Cultuurverschillen?
Terwijl sinterklaas net in Nederland is aangekomen, flikkert de kerstverlichting al enige tijd in en rondom de huizen van Medellin. Vanaf begin oktober liggen de winkels vol met kerstspullen en men leeft nu al naar ‘december feestmaand’ toe. Kerst vier ik dit jaar niet in Medellin en dat is aan de ene kant wel jammer. Maar misschien is het een goed voorstel om met de familie kerst op z’n Colombiaans te vieren. Dan gaan Bart, Ramon en ik ’s middags 24 december lekker bier drinken en daarna met de familie naar de kerk. Half bezopen luisteren naar de mis, al kunnen we niet alles volgen want af en toe moeten we even naar buiten om te pissen. Hierna gaan we naar huis en leggen we het vlees op de barbecue. Lekker in de tuin luisteren naar kneiterharde muziek, terwijl Danny en Anita willen dansen. Dat is leuk, maar de mannen willen vooral veel rum en bier drinken. Lars, Robin en Emma hebben ook de tijd van hun leven. Ze drinken de hele nacht cola en zitten vol van de snoep, ze barsten van de energie en gaan niet naar bed voordat het licht wordt. Pa en ma hebben het dan toch wel een beetje gehad, maar wij gaan rustig door tot een uur of vijf ’s middags. Dan liggen we echter languit op de grond en dan is het toch echt tijd om naar huis te gaan. Op weg naar huis oppassen dat je niet struikelt over de mensen die dan languit bezopen op de grond liggen. Daarna lekker slapen tot laat de volgende dag, we kunnen niet wachten tot nieuwjaar....
We hebben met de jongens ‘sub 17’ en meisjes ‘sub 16’ nu een jaar in de competitie gespeeld in de competitie van Union Cristiano. Vrijwel alle wedstrijden waren zo goed als gelijkwaardig, dus wat dat betreft zeer positief. Gelukkig houden ze ook goed rekening met het speelschema voor ons zodat het transport goed is te organiseren. We willen graag volgend jaar ook deelnemen aan deze competities en dus heb ik via de telefoon de organisatoren bedankt, maar ook aangegeven dat ik graag een keer met ze om tafel wil om een aantal punten te bespreken die wat mij betreft voor verbetering vatbaar zijn. Daar gingen ze in mee, maar dan moest ik eerst alles in een brief naar ze mailen waarop zij zouden reageren.
In Colombia ligt het accent meer op winnen met als gevolg dat er in de competitie-opzet veel finalewedstrijden worden gespeeld. Er zijn zelfs competities waarin je zo’n 5 wedstrijden speelt en als je dan niet in de finales zit houdt het daarbij op.
Afgelopen half jaar hebben we met ‘sub 17’ zes wedstrijden gespeeld en één finalewedstrijd die we verloren. De andere teams strijden dan in een knock-out systeem voor een plek in de finale. Hartstikke leuk, maar het gevolg is dat er in die weekenden minder wedstrijden worden gespeeld terwijl er wel ruimte voor is. Mijn voorstel was dan ook om de opzet te veranderen in een complete competitie waarin alle teams dus 12 wedstrijden spelen. Die ruimte is er en zo speelt iedereen veel meer wedstrijden.
Wanneer een speler een rode kaart krijgt is hij automatisch voor de eerst volgende wedstrijd geschorst. De scheidsrechter geeft ons dan niet de spelerskaart van deze speler, maar die moeten we de week erna komen ophalen. En omdat de scheidsrechtes hier graag hun autoriteit willen laten zien middels het uitdelen van kaarten (een zwaktebod dus…) komt dit regelmatig voor. Is het niet verstandiger de naam op te schrijven en dit door te geven aan de scheidsrechter voor de volgende wedstrijd? Dat bespaart ons enkele uren om de kaart op te halen.
Het zijn enkele van de voorstellen die ik heb aangekaart om tenminste na te denken over eventuele verbeteringen.
Onlangs hebben ze me gebeld met de vraag of we geïnteresseerd zijn in een oefenwedstrijd voor ‘sub 17’ en daarmee gaven ze aan, in mijn beleving, dat ze het eens zijn met het minimale aantal wedstrijden dat wij hebben gespeeld.
