Training in La Libertad

Elke woensdagochtend gaat de wekker om 6.45 uur en stap ik om 7.10 uur op de fiets met een voetbaltas op mijn rug. In de voetbaltas zitten 3 ‘microfutbol’ ballen en 8 groene en 8 rode hesjes. Een microfutbol gaat zonder twijfel in Nederland door voor een bowlingbal, niet normaal. De meeste snelheid krijgt de bal wanneer je een ‘puntertje’ geeft en ik heb dan ook al enkele keren een tattoo op mijn benen zien verschijnen. Op de fiets via calle San Juan, de rotonde linksaf over carrera 80 is elke keer weer een avontuur. Inmiddels cross ik overal langs en tussendoor en moet goed oppassen voor bussen en taxi’s die niet van plan zijn rekening te houden met een fietser, ze snijden me regelmatig af om iemand vanaf de kant op te pikken. Na 20 minuten kom ik aan op het punt waar ik met een busje wordt opgehaald. De tocht gaat steil omhoog tot bovenaan de berg, waar La Libertad zich bevindt. Een van de mooiste momenten is toch altijd weer de vele hartelijke begroetingen bij aankomst. Het ontbijt bestaat meestal uit koude rijst, een arepa (soort tortilla) met een stuk kaas en warme chocolademelk. Na het ontbijt is er ‘grupo’, een kringgesprek waarin alles wat zich afspeelt met elkaar wordt besproken en heerst er een positieve sfeer waarin iedereen open durft te zijn en bereidt is elkaar te helpen.
De ongeveer 60 jongeren, die daar zitten vanwege een drugsverleden, gaan daarna in drie groepen van 15, vanaf 9 uur ‘s morgens elk uur een groep, met mij trainen. Ik ga inmiddels wat relaxter met de situatie om en begrijp dat afspraken niet altijd kunnen worden nagekomen. Zo kan ik niet altijd om 9 uur beginnen, vanwege bijvoorbeeld een crisissituatie in de groep. Zo is het me ook overkomen dat ik tegen een jongere zei: ‘Op deze schoenen kun je toch niet voetballen’, waarop ik als antwoord kreeg ‘maar ik heb niets anders’. Tsja..... Het komt zelfs voor dat er op blote voeten wordt gevoetbald...
In Acogida, maar zeker ook in La Libertad, is onder de jongeren veel talent. Het grootste talent is ongetwijfeld Anderson, een sterke, snelle speler met veel techniek. Voor hem een goede zaak, maar voor het te formeren team jammer dat zijn proces volgende maand afloopt.
In La Libertad ben ik vier weken aan de gang en zie je grote veranderingen. Zo was de eerste keer een drukte en lijkt iedereen het te willen regelen. Er zijn nogal wat ‘hete standjes’ in de groep, die nog niet begrijpen dat het beter is om te doen wat ik van ze vraag. Ze willen zo graag winnen en hebben er moeite mee als er een ‘mindere voetballer’ in het team zit, iets wat ik tijdens ‘grupo’ de week erna met ze bespreek hoe je daar ook anders mee om kunt gaan.
Inmiddels gaat het zoals ik het wil en is iedereen overtuigd dat dit het beste is en gaat de voetbaltraining me gemakkelijker af, al moet ik oppassen dat ik niet teveel vraag van ze. Er wordt nu steeds meer op z’n Nederlands gevoetbald, hahaha. Het is mooi om te zien hoe ze zich op verschillende manieren ontwikkelen.
Na de lunch ga ik met de fiets naar huis. De afdaling is echt genieten, 25 minuten lang zonder te trappen met mijn handen op de handremmen. Ik heb een schitterend uitzicht over de hele stad, maar moet ook oppassen voor de bussen en vrachtwagens die ik in de afdaling inhaal. Na vier weken moet ik deze week niet vergeten de remblokken te vervangen, want het gebeurde bijna dat ik geen controle meer had over de fiets doordat ik het niet meer kon beremmen.
Ik heb nu al zin in volgende week.... Zal ik ‘perico’ onder het kussen van Anderson stoppen? Dan zal zijn proces worden verlengd. Een coach wil toch ook winnen!!!