Ontwikkelingen Club Deportivo Hogares Claret

Vanmorgen liep ik door de wijk Estadio, nadat ik een afspraak had met INDER. Deze organisatie stimuleert sport en recreatie in de stad voor alle bevolkingsgroepen. Er kwam een straatkind naar me toerennen en ik merkte dat tijden veranderen. Waar eerst de kinderen om geld of iets te eten vroegen, komt het nu ook voor dat ze vragen ‘Eddy, is er vanmiddag training?’. Echt schitterend.
De afspraak had ik aangevraagd omdat zij ons verder kunnen helpen. Allereerst financieel, maar ook ten aanzien van deelname aan de verschillende activiteiten die zij organiseren. Daarnaast heeft het op dit moment mijn voorkeur om een eigen voetbalschool te beginnen en heb ik hun mijn plannen uitgelegd. Een voetbalschool beginnen is geen probleem, de medewerking om velden ter beschikking te krijgen op geschikte tijden is een ander verhaal. Probeer maar eens de juiste mensen te vinden die je hierin verder kunnen helpen, dat lijkt gemakkelijk maar dat is het (hier in Medellin) niet.
Werken bij Nacional wordt moeilijk en ik kan alleen gissen naar de reden waarom. Enkele keren heb ik met de hoofd jeugdopleidingen gesproken en heb hierin mijn ideeën van trainen weergegeven. Ik geloof dat deze man met een enorm salaris eigenlijk niet zit te wachten op iemand die het heel anders ziet. Ik heb ook contact met Envigado, de derde club van Medellin met de naam de beste jeugdopleiding van Colombia te hebben (de meeste spelers komen uit deze opleiding). Het idee is dat ik daar trainingen ga bekijken en zelf ook trainingen zal verzorgen. Juan Carlos, de fysieke trainer van de club heeft me zelfs een aantal keer gebeld omdat hij wil dat ik met hem naar Caracas, Venezuela, ga om ‘seminarios’ (‘clinics’) te verzorgen. Er is ook een grote voetbalschool die me hebben verteld dat ze binnenkort een goede aanbieding zullen doen (ik heb aangegeven dat ik minimaal 2,5 miljoen pesos per maand wil verdienen, 900 euro). Het leek allemaal erg serieus, maar nu lijkt het alsof ik er achteraan moet gaan. Ik wacht het rustig af, want inmiddels ben ik met mijn gedachten bij de seminario die ik 9, 10, 11 en 12 oktober zal gaan verzorgen op de universiteit in Medellin. Elke ochtend van 9 uur tot 1 uur ‘s middags zal ik in het Spaans mijn ideeën over voetbal onderwijzen. Mijn idee was in eerste instantie om enkele mensen op te leiden die het project moeten gaan overnemen, maar nu willen ze dat ik dat ook doe voor anderen. Het lijkt me een enorme uitdaging die ik wel wil aangaan.
Ik pakte de metro van Estadio naar Prado en heb in Acogida gebeld naar ‘el padre’. Niet veel later, onder het genot van een heerlijk bakkie koffie, had ik een gesprek met de president en de financiële man ‘don Ivan’ van Hogares Claret. Ik wilde hen een voorstel doen…
Ik werk nu ruim een jaar als vrijwilliger in Hogares Claret en na verschillende kleine projecten ben ik met name dit jaar voornamelijk bezig met de club. Mede dankzij de financiële bijdrage van de leden van de club van 100 hebben Wilmar en ik iets moois neergezet. Te mooi om ermee te stoppen. En het feit is dat wanneer ik er niet ben het project zoals de situatie nu is niet zal kunnen doorgaan. Wilmar helpt veel mee in zijn vrije tijd, omdat hij ook andere werkzaamheden heeft binnen de organisatie en kan dus niet alles alleen doen.
Nadat ik in het kort heb uitgelegd wat we tot nu toe hebben gedaan heb ik aangegeven dat ook wanneer ik er niet ben het project zal moeten doorgaan met als doel verder te groeien. Dit kan alleen worden gerealiseerd wanneer ik achter de schermen blijf meewerken en voor de financiële injectie zorg en Wilmar voor 100 % wordt ingezet op het project. Duidelijk is dat ze erg graag willen doorgaan met dit project en we zullen volgende week woensdagochtend tijdens een 2 uur durend overleg alles heel goed doornemen om tot goede afspraken te komen.
Wat zal het fantastisch zijn wanneer ik hier in Medellin een eigen club heb met een commercieel en sociaal gedeelte…
Wanneer het niet gaat zoals ik graag zou willen, kan ik weleens chagrijnig worden. Bijvoorbeeld mensen die dingen zeggen en het niet nakomen komt regelmatig voor. Hierdoor heb ik een periode gehad waarin ik niet goed in mijn vel zat, mede gepaard met zin om naar Nederland te gaan. Gelukkig voel ik me nu erg goed en geniet weer van elk moment. Het is een andere cultuur en het werkt allemaal anders. Daarnaast ga ik in december naar Nederland en terwijl ik nu na een jaar Colombia alleen soms mijn familie en vrienden mis, zal ik na één week Nederland heel veel dingen van Colombia gaan missen.
Wanneer half oktober nog niets concreets is om in Medellin in het voetbal te gaan werken, zal ik twee maanden reizen voordat ik een maand naar Nederland ga. Hierna zal ik nog zo’n 6 maanden door het beeldschone continent Zuid-Amerika gaan reizen voordat ik weer zal gaan werken. Een vooruitzicht wat me nu al een gelukzalig gevoel geeft (en dat komt niet van de yajé, ma)…
Ik zal trouwens over drie weken Paul in San Pablo Sula gaan bezoeken, daar heb ik ook enorme zin in!