Wat kan het leven toch mooi zijn...

Vanmorgen mijn email nagekeken en het zat er aan te komen. Mijn grote vriend Peter en zijn vrouw Suzanne hebben een gezonde dochter gekregen, Marenne Mette Maria. Wat een geluk, het eerste wonder in een aankomend geboortegolfje in mijn vriendenkring en familie. Blij als een kind vertelde ik het goede nieuws aan Nora, zij kent inmiddels mijn leven in Nederland en was ook erg blij. Hierna ging ik met mijn nieuwe mountainbike ‘Eddy Merckx’ (de Belgische wielrenner die in mijn geboortejaar 1971 de Tour de France won, de reden waarom ik Eddy heet) naar Miraflores om de kinderen te helpen met hun huiswerk. Deze hogar ligt hoog in een verre buitenwijk. Het kost me wat zweetdruppels als ik een steile berg op moet en mijn remblokken worden op de proef gesteld als ik in de afdaling ga. De mensen kijken me weleens verbaasd aan als ze me in mijn korte broek een berg zien beklimmen. Maar wat kan mij het schelen, ik doe het met een glimlach.....

Dank aan Paul Korfage, Paul Snoek, Peter de Groot en Marank Elfrink die ieder een gulle bijdrage over hebben voor de kinderen in Colombia. De eerste drie maanden van mijn huur is betaald, hahaha. Nee hoor, het geld zal goed worden benut en ik zal jullie op de hoogte houden hoe. Wanneer ik tijd heb zal ik eens een stukje schrijven over de armoede in dit land. Het is soms schrijnend om te zien hoe de mensen hier op straat leven. Iedereen weet dat er mensen zijn die restjes eten, met hun vingers, uit de vuilnisbakken schrapen en ervan eten. Zo zit de wereld in elkaar. Als je het werkelijk ziet, doet het veel met je en draait je maag zich om. Ik heb nog geen idee hoe, maar ook hiervoor zal ik het geld gaan gebruiken.

Ondanks dat ik een mooi leven heb in Nederland ben ik voor mezelf zeer gelukkig dat ik de keuze heb kunnen maken om voor lange tijd naar Colombia te gaan. Ik beleef alles intenser en de mensen, het werk, het klimaat geven me vaak een gelukzalig gevoel. Het is één grote fantastische (leer)ervaring.
Ik leer veel, maar moet oppassen dat ik niet dingen ga afleren. Zo heb ik gemerkt dat ik taalfouten maak op mijn site. Eerder schreef ik al ‘chirurgie’ zonder h en apartement met één p in plaats van twee. Slordig, maar verklaarbaar. Chirurgie is in het Spaans cirurgia en appartement is apartamento. Zo heb ik ook een tijdje moeten nadenken of je nu apartament of apartement schrijft. Bijna twee fouten in een enkel woord.
Kortom, lieve familie, vrienden en kennissen....blijf me mailen en/of geef een reactie op de site en/of stort geld op de rekening voor de kinderen in Colombia.

Wat kan het leven toch mooi zijn....

‘El Clásico’

Zondagochtend om 9 uur opgestaan omdat we met het voetbalteam van Hogares Claret onderling gingen oefenen. Topfit, want zaterdagavond de hele avond met Nora in een park gezeten (pfff, waar gaat dit heen?). In Acogida kwam ik enkele teamgenoten tegen en samen zijn we naar het ‘microveldje’ gelopen. Het is een betonnen veldje met de zaalvoetbalafmetingen en we spelen 6 tegen 6. We spelen met een drietje, een kleine bal die erg zacht is. De omstandigheden bepalen de speelwijze, dus mijn verhaal over positiespel en balsnelheid gaat niet op. Lekker pingelen dus...hahaha. Ik maakte de eerste twee doelpunten, dus over het niveau hoeven we het niet te hebben. Daarna was ik leeg, want het was bloedheet. We hebben genoten en gelachen, al begrijp ik de Colombiaanse humor niet altijd. Volgende week spelen we onze eerste competitiewedstrijd ‘futbolocho’ met hooggespannen verwachtingen.
Na de wedstrijd moest ik snel naar huis om te douchen en me om te kleden voor de klassieker Medellin – Nacional, de belangrijkste wedstrijd in deze stad. De dag ervoor had ik vier kaartjes gekocht omdat men vertelde dat het bomvol zou zijn. Ik had met Nora, Letty en haar vriend Aurelio om 14.30 uur afgespoken op het metrostation ‘Estadio’, een uur voordat de wedstrijd begint. Althans, volgens de kaarten waarop 3.30 pm stond. Geen idee waarom, maar om 17.25 uur kwamen de spelers pas het veld op en had ik al last van een betonnen kont. Zo hebben Nora en ik de gesprekken van de avond ervoor nog met enkele uren kunnen verlengen, hahaha. Vijf minuten later begon de wedstrijd en blijkbaar hebben de spelers de warming-up binnen gedaan. De opkomst van de spelers was fantastisch, de ruim 42.000 toeschouwers verdeeld in twee kampen schoten een soort papierrollen de lucht in. Er werd veel gezongen en gesprongen, terwijl de vlaggen, sjaaltjes en ander rood (de kleur van Medellin) en groen/wit (de kleuren van Nacional) materiaal naar de spelers zwaaiden. Wat een feest, heel indrukwekkend zoals de supporters 90 minuten lang zingen en springen voor hun club. ‘Vamos....vamos mi verde...que esta tarde, tenemos que ganar.’
Er wordt in Colombia een 1:3:5:2 systeem gespeeld, waarbij in de zône wordt verdedigd. De buitenste middenvelders moeten de hele zijkant bestrijken en ook nog eens rugdekking verzorgen aan de mandekker in de verdediging, dit is niet te belopen. Aanvallend wordt veelal gekozen voor de korte combinaties in het centrum, mede doordat de zijkanten onderbezet zijn. De balsnelheid ligt veel te laag. Colombianen hebben moeite om de posities bezet te houden en daardoor geven ze in de omschakeling veel ruimte weg. Daarbij wordt er heel matig doorgedekt en al met al komt het regelmatig erg amateuristisch over hoe er tactisch wordt gespeeld. Pas nadat een speler van Medellin 15 minuten voor tijd de rode kaart kreeg, gebeurde er iets op het veld. Nacional ging opportunistischer spelen en vlak voor tijd resulteerde dit in het winnende doelpunt, 0 – 1 na een kopbal vanuit een voorzet. Het stadion ontplofte en tot zeker een kwartier na de wedstrijd bleven de ‘hinchas’ van Nacional in het stadion om liederen te zingen voor hun helden.
Na de wedstrijd zijn we naar een Salsateca gegaan om de overwinning te vieren. Niet met zijn vieren, want alleen Nora en ik zijn hinchas van Nacional. Ok, dit ook alleen maar omdat ik vorig jaar een shirt van deze club heb gekocht nadat ze kampioen geworden zijn. Een biertje drinken ging me goed af, het dansen was een drama. Last van mijn heup na de wedstrijd van dezelfde ochtend. Hopen dat ik volgende week weer fit ben......