Kerst en oud & nieuw 2009 ‘espectacular’

Vanwege mijn achtergrond ben ik gewend dat alles vantevoren is afgesproken en soms komen die gevoelens naar boven. Zo ook in de aanloop naar de vieringen van kerst en oud & nieuw.
Op donderdagmiddag 24 december zijn Adriana en ik naar El Carmen de Viboral gegaan, het dorp waar haar familie woont. Ik had er nou niet bepaald erg veel zin in, want er was niets afgesproken. Het zag ernaar uit dat we met haar ouders, zus en broer thuis aguardiente, rum en bier zouden drinken totdat je niet meer kunt. Het zou gelukkig anders lopen, op de drank na dan…
In het begin van de avond gingen Adriana, haar moeder, een tante en ik naar de slager om varkensvlees te kopen. Geen enkel probleem, daar de winkels alle dagen tot laat open zijn. De varkens hangen aan een haak, bloed op de vloer. Er worden een paar kilo’s vanaf gesneden, schoongemaakt en ingepakt. Hierna ome Diego ontmoet in het centrale park, die net als velen al behoorlijk wat had gedronken. Thuis aangekomen werd de muziek heel hard aangezet, het vlees in een grote pan in de tuin bereidt en werd er vooral veel gedronken en gedanst. Van overal kwamen familieleden en vrienden voorbij en oom Diego stak af en toe vuurpijlen aan die vervolgens vanuit de hand in de lucht werden geschoten. Adriana vertelde me dat het haar vorig jaar verbaasde dat mijn familie de vuurpijlen in een fles stopte, al was ze het wel met me eens dat het op die manier een stuk veiliger is. Overal hoor je muziek en dansen de mensen op straat, voor mij reden om een rondje door de buurt te lopen. Tot mijn verbazing werd ik verschillende keren uitgenodigd om een ‘trago’ aguardiente mee te drinken. In de middag had ik meegedaan aan een wedstrijdje voetbal met buurtbewoners en ze waren me blijkbaar nog niet vergeten. Het was een mooie avond, maar Adriana en ik hadden die week hard gewerkt en om half vijf waren we erg moe. Ik geloof dat we de eersten in het dorp waren die ons bed opzochten. Er zijn er zelfs die 24 uur achter elkaar feesten…
De daaropvolgende zaterdagavond hadden we met de beste vriendinnen van Adriana, Cristina, Sandra en Maritza, afgesproken. Cristina studeert in Frankrijk en was een maand over. In het huis van Sandra in gezelschap van haar man Jorge werd het een gezellige avond. Verhalen van vroeger kwamen terug en dat was lachen geblazen. Vanzelfsprekend komt dan ook het gewelddadige verleden weleens ter sprake. Als ik dat opschrijf gaan je oren klapperen, hier is men er aan gewend. Het komt zovaak in verhalen ter sprake, dat ik er ook niet eens meer van opkijk. Zo twijfelt Maritza of ze de relatie met haar vriend moet doorzetten. Hij is politieagent en wordt elke 1,5 jaar in een ander gedeelte van het land geplaatst, dit om de corruptie te beperken. Zij studeert en kan hem slechts sporadisch opzoeken. Zo zocht ze hem laatst op in Santa Marta en werd de bus onderweg gestopt. Ze moesten snel uitstappen, enkele momenten later stond de bus in de brand. De para-militairen willen op die manier de busmaatschappij duidelijk maken dat ook zij moeten betalen om zonder problemen te kunnen doorrijden. Zij ziet een leven als ‘zigeuner’ gewoonweg niet zitten.
Adriana en ik waren van plan om oud & nieuw thuis te vieren. Ook in Medellin is iedereen op straat te vinden en zullen we ons goed vermaken. Dezelfde dag belde Cristina en werden we uitgenodigd om het feest bij haar familie in een boerderij buiten het dorp in de bergen te vieren. Het is daar wat frisser, maar hoewel ik vrijwel niemand kende werd ik hartverwarmend verwelkomd en was het wederom een mooi feest. Volgens de traditie hebben de mensen een levensgrote pop gemaakt die vol zit met vuurwerk en na twaalf uur in de fik wordt gestoken. Ook hier werd weer veel aguardiente gedronken en om de kater te voorkomen werd er halverwege een glas water met aspirine uitgedeeld. Aguardiente is een soort tequila en wanneer ik dat de hele avond drink ben ik te dronken voor woorden en is de kater ondraaglijk. Tegenwoordig neem ik op dit soort feesten zelf bier mee en komt het dus weleens voor dat ik de enige ben die bier drinkt. Maar ja, de volgende dag voel ik me wel een stuk beter…
Mijn ‘planning’ werd in de war gegooid door het telefoontje van Cristina op oudejaarsdag en dus moest ik een alternatief verzinnen. Al heel lang liep ik met idee en eindelijk had ik de knoop doorgehakt, dus het moest die dag plaatsvinden. De oplossing was niet zo moeilijk, maar het idee bezorgde me de zenuwen. Uiteindelijk toch maar de vraag gesteld. Adriana Maria Trujillo Valencia heeft ‘si’ geantwoord op mijn huwelijksaanzoek. De mooiste vrouw van de wereld en ik gaan dit jaar trouwen!!! Gelukkiger kunnen we niet zijn.
Het plan is om in oktober dit jaar te gaan trouwen in de kerk. Hierna met iedereen wat eten in een restaurant, waarna we een leuke tent opzoeken om te vieren. We hebben er nu al zin in!


Langs de Medellín rivier is een fontijnenpark gebouwd waar je doorheen kunt lopen. De kans dat je droog eruit komt is echter heel klein.


Over de rivier zijn ook fontijnen gebouwd en langs een tijdelijke 'boulevard' van 1,5 kilometer door het afzetten van een wegdeel zijn de bomen verlicht en zijn er veel barretjes en restaurants te vinden. Er is ook een pretpark voor kinderen neergezet, een must voor elke bewoner van de stad.


Adriana met haar ouders Gabriela en Octavio voor hun huis in El Carmen de Viboral.


Samen met ome Diego heb ik een 'globo' (luchtballon) aangestoken, dit ondanks de landelijke campagne om onnodige branden te voorkomen.


De vele parken en straten in Medellín zijn op soms spectaculaire wijze verlicht. Je moet het echt zien om te geloven.