Effe bijkletsen...

Op het moment dat ik dit schrijf ben ik behoorlijk moe. Toch moet ik een stukje schrijven, want er is veel gebeurd de laatste tijd. En jullie weten, ik ben een doorzetter haha.
In mijn bezoek aan Karen in Barranquilla, een maand geleden, heb ik aangegeven dat haar (stief)vader op zoek kan gaan naar een ‘negocio’ wat aansluit op zijn huidige werk. Hij werkt elke nacht in een ‘residencia’ (oftewel een motel, of hokhokjes) en verdient ongeveer 110 euro per maand. Geen dag vrij, zeker 15 uur per dag van huis. Van dit geld kan de familie eten en ze zijn dus ook erg afhankelijk van het salaris van Karen. Zij verdient iets meer en van dit geld kan school en andere nodige zaken betaald worden. Haar moeder wil graag werken, maar er is geen werk voor haar.
Laatst belde Karen mij op en ben ik hetzelfde weekend in de koelkast naar Barranquilla gereisd. Maandag hadden we een gesprek met de eigenaar, maar hij bleek uiteindelijk toch niet zoveel interesse te hebben om het te verhuren. Heel jammer voor iedereen, want dit was een buitenkansje. Ik zou 2000 euro betalen als borg en een huur van 1200 euro per maand. De residencia bezit 20 kamers, een bar en een parkeerplaats die ook gebruikt wordt door andere mensen. Omdat haar vader veel ervaring heeft kan het niet mis gaan, mede omdat de behoefte om… niet zal afnemen is mijn voorspelling, haha. Maar goed, het is op niets uitgelopen en zo was het enige positieve in de snikhete, stoffige kustplaats dat ik 2,5 dag bij Karen was.
Terwijl Karen moest werken dinsdagochtend was ik aan het werk om het komende weekend in goed banen te leiden. ‘s Middags om 1 uur ging ik lunchen met Karen en daarna spijbelde ze van haar werk. Ze moest die dag in de drogist dure geurtjes verkopen en aangezien ze daar nooit iets verkoopt zou toch niemand het merken..???
We hadden dus de hele middag samen, voordat ik ‘s avonds weer terug ging naar huis.
Diezelfde ochtend werd ik gebeld door de directrice Luz Marina, zij werkt voor een stichting in Nederland die meditatie prolongeert in de wereld. Ze vroeg waar ik bleef, want ik zou voetbaltrainingen moeten verzorgen op een college in een buitenwijk van Medellin. Ik vertelde haar dat we hadden afgesproken dat ik donderdag de training zal verzorgen.
De week ervoor hadden we een afspraak en zij vertelde dat ze een voetbaltrainer nodig hebben die na de meditatieles een training verzorgt. Ze wist werkelijk niets van voetbal en zo ontstond een goed gesprek.
‘Hoe lang duurt een training?’
‘Ik heb twee uur nodig.’
‘Hoeveel kunnen er meedoen in de training?’
‘Dat hangt ervan af op welk veld we trainen.’
Ze wist het niet te vertellen, maar volgens haar was het een veldje voor microfutbol. Dus ik gaf aan dat voor de kwaliteit van de training ik met maximaal 15 jongens kan werken.
‘Hoeveel kost je?’
‘Wat denkt u?’
‘Ik weet het niet.’
‘Ik weet het ook niet. In Hogares Claret werk ik vrijwillig en dat doe ik graag. Dit lijkt me een mooie uitdaging, maar ik doe het ook voor het geld.’
‘Nou, er is een muziekleraar die geeft 2 uur les en vraagt 40.000 pesos.’
‘Ok, dan vraag ik 50.000 pesos voor 2 uur.’
