Esteban Olarte

Vanmorgen in een bezoek aan de opvang ‘Centro Acogida’ zag ik Esteban zitten met twee doosjes. In deze doosjes had hij zijn kleding en nog een paar schoenen zitten en mijn vraag wat hij van plan is leek me dan ook niet onlogisch.

‘Ik moet het centrum verlaten van de directie, omdat ik grof ben geweest tegen verschillende opvoeders en de nieuwe directrice Marcela Zuluaga.’

Twee jaar geleden leerde ik Esteban kennen vanaf het moment dat ik regelmatig Acogida bezocht. Hij komt over als een vrolijk persoon en maakt graag een praatje. De ‘diehard’ fan van de grootste voetbalclub van Colombia Atletico Nacional kwam ik ook regelmatig in het centrum tegen, soms met lijm bij de hand. Toen hij zijn 16e verjaardag vierde beloofde ik hem dat we samen een keer naar een wedstrijd van Nacional zouden gaan. Hij vond het schitterend en raakte niet uitgepraat over zijn favoriete club. Het was een mooie belevenis.

Esteban komt uit een grote familie in een dorpje langs de rivier op zo’n 3 tot 4 uur lopen van Bucaramanga, een stad ten noordoosten van Colombia. Acht jaar geleden is hij, naar eigen zeggen, gevlucht omdat er veel kinderen werden geronseld om zich bij de para-militairen te voegen. Als je niet toestemde werd je vlakbij de rivier doodgeschoten, zoals enkele broertjes van hem is overkomen. Reden genoeg om te vertrekken en zo is hij in Medellin terecht gekomen.
Hij zit al 8 jaar in Centro Acogida, waarvan ik weet dat hij de laatste tijd veel problemen heeft.

Hoe gaat het op school?

‘De lessen in Acogida vind ik niet goed, maar ik heb geen geld om onderwijs te volgen in de stad. De inschrijving van 18 euro kan ik niet betalen. School gaat dus erg slecht.’

Het contact met de opvoeders werd ook steeds minder prettig, doordat hij altijd veel aandacht nodig heeft en dat niet altijd kan krijgen. Ik ervaar hem als een intelligente jongen, die heel goed in de gaten heeft in wat voor positie hij zich bevindt en dat dit bij hem frustraties oproept. Die frustraties uit hij op een negatieve manier en mede hierdoor heb ik hem geprobeerd te stimuleren aan alle activiteiten van de club mee te doen en dan vooral zijn favoriete sport voetbal te beoefenen met zijn collega’s. Af en toe doet hij mee, maar is helaas niet in staat deze activiteiten structureel te bezoeken.

Wat ga je nu doen?

'Ik ga mijn familie opzoeken, sinds enige tijd heb ik weer contact met ze.'

Op zulke momenten heb je gemengde gevoelens, maar ik weet inmiddels dat het geen zin heeft geld te geven. Het is een busrit van zo’n 12 uur, maar ik hoef niet meer te vragen hoe hij dat denkt te gaan bekostigen. Deze kinderen zijn gewend met niets te leven. In restaurants vragen ze om de restjes eten, water drinken kan overal. Lijm snuiven helpt ze door de moeilijke momenten en liftend achterin vrachtwagens gaan ze het hele land door. Haast hebben ze niet, want het is niet zo dat ze zich zorgen maken omdat maandag de lessen weer beginnen.

We hebben afscheid van elkaar genomen, al denk ik dat ik hem niet voor het laatst heb gezien. Nogmaals vertelde ik hem dat hij er alles aan moet doen school af te maken, om zo voor een betere toekomst te kunnen kiezen. Ik hoop en bid het allerbeste voor hem...


‘Ed, enorm bedankt dat je altijd mijn vriend bent geweest’

Geheel rechts staat Esteban Olarte met zijn volleybalteam in een van de activiteiten waaraan hij heeft meegedaan.