Edgar Casas Lopez

Vooraf 'gelekt' artikel...

In het team van Club Deportivo Hogares Claret sub 17, jongens tot en met 17 jaar, speelt Edgar Casas Lopez. Het is een echte balafpakker op het middenveld en speelt met veel passie. In het verleden heeft hij lange tijd op straat geleefd en gebruikte verschillende soorten drugs, zoals sacol (lijmsnuiven), perico en bazooka (goedkope afvalproducten van cocaine). Het leven op straat is hard en na verloop van tijd heeft hij zelf hulp gevraagd en belandde in Acogida, de opvang van straatkinderen van Hogares Claret. Edgar ging hij voor het eerst naar school toen hij 12 jaar was en langzamerhand leerde hij zichzelf beter te verzorgen. Nu is het een leuke, verzorgde jongen en we hebben goed contact met elkaar.
Edgar is helemaal gek van voetbal en wil het liefst elke dag trainen. Terwijl nog veel kinderen weer voor de vrijheid van de straat kiezen heeft hij een doel voor ogen, profvoetballer worden. En terwijl Edgar zijn best doet om zijn doel te bereiken doen wij ons best om zijn ontwikkeling als persoon te stimuleren. Hij is onzeker, erg individualistisch ingesteld en heeft moeite om zijn gevoelens te controleren. Afgelopen zaterdag heb ik hem in de tweede helft gewisseld omdat hij niet goed uitvoerde wat we van hem hebben gevraagd. Hierop werd hij uiteindelijk zo boos dat hij zelfs buiten het veld een gele kaart kreeg van de scheidsrechter. Hij is op dat moment niet voor rede vatbaar, maar enkele uren later toen ik hem tegenkwam in Acogida stond hij alweer met beide duimen omhoog gericht naar mij. Ik zocht hem op en in een gesprekje begon hij zich te realiseren dat we middels samenwerken als team sterker zijn en we zo ook betere resultaten zullen halen. Ook vertelde ik hem dat het een belangrijke speler is met veel kwaliteiten die we in het team hard nodig hebben. Hij begrijpt nu beter waarom hij werd gewisseld en met een glimlach namen we afscheid van elkaar.
Edgar is een van de vele jongeren waarmee ik werk. Elk persoon is anders en een uitdaging om mee te werken. De afgelopen maanden zie ik ze groeien, een genot om mee te mogen maken. Hopelijk begrijpt Edgar nu beter dat je met elkaar meer kunt bereiken. Soms is voetbal net de maatschappij…

Een ongelukje op het schoolplein

Juan is een jongen van 13 jaar en hij woont op het Colombiaanse platteland. Zijn moeder Maria maakt hem elke morgen om 6 uur wakker en dan gaat hij eerst douchen. Het koude water van de douche komt uit een grote regenton. Hierna gaat Juan met zijn 4 jongere zusjes Leidy, Ana Yasmin, Luz Elena en Sandra ontbijten. Meestal eten ze rijst met bonen voordat Juan de wandeling van een half uur naar school maakt. Hij vindt het leuk op school, want hij wil veel leren. Maar het allerleukste vindt Juan wanneer hij in de pauze voetbalt met zijn vriendjes op het schoolplein. Om 12 uur gaat iedereen naar huis en na de lunch moet Juan meestal met zijn vader mee om te helpen op het land. Dan komt hij om 6 uur thuis en na het avondeten kijkt hij nog even met zijn zusjes naar de televisie. Hij gaat altijd vroeg naar bed want ‘s avonds is hij meestal erg moe en de volgende dag moet hij er weer vroeg uit.

Op een dag tijdens de voetbalwedstrijd met zijn vriendjes viel Juan hard op de grond. Hij verdraaide daarbij lelijk zijn knie en haalde zijn been flink open. Huilend van de pijn kwam de lerares op hem afgerend, maar ze kon niets anders doen dan Juan troosten. Gelukkig wist de lerares dat er binnenkort een arts van Artsen Zonder Grenzen het dorp zal bezoeken…

De gezondheidszorg op het platteland in Colombia is slachtoffer van het aanhoudende probleem tussen de gewapende groepen. Gelukkig zijn er mensen zoals Peter van Artsen Zonder Grenzen die de dorpen bezoeken. Dat is niet altijd even gemakkelijk, soms mag hij er niet door bij de controleposten. Dit betekent dat de mensen geen medische hulp kunnen krijgen. Gelukkig is dat deze keer niet zo en kan Peter met zijn eigen uitrusting (o.a. medicijnen) de plattelandsmensen helpen.

Het is al een tijdje bekend dat er een arts het dorp zal bezoeken. De hulp is hard nodig, want de mensen hebben al in geen jaren een arts gezien. In de loop van de dag komen dan ook hele families te voet of te paard aan, sommigen wonen op uren afstand van het dorp.

Juan heeft al dagen erg veel pijn aan zijn knie, dus hij kan niet wachten op het bezoek. Zijn vader draagt hem die middag naar het dorp, want het doet te veel pijn om zelf te kunnen lopen. Er is een lange rij voor hem, maar dat deert hem niet omdat hij weet dat hij straks geholpen zal worden. Het klaslokaal wordt gebruikt, omdat er in het dorp geen medische ruimte is. Na enkele uren wachten mag Juan met zijn vader naar binnen en maken ze kennis met Peter. Het is een hele vriendelijke man en nadat Peter de knie heeft onderzocht stelde hij Juan gerust. Het blijkt niets ernstigs te zijn en als Juan nog een tijdje rust neemt en elke dag de medicijnen slikt kan hij misschien over enkele weken al weer voetballen. Juan kan wel een gat in de lucht springen.

Net voor donker is Juan met zijn vader weer thuis en wil hij het goede nieuws direct aan zijn moeder Maria vertellen. Wat goed dat er zulke goede mensen als Peter zijn’ , zegt Maria en ze gaan allen aan tafel zitten voor het avondeten.

Vragen:

1a. Hoe ziet jouw ‘gewone’ schooldag eruit?
1b. Wat zijn de verschillen met Juan?

2a. Wat doe jij als je zo’n lelijke val als Juan meemaakt?
2b. Wat is het verschil met Juan?

3a. Wat vind jij van Peter, de arts?
3b. Waarom zijn organisaties als Artsen Zonder Grenzen nodig in de wereld?


Elke vrijdag maak ik met Mariska materiaal voor basisscholen in Nederland. We willen dat de kinderen leren dat wat ze gewend zijn niet overal normaal is. Daarnaast willen we in 10 verschillende thema's laten zien dat Colombia een land is met heel veel moois. Hierboven heb ik een les voor de kinderen over gezondheidszorg gemaakt.