Volleybal-toernooien

Nadat ik ben teruggekomen van mijn korte vakantie in het land heb ik zelf alweer twee wedstrijden gespeeld met het team Hogares Claret. Net als vorig jaar speel ik ‘microfutbol’ met mijn collega’s in de competitie van Comfama, ongeveer de serie K(nudde) van Medellin. Beide wedstrijden hebben we ruim gewonnen en met de week hebben we er dan ook meer plezier in. Helaas moet ik vermelden dat ik tussen allemaal twintigers (veruit) de oudste ben. De week dat ik er niet was hebben ze verloren van een zwakke tegenstander, dus die ouwe doet het zo slecht nog niet (dat wil ik dan ook even vermelden). Het is erg leuk, ook al moet ik soms om 7.15 uur ‘s morgens van huis om op tijd te zijn voor de wedstrijd van 9 uur. Hierna gaan we altijd gezamenlijk wat eten en soms drinken we een aantal biertjes. Het is net als in Nederland, iedereen denkt heel goed te kunnen voetballen en het wordt alleen maar beter naarmate het aantal gedronken biertjes stijgt. Soms is het jammer dat de Colombianen toch een ander soort humor hebben. Zo ben ik een keer flink op stap gegaan met Wilmar en hadden we teveel rum gedronken. Na de wedstrijd zeg ik tegen Wilmar, waarbij iedereen aanwezig was, ‘Man, man, wat een avond, jij had het erg naar je zin. Heb ik het nog een beetje leuk gehad?’ Maar ja, dat begrijpen ze dan niet....
Aanstaande zondag hebben we weer een wedstrijd en iedereen kijkt er nu al naar uit.

Deze maand organiseer ik een volleybal-toernooi in de hogares. Elke keer leg ik meer verantwoordelijkheid bij de hogar. Zo heb ik vooraf een programmaboekje gegeven waarin wordt aangegeven wat ik van hun verwacht. De jongeren moeten zelf het volleybalveld klaarmaken, de lijst met deelnemers moet klaar zijn inclusief teamindelingen en de ‘verfrissing’ (drank en hapje) wordt geregeld. Een uur voor het toernooi kom ik en wil ik dat de hele groep voor het begin aanwezig is, zodat voor iedereen duidelijk is hoe er gespeeld wordt.
Vorige week vrijdag was ik in La Libertad en er waren zes teams van 8 spelers, het veld was klaar en ze hadden zelfs muziek geregeld. De hele ochtend hebben we gespeeld en het was één groot feest. Er is altijd één van de hogar die als scheidsrechter fungeert en zo hoef ik slechts te controleren, maar vooral genieten.
De dag erna was het toernooi in Acogida, de opvang van straatkinderen. Bij deze groep gaat het er anders aan toe, is het onmogelijk om ze erbij te houden en zo hebben we met ongeveer 15 jongens en meisjes verschillende wedstrijden gespeeld. Af en toe loopt iemand weg, maar daar kwam dan een ander voor terug. Zelf heb ik ook meegedaan om te animeren, dit werkt goed omdat de kinderen mij goed kennen en sommigen graag een stapje extra doen. Na zo’n twee uur te hebben gespeeld werd de animo minder en heb ik nog een kopbalspelletje gespeeld met enkele voetballers. Ik was zeer tevreden over deze activiteit, want de kinderen hebben erg hun best gedaan en de wedstrijdjes verliepen sportief en ze hebben er dan ook veel plezier aan beleefd.
Hopelijk gaat het de komende weken in Miraflores en La Alegria net zo goed…