Medellin moordstad!
Afgelopen weekend eens een keer niet op stap geweest, lekker rustig aan gedaan. Nu was het in het uitgaansleven van heel Medellin sowieso rustig vanwege de verkiezingen van de burgemeester, raadsleden en gedeputeerden. Er werd 48 uur lang geen alcohol geschonken, noch verkocht, vandaar.
Er is veel energie gestoken in het bijbrengen van het besef dat stemmen een goed recht is, een verantwoordelijkheid van een ieder om van dit recht op een goede, eerlijke manier gebruik te maken. Een eerlijke manier, omdat er nog steeds sprake is van corruptie. Er zijn bijvoorbeeld mensen die hun stem verkopen om zo iets te kunnen bijverdienen, al is dit in sommige gevallen nog wel te begrijpen. Wat niet te begrijpen is, maar helaas wel de harde werkelijkheid is dat in het land zo’n 20 mensen zijn vermoord met de ambitie te besturen. In een dorp vlakbij Medellin zo groot als Broek op Langedijk zijn zelfs in één week twee mensen vermoord.
Er zijn veel verschillende campagnes om de mensen te onderwijzen en ik kan zien dat de stad elke dag in positieve zin verandert. Deze campagnes zijn nodig, want laten we niet vergeten dat Medellin nog niet zo heel lang geleden moordstad nummer 1 op de aardbol was. Buitenstaanders die nu de stad bezoeken weten niet wat ze zien. De vooroordelen, gebaseerd op het verleden, smelten als een lekker ijsje in de zon.
Maandagmiddag heb ik heerlijk getraind met in totaal 21 jongens. Maandag mag iedereen die wil trainen en zo hebben we elke keer twee busjes van Acogida en La Libertad vol. Er was een cameraploeg die na een maand of drie geleden te hebben gefilmd, de vorderingen kwamen filmen. Misschien was dat de reden, maar ze gingen er echt voor en genoten enorm.
Misschien geniet ik nu ook meer dan eerst, omdat het (waarschijnlijk) mijn laatste week is tussen de kinderen. Ik kan me de eerste weken nog herinneren waarbij ik er soms tussen moest springen, nu hoef ik er niet eens meer bij te zijn met in het achterhoofd dat het allemaal toch wel goed verloopt. Het is echt schitterend om te zien.
Toen ik Acogida wilde verlaten stonden er een stuk of tien kinderen bij de ingang lijm te snuiven, niets vreemds. Er was wat onenigheid en plots gooide een binkie die ik niet ken een steentje tegen de tralies van de deur. De steen spatte uiteen en ik schrok omdat ik deeltjes tegen mijn gezicht kreeg. De andere kinderen zagen dat en werden heel erg boos op deze jongen, ‘van Eddy blijf je af’ zeiden ze tegen hem. Zelfs Xiomara ging hem boos achterna, een meisje waar ik ooit weleens iets over geschreven heb. Het verbaasde me, want ik had altijd het idee dat ik nooit echt bij haar doordrong. Ook Chicki was boos, een jongen van 13 die je niet ouder dan 8 jaar schat, kwam tegen me aanstaan en omhelste me.
Nadat ik gedag had gezegd liep ik door de stad en dacht terug aan het feest van afgelopen vrijdag in Miraflores. Een jaarlijks terugkerend festijn voor alle hogares. Sinds lange tijd Lina weer gesproken, het gaat erg goed met haar en dat vind ik fantastisch. Deze keer was ze vanaf het begin erg vriendelijk tegen me, dat in tegenstelling tot de vorige keren waarin ze me beschuldigde dat ik geen ‘echte vriend’ ben omdat we elkaar bijna nooit zien. Het was pure teleurstelling, want we hebben wel een speciale band met elkaar. Nu werkt ze hele dagen en gaat ‘s avonds naar school, ja, ze redt het wel.
Rafael, een binkie van 9 jaar, kwam op me afrennen en dat betekent een flinke omhelzing. Als ik bij vertrek naar Nederland aankomende december ruimte in mijn tas over heb…
Het was een mooie middag met een mis, allerlei spelletjes waarin vanwege de regen de deelnemers uiteindelijk onder de modder zaten en enkele voorstellingen. Veel kinderen gesproken, enorm gelachen.
Aangekomen bij het metrostation kocht ik een kaartje om naar huis te gaan en dacht bij mezelf, ‘Medellin is voor mij veranderd van moordstad nummer 1 in moordstad nummer 1.’
