zei ik dat ik ook nog graag even wilde zwemmen (wat een doorzetter…). Wel drie potjes gewonnen, overigens.
Na het avondeten was er een video van de mooiste 100 doelpunten ooit gemaakt. Erg leuk natuurlijk, al was de video erg Italiaans getind.
Het grappige was dat een aantal kinderen van La Alegria naar me toe kwamen met de vraag of ze al mochten gaan slapen. Het was 20.00 uur??? Kortom, het was een vermoeiende dag voor iedereen en na de beregezellige dansavond waarin ook ik eraan moest geloven, ging iedereen voldaan naar bed.
De laatste dag om 6.30 uur op en er werd weer getraind op het veld bij Girardota. De daling en klim ging een stukje sneller, iedereen was zich ervan bewust dat het op die manier het minst zwaar is. En misschien hebben ze van me opgepikt dat het best leuk is om met je maatje al babbelend omhoog te wandelen, genietend van de schitterende natuur. Mooi was ook dat je onderweg allerlei soorten fruit kon plukken van de bomen.
Na de lunch ging ik met de meiden naar Miraflores, de andere hogares mochten nog even genieten van het zwembad alvorens ook zij naar hun hogar vertrokken.
Ik moest vooraf een borg betalen van 200.000 pesos, voor eventuele schade. De kinderen van de club hebben alles gerespecteerd, zelfs het fruit aan de bomen op de finca bleef onaangetast. Er zijn per ongeluk 2 pannen meegenomen naar de hogares, maar dat zal worden geregeld. Verder is Camila in de daling zaterdag flauwgevallen, maar ‘s middags was ze weer de oude en baalde ze dat ze niet heeft kunnen meetrainen. Zondag was ze er weer bij.
Via deze weg wil ik de Stichting Voetbalpromotie Uitgeest bedanken voor de donatie, een donatie die dit onvergetelijke en leerzame weekend voor deze kinderen (en educadores) heeft mogelijk gemaakt. ¡Muchisimos graçias!

Voetbal in Colombia op het hoogste niveau

Atletico Nacional is mijn favoriete club, en omdat ze in de finale staan na de play-offs ging ik dinsdagochtend naar het stadion om kaarten te kopen voor de thuiswedstrijd van zondag aanstaande.
Een aantal jaren geleden speelden ze in Colombia een competitie over een heel jaar. Dit vonden de mensen saai, want er waren te veel oninteressante wedstrijden en hierdoor bleven ze thuis.
Nu worden er twee competities per jaar gespeeld met na een hele competitie de play-offs tussen de eerste acht teams in twee poules. Zelfs als het nationale team of wanneer een team voor de Copa Libertadores (Champions League) moeten spelen gaat de competitie door. Over competitievervalsing wordt niet gesproken, moet je maar twee goede teams hebben als je kampioen wilt worden. Zo is er altijd spanning in de competitie, met als hoogtepunt de playoffs en de twee finalewedstrijden om het kampioenschap. De mensen vinden het schitterend en het voetbal leeft als nooit tevoren. Is het niet iets voor Nederland, waar de competitie veelal lang van te voren beslist is door steeds dezelfde teams?
Het niveau van het voetbal in Colombia is wat mij betreft matig. Technisch goed, maar tactisch zie je dingen die echt niet kunnen. Onbegrijpelijk! Zo spelen veel teams tijdens het aanvallen met een onderbezette zijkant en kiezen dus veelal voor de oplossing door het centrum. Verdedigend spelen ze met 4 man op lijn, maar doordat de backs de hele zijkant moeten bestrijken komen ze bij balverlies vaak te laat terug en spelen ze achterin regelmatig met een ondertal. Toch speelde onlangs Cucuta de halve finale van de Copa Libertadores en behoort het nationale team tot de betere van het voetbalgekke continent Zuid-Amerika... De beleving in de stadions is ongelofelijk mooi. De mensen zingen de hele wedstrijd luidruchtig en leven echt voor het voetbal.
Dinsdagochtend aangekomen bij het stadion bleek ik niet de enige te zijn. Rijen van honderden meters, die er al vanaf de avond ervoor zaten. Je moest ook een ticket van de play-offs meenemen om een kaart te krijgen. Ik heb twee van de drie wedstrijden gezien, maar wist hier niets van en had ze natuurlijk allang weggegooid. Er zaten zo’n 35.000 mensen bij deze wedstrijden (met een stadioncapaciteit van 50.000), oftewel zonder deze tickets kom je niet aan kaarten. Maar waar een wil is (met geld) is een weg… Deze kaarten werden verkocht voor vrij veel geld, dus heb ik besloten zondag kaarten te kopen, enkele uren voor de wedstrijd. Gisteren (woensdag 13 juni) heeft Nacional de eerste wedstrijd uit in Nieva van Huila gewonnen met 0 – 1, dus de kans is vrij groot dat ze kampioen gaan worden. Ik heb de wedstrijd in een kroeg gezien met groot scherm en een bijna net zo grote pot bier. De wedstrijden worden toch anders bekeken en het bevreemd mij weleens. Zo gaan ze uit hun dak als iemand een onmogelijke dribbel op het middenveld begint en per ongeluk 2 man passeert, waarna uiteraard de bal verloren wordt. Maar als er iemand rechts mooi vrij wordt gespeeld is niemand die de adem inhoudt wanneer er een goede voorzet wordt afgegeven… Of had ik inmiddels te veel bier op? De sfeer was mooi in de kroeg, terwijl regelmatig tijdens de wedstrijd reclames zijn. Bij een dood spelmoment of elke 15 minuten zie je in een strook aan de zijkant van het scherm een vrouw in bikini de bal hooghouden om weet ik veel wat aan te prijzen (ik had meer oog voor de vrouw, excuses). 'Gooooooooooooooool' (verkorte versie).
Iedereen in de stad draagt deze dagen groen en leeft met de club mee, na de wedstrijd was het dan ook groot feest en liep iedereen met vlaggen en alle taxi’s waren luidruchting aanwezig. ' O o o, mi Nacional, olé, olé, mi Nacional, olé, olé…mi Nacional '.
Vandaag las ik in de krant dat het een grote chaos was met de verkoop van de finalekaarten, en op de een of andere manier verbaast me dat niet. Zondag wil ik absoluut de wedstrijd zien, want het moet één groot feest worden. Ik heb toch inmiddels aardig wat topduels gezien, maar de beleving die men hier toont tijdens de wedstrijden is uniek. Dat wil ik niet missen, ook al hoor ik prijzen van zo’n 80.000 pesos minimaal (5 maal de gewone prijs), oftewel 32 euro per kaartje. Maandag is het ‘puente’ in Medellin, iedereen is vrij. Ik voorspel een aardig feestje in deze stad zondagavond…