Octubre 14, 4:00 PM Colombia - Brasil

Zondagochtend om 11 uur na een heerlijk ontbijt bij Luna thuis was ik bij het stadion ‘El Campin’, vijf uur voor de wedstrijd. In de ‘transmilenio’onderweg naar het stadion vroeg ik aan een man met Colombia shirt of hij naar de wedstrijd ging. Na bevestiging bleek ook dat hij nog twee kaarten overhad en zo kwam ik snel voor een goede prijs aan een kaartje, $ 200.000 (70 euro) voor een kaartje van 160.000 pesos. Een van de betere plaatsen in het stadion.
Ik wilde de ambiance voor de wedstrijd rond het stadion meemaken, terwijl ik rustig een kop koffie drink, wat kan eten of een krantje lees. Maar tot mijn grote verbazing stond iedereen al in de rij en werd me aangeraden ook in de rij te gaan staan. Bij de verschillende ingangen stonden rijen van honderden meters lang door elkaar en was het een hele klus uit te zoeken waar de rij ‘occidental’ eindigde. Soms is het handig de nietwetende toerist uit te hangen en zo kon ik ergens in de menigte tussen de mensen in de rij staan. Er was wel sfeer, iedereen in de kleuren geel, blauw, rood met hoeden, petten, etcetera zoals wij dat bij oranje kennen.
Om 12 uur gingen de poorten open en je kunt je afvragen waarom men in de rij is gaan staan. Het recht van de sterkste bepaalde wie het eerst binnen was voor een goede plek in het stadion. Mijn geluk was dat ik vlak bij een ingang stond en zo werd ik naar binnen gedrukt met mijn handen op mijn portemonnee en fototoestel. Complete chaos, waarom verbaast me dat niet?
Zo zat ik dus om half 1 op een goede plek in het stadion en moest ik nog 3,5 uur wachten op de wedstrijd. En met mij nog zo’n 30.000 Colombianen die begonnen te zingen en dansen zodat ik me geen seconde verveelde. Twee uur voor de wedstrijd werd het erg donker en gingen zelfs de lichtmasten aan. Een wolkbreuk boven het stadion zorgde ervoor dat ik compleet doorweekt raakte en uiteindelijk erg koud, ondanks dat mijn buurman me liet meedelen in zijn plastic regenscherm. Het veld lag er subliem bij, maar hierna leek het meer op een olympisch bad voor waterpolo. Ronaldinho schijnt niet te kunnen zwemmen en zo werd omgeroepen dat de wedstrijd 45 minuten later zal beginen. Het mocht de pret niet drukken bij 41.799 Colombianen, 200 Brazilianen en een Hollander…
Eindelijk werden de namen omgeroepen en iedereen ging uit zijn dak, zelfs bij Ronaldinho en Kaka juichte iedereen. Na een hele slechte prestatie in de Zuid-Amerikaanse kampioenschappen zo’n 4 maanden geleden kijkt men erg op tegen het Braziliaanse voetbal en bewondert men deze spelers.
Beide selecties begonnen in een 1:4:2:2:2 systeem, waarbij de backs veelvuldig opkomen. De meest attractieve spelers zijn Robinho in de spits met daarachter Ronaldinho en Kaka, maar het was duidelijk dat ze niet hun beste spel lieten zien. De omstandigheden (spelen op een hoogte van 2700 meter, de zware regenval) hielpen niet mee en daarnaast is het ‘moeten’ in het Zuid-Amerikaanse kwalificatiesysteem minder aanwezig voor een land als Brazilië. Iedereen speelt twee keer tegen elkaar en uiteindelijk kwalificeren de vier beste landen zich direct en daar zitten natuurlijk altijd Brazilië en Argentinië bij.
Brazilië nam de aftrap en iedereen begon hard te fluiten. Toen de bal uitging begon iedereen te juichen en bij elk balcontact van de Colombianen riep iedereen ‘olé’. Schitterend natuurlijk voor de sfeer in het stadion, maar zo vroeg leek mij iets voorbarig. Colombia speelde brutaal met in tegenstelling tot de afgelopen kampioensschappen veel spelers die in de eigen nationale competitie spelen. Het kreeg de meeste kansen en had uiteindelijk het meeste recht op de overwinning. De sfeer was ongekend en een enorme belevinis. Het enige dat ontbrak was een doelpunt, dan was het stadion ontploft en zou ook ik compleet uit mijn dak gaan. Zo liet ik me meeslepen in deze fantastische ambiance…
Na de wedstrijd ben ik snel naar het huis van Luna gegaan om wat door te warmen. Ik was koud en moe en we besloten alleen wat in huis te drinken, ook omdat ik slechts een paar (inmiddels doorweekte) schoenen bij me had. Erg gezellig en de volgende dag vroeg heb ik de bus naar huis Medellin genomen zodat ik dinsdagochtend weer aan het werk mag.
Wat een onvergetelijke ervaring!!!