Er is veel energie gestoken in het bijbrengen van het besef dat stemmen een goed recht is, een verantwoordelijkheid van een ieder om van dit recht op een goede, eerlijke manier gebruik te maken. Een eerlijke manier, omdat er nog steeds sprake is van corruptie. Er zijn bijvoorbeeld mensen die hun stem verkopen om zo iets te kunnen bijverdienen, al is dit in sommige gevallen nog wel te begrijpen. Wat niet te begrijpen is, maar helaas wel de harde werkelijkheid is dat in het land zo’n 20 mensen zijn vermoord met de ambitie te besturen. In een dorp vlakbij Medellin zo groot als Broek op Langedijk zijn zelfs in één week twee mensen vermoord.
Er zijn veel verschillende campagnes om de mensen te onderwijzen en ik kan zien dat de stad elke dag in positieve zin verandert. Deze campagnes zijn nodig, want laten we niet vergeten dat Medellin nog niet zo heel lang geleden moordstad nummer 1 op de aardbol was. Buitenstaanders die nu de stad bezoeken weten niet wat ze zien. De vooroordelen, gebaseerd op het verleden, smelten als een lekker ijsje in de zon.
Maandagmiddag heb ik heerlijk getraind met in totaal 21 jongens. Maandag mag iedereen die wil trainen en zo hebben we elke keer twee busjes van Acogida en La Libertad vol. Er was een cameraploeg die na een maand of drie geleden te hebben gefilmd, de vorderingen kwamen filmen. Misschien was dat de reden, maar ze gingen er echt voor en genoten enorm.
Misschien geniet ik nu ook meer dan eerst, omdat het (waarschijnlijk) mijn laatste week is tussen de kinderen. Ik kan me de eerste weken nog herinneren waarbij ik er soms tussen moest springen, nu hoef ik er niet eens meer bij te zijn met in het achterhoofd dat het allemaal toch wel goed verloopt. Het is echt schitterend om te zien.
Toen ik Acogida wilde verlaten stonden er een stuk of tien kinderen bij de ingang lijm te snuiven, niets vreemds. Er was wat onenigheid en plots gooide een binkie die ik niet ken een steentje tegen de tralies van de deur. De steen spatte uiteen en ik schrok omdat ik deeltjes tegen mijn gezicht kreeg. De andere kinderen zagen dat en werden heel erg boos op deze jongen, ‘van Eddy blijf je af’ zeiden ze tegen hem. Zelfs Xiomara ging hem boos achterna, een meisje waar ik ooit weleens iets over geschreven heb. Het verbaasde me, want ik had altijd het idee dat ik nooit echt bij haar doordrong. Ook Chicki was boos, een jongen van 13 die je niet ouder dan 8 jaar schat, kwam tegen me aanstaan en omhelste me.
Nadat ik gedag had gezegd liep ik door de stad en dacht terug aan het feest van afgelopen vrijdag in Miraflores. Een jaarlijks terugkerend festijn voor alle hogares. Sinds lange tijd Lina weer gesproken, het gaat erg goed met haar en dat vind ik fantastisch. Deze keer was ze vanaf het begin erg vriendelijk tegen me, dat in tegenstelling tot de vorige keren waarin ze me beschuldigde dat ik geen ‘echte vriend’ ben omdat we elkaar bijna nooit zien. Het was pure teleurstelling, want we hebben wel een speciale band met elkaar. Nu werkt ze hele dagen en gaat ‘s avonds naar school, ja, ze redt het wel.
Rafael, een binkie van 9 jaar, kwam op me afrennen en dat betekent een flinke omhelzing. Als ik bij vertrek naar Nederland aankomende december ruimte in mijn tas over heb…
Het was een mooie middag met een mis, allerlei spelletjes waarin vanwege de regen de deelnemers uiteindelijk onder de modder zaten en enkele voorstellingen. Veel kinderen gesproken, enorm gelachen.
Aangekomen bij het metrostation kocht ik een kaartje om naar huis te gaan en dacht bij mezelf, ‘Medellin is voor mij veranderd van moordstad nummer 1 in moordstad nummer 1.’
Lina is een meisje van 16 jaar dat aan de kust geboren is. Ze heeft een verleden van verwaarlozing, kinderarbeid en mishandeling. En kijk eens waar ze nu staat, fantastisch! Een trotse, verantwoordelijke meid met toekomstdromen.
posted by Ed Veldhuisen at
03:56
|
0 comments
