Start competitie 'onze jongens'
Zaterdag 24 maart was de eerste wedstrijd van de ‘juveniles’ van Club Deportivo Hogares Claret. Eindelijk, iedereen leefde erg naar deze wedstrijd toe.
Er was geen transport voor ons beschikbaar, omdat het busje nodig was voor andere doeleinden. De koning van Spanje, Juan Carlos, bezocht deze dag Medellin en daardoor moesten alle straatkinderen ondergebracht worden in de verschillende instellingen in Medellin. Blijkbaar moet de realiteit voor hooggeplaatste personen verborgen worden. Kan het nog gekker?
Medellin is een stad in ontwikkeling en ik vind dat ze sommige dingen erg goed aanpakken. Er wordt aangegeven waar het belastinggeld naartoe gaat, zoals het bouwen van bibliotheken en andere overheidsinstellingen. Maar ook parken die worden opgeknapt, wegen die worden vernieuwd, etcetera. Ook hangen er overal grote billboards en affiches met daarop educatieve teksten. Een educatieve tekst is bijvoorbeeld ‘El silencio aumenta el dolor….HABLA’, stilte verhoogt de pijn…PRAAT. Een affiche die je veel in de metro ziet hangen om depressies tegen te gaan. Wat een hypocretie om dan als overheid je eigen problemen te verbloemen tegenover de buitenwereld….een gemiste kans.
Maar goed, ik heb zelf vervoer geregeld voor La Libertad en met de jongens van Acogida zijn we met de metro gegaan. Ruim een half uur voor de wedstrijd was iedereen aanwezig bij het veld van Villa Niza, een erg arme wijk. Zoals we regelmatig doen hebben we ook nu opnamen gemaakt om uiteindelijk het proces van deze jongens te kunnen tonen in Nederland. Tevens is het indrukwekkend om te zien hoe het ‘trapveldje’ gelegen is tussen de krotten.
De jongens zijn inmiddels gewend aan mijn wedstrijdbespreking met behulp van een groot magneetveld en ze zijn daarna begonnen aan de warming-up. Wilmar en ik keken elkaar aan en waar we bang voor waren gebeurde deze middag. De meeste jongens speelden hun eerste officiële wedstrijd en kijken er al maanden naar uit, ze stonden werkelijk stijf van de zenuwen. Afspraken die al lang bekend zijn werden niet nagekomen en ze speelden dan ook de eerste 40 minuten ver onder de maat. Oswaldo kroop als nummer 4 steeds ver achter de verdediging, waardoor er veel ruimte voor de tegenstander ontstond. Edgar, rechtshalf, wist zich echt helemaal geen raad met de spanning. De agressieve balafpakker stond erbij en keek ernaar. Ook aanvallend schoten we tekort, stonden heel vaak buitenspel doordat we teveel zonder verstand speelden.
We kwamen met 0-1 achter door een eigen doelpunt vanuit een corner. Het werd 0-2 na balverlies in de opbouw, doordat we de vrije ruimte niet konden vinden. Gelukkig werd het vlak voor rust 1-2 door een mooi doelpunt van de aanvoerder André Felipe, maar helaas vanuit de aftrap werd het in één keer 1-3 doordat keeper Wilmar niet goed oplette.
De tweede helft ging beter omdat een aantal jongens de schroom van zich afgooiden en zo lieten we zien dat we kunnen voetballen. Het werd nog wel 1-4, maar daarna kregen we veel kansen waarvan er slechts één werd benut door linkshalf Ferney. We hebben de wedstrijd met 2-4 verloren, maar de jongens hebben enorm genoten. Het was een schitterende ervaring voor ze.
Na de wedstrijd verdienden de spelers een compliment doordat ze zich heel goed hebben gedragen. In het begin werden de jongens nog weleens agressief na een duel, of lieten ze zich gaan tegenover de scheidsrechter. Nu bleven de spelers zelfs rustig nadat John Jeiler hard onderuit werd gehaald.