Dit vond ze direct goed en zo ben ik afgelopen donderdag begonnen. Ik kwam om half 11 ‘s morgens op de college en ontmoette Luz Marina direct. We liepen langs de klassen, want er moest nog het een en ander geregeld worden met papieren en dergelijke. Ik heb al eens eerder Engelse les gegeven op een andere college, en ook nu kreeg ik hetzelfde gevoel…het is net of ik van een andere planeet kom, zoveel aandacht kreeg ik. Om 11 uur zoals afgesproken zaten er ruim 40 kinderen van 13 à 14 jaar in een zaaltje op me te wachten en omdat Luz Marina nog van alles aan het regelen was ben ik maar vast begonnen.
In het eerste gesprek vertelde de directrice me dat het een groep jongeren is zonder discipline, laagste economische klasse, etcetera. Bij mijn training zal de gymleraar en een andere leraar om de discipline te bewaken aanwezig zijn, hahaha. Eerlijk gezegd heb ik alleen maar leuke binkies gezien die enorm veel zin hebben om te voetballen. Ik hoop dan ook voor deze twee leraren dat het zonnetje lekker schijnt tijdens de training.
Maar goed, ik stelde me voor, vertelde wat ze kunnen verwachten en op de vraag of ze vanmiddag al mochten beginnen had ik bevestigend beantwoord. Luz Marina werd erbij gehaald en toen bleek dat we niet konden beginnen, want nog niet alles was geregeld. Heeft ze ruim een week de tijd gehad om 15 jongens te regelen, het bleek iets teveel gevraagd. Terwijl de jongens erbij zaten, begon ze met mij te overleggen hoe we het moeten organiseren. Ik vertelde de jongens maar dat we volgende week beginnen en dat ze daarvoor te horen krijgen hoe het zal worden georganiseerd en stelde aan Luz Marina voor om direct afspraken hierover te maken. Ze was erg verbaasd over het enthousiasme van de jongens en na het overleg kwam naar voren dat ik twee groepen van 20 jongens ga trainen op een groot voetbalveld op 5 minuten loopafstand van de college. Ze betaalde me de 50.000 pesos en het komt erop neer dat ik nu per maand voor 4 uur werk 400.000 pesos ga verdienen (155 euro). Geloof het of niet, dat is dus meer dan Karen en veel meer dan haar stiefvader die elke dag de hele dag werken. Het is in Colombia oneerlijk verdeeld. Uiteraard ben ik er erg blij mee en ga de komende weken kijken wat er verder mogelijk is, de kans bestaat bijvoorbeeld dat ik meer uren ga trainen. Het wordt druk, maar het is te combineren met mijn vrijwilligerswerk.
Verder heb ik deze week voorbereidingen getroffen voor het komende weekend. We gaan met de drie teams van Club Deportivo Hogares Claret van zaterdag tot en met maandag naar een ‘finca’, op een uur buiten de stad. Met ruim 12 meiden, 34 jongens en 6 ‘educadores’ hebben we een trainingskamp georganiseerd. Elke dag trainen volgens de visie van de club en vermaak voor iedereen. Er is een zwembad, turks bad, voetbalveldje, tafeltennis, dansruimte in een groot, werkelijk schitterende landhuis met mooie binnenplaats. Ik zal Hans Jorritsma bij de KNVB inlichten, mocht het Nederalnds elftal een keer tegen Colombia moeten spelen.
Na contact met het internationale Uitgeest toernooi tijdens pinksteren, hebben zij besloten om 700 euro te doneren. Alles inclusief zal het mij ongeveer 450 euro kosten en daarbij is inbegrepen een mooi t-shirt met clublogo om te trainen. Het eten en transport hebben we kunnen regelen met Hogares Claret.
Ik vind het een schitterend initiatief en naast het vermaak voor iedereen maakt het de club sterker. Hoewel ik soms hoofdpijn heb gekregen in de voorbereidingen, heb ik er nu enorm veel zin in… Het verslag met foto’s zien jullie volgende week, wanneer ik weer tot leven ben gekomen.
Als laastst wil ik nog melden dat ik mijn ticket naar Nederland heb geboekt. Ik kom maandag 17 december aan en ga zondag 13 januari weer naar Medellin…