Feit blijft dat we de eerste wedstrijd hebben verloren en de voetbalwetten zijn hard in Zuid-Amerika. En dat terwijl de kerst nog zover weg is…
Er was geen transport voor ons beschikbaar, omdat het busje nodig was voor andere doeleinden. De koning van Spanje, Juan Carlos, bezocht deze dag Medellin en daardoor moesten alle straatkinderen ondergebracht worden in de verschillende instellingen in Medellin. Blijkbaar moet de realiteit voor hooggeplaatste personen verborgen worden. Kan het nog gekker?
Medellin is een stad in ontwikkeling en ik vind dat ze sommige dingen erg goed aanpakken. Er wordt aangegeven waar het belastinggeld naartoe gaat, zoals het bouwen van bibliotheken en andere overheidsinstellingen. Maar ook parken die worden opgeknapt, wegen die worden vernieuwd, etcetera. Ook hangen er overal grote billboards en affiches met daarop educatieve teksten. Een educatieve tekst is bijvoorbeeld ‘El silencio aumenta el dolor….HABLA’, stilte verhoogt de pijn…PRAAT. Een affiche die je veel in de metro ziet hangen om depressies tegen te gaan. Wat een hypocretie om dan als overheid je eigen problemen te verbloemen tegenover de buitenwereld….een gemiste kans.
Maar goed, ik heb zelf vervoer geregeld voor La Libertad en met de jongens van Acogida zijn we met de metro gegaan. Ruim een half uur voor de wedstrijd was iedereen aanwezig bij het veld van Villa Niza, een erg arme wijk. Zoals we regelmatig doen hebben we ook nu opnamen gemaakt om uiteindelijk het proces van deze jongens te kunnen tonen in Nederland. Tevens is het indrukwekkend om te zien hoe het ‘trapveldje’ gelegen is tussen de krotten.
De jongens zijn inmiddels gewend aan mijn wedstrijdbespreking met behulp van een groot magneetveld en ze zijn daarna begonnen aan de warming-up. Wilmar en ik keken elkaar aan en waar we bang voor waren gebeurde deze middag. De meeste jongens speelden hun eerste officiële wedstrijd en kijken er al maanden naar uit, ze stonden werkelijk stijf van de zenuwen. Afspraken die al lang bekend zijn werden niet nagekomen en ze speelden dan ook de eerste 40 minuten ver onder de maat. Oswaldo kroop als nummer 4 steeds ver achter de verdediging, waardoor er veel ruimte voor de tegenstander ontstond. Edgar, rechtshalf, wist zich echt helemaal geen raad met de spanning. De agressieve balafpakker stond erbij en keek ernaar. Ook aanvallend schoten we tekort, stonden heel vaak buitenspel doordat we teveel zonder verstand speelden.
We kwamen met 0-1 achter door een eigen doelpunt vanuit een corner. Het werd 0-2 na balverlies in de opbouw, doordat we de vrije ruimte niet konden vinden. Gelukkig werd het vlak voor rust 1-2 door een mooi doelpunt van de aanvoerder André Felipe, maar helaas vanuit de aftrap werd het in één keer 1-3 doordat keeper Wilmar niet goed oplette.
De tweede helft ging beter omdat een aantal jongens de schroom van zich afgooiden en zo lieten we zien dat we kunnen voetballen. Het werd nog wel 1-4, maar daarna kregen we veel kansen waarvan er slechts één werd benut door linkshalf Ferney. We hebben de wedstrijd met 2-4 verloren, maar de jongens hebben enorm genoten. Het was een schitterende ervaring voor ze.
Na de wedstrijd verdienden de spelers een compliment doordat ze zich heel goed hebben gedragen. In het begin werden de jongens nog weleens agressief na een duel, of lieten ze zich gaan tegenover de scheidsrechter. Nu bleven de spelers zelfs rustig nadat John Jeiler hard onderuit werd gehaald.
Feit blijft dat we de eerste wedstrijd hebben verloren en de voetbalwetten zijn hard in Zuid-Amerika. En dat terwijl de kerst nog zover weg is…
posted by Ed Veldhuisen at
21:50
|
0 comments