Maar goed, toen ik vroeg of er nog is nagedacht over mijn voorstellen nodigden ze me spontaan uit voor een gesprek. In dit gesprek hebben we de voorstellen doorgenomen en aan het eind van het gesprek vroegen ze tot mijn verbazing of ik dit in een officiële brief wilde zetten om aan hun te overhandigen. Nu heb ik hier geleerd geduldig te zijn, maar ik kon het niet laten met de opmerking ‘dus ik ben hier nu eigenlijk voor niets gekomen’ te komen. Maar dat was uiteraard niet zo en het was meer voor hun goed georganiseerde administratie en dergelijke… Pfff, ik heb Wilmar maar gevraagd of hij dit op zich wil nemen.
De afgelopen weken, of misschien zelfs maanden, ben ik in gesprek met verschillende mensen die gaan over het verstrekken van ruimte om te kunnen trainen. Medellin is een miljoenenstad waar het voetbal veruit de populairste sport is, maar er relatief erg weinig voetbalvelden te vinden zijn. Dat maakt het er niet gemakkelijker op om een eigen voetbalschool te beginnen tussen de vele scholen die al jarenlang iets hebben kunnen opbouwen.
Ik zal klein moeten beginnen en denk aan twee groepen van maximaal 18 kinderen tot en met 12 jaar waarvan één groep ‘s morgens traint en de andere groep ‘s middags (de meeste kinderen gaan of ‘s morgens of ‘s middags naar school). Zij trainen twee dagen en zo kan ik de andere drie dagen op een middelbare school of in één van de vele scholen waar Engels wordt gegeven werken. De zaterdag zal ik de wedstrijden begeleiden.
Hoewel het me vrij gemakkelijk lijkt om alle aanvragen naast elkaar te leggen, te bekijken hoeveel ruimte er is en vervolgens besluiten te nemen, werkt het hier niet altijd zo. Ik heb veel contact gezocht, ben regelmatig langs gegaan, heb mijn plannen uitgelegd, zodat ze meer rekening met me zullen houden. Nu kennen ze me (misschien wel te) goed en lijkt het erop dat ik een aantal uren krijg in de ochtend en middag. Het zijn niet de beste uren die je kunt hebben en het wordt volgens sommigen moeilijk om veel kinderen te trekken, maar die uitdaging ga ik aan. Eind januari heb ik een volledig voetbalveld voor drie dagen tot mijn beschikking en dan moet ik scoren. Het zal een soort festival worden met daarin een vier tegen vier toernooi, demonstratietraining etcetera, waaraan iedereen kan meedoen.
Ze vinden het wel mooi dat er een buitenlander is die hier anderhalf jaar als vrijwilliger werkt en in hun stad wil blijven wonen om er een voetbalschool te beginnen. Ze gunnen me de mogelijkheid en hebben me daarom een aantal uren gegeven.
Hiernaast ben ik op zoek naar meer mogelijkheden en zie wel iets in het trainen op syntetische veldjes. Je hebt hier van die veldjes van zo’n 17 bij 28 meter, omringd met hekken in een soort voetbalstadionnetje. Je betaalt per uur om hiervan gebruik te maken en ik zie er wel wat in om hier ook wat op te starten…
Voor volgend jaar in ieder geval voldoende uitdagingen. Ik hoop het eerste jaar rond te kunnen komen van het geld dat ik verdien in deze (voor ons) af en toe zo andere cultuur...
We hebben met de jongens ‘sub 17’ en meisjes ‘sub 16’ nu een jaar in de competitie gespeeld in de competitie van Union Cristiano. Vrijwel alle wedstrijden waren zo goed als gelijkwaardig, dus wat dat betreft zeer positief. Gelukkig houden ze ook goed rekening met het speelschema voor ons zodat het transport goed is te organiseren. We willen graag volgend jaar ook deelnemen aan deze competities en dus heb ik via de telefoon de organisatoren bedankt, maar ook aangegeven dat ik graag een keer met ze om tafel wil om een aantal punten te bespreken die wat mij betreft voor verbetering vatbaar zijn. Daar gingen ze in mee, maar dan moest ik eerst alles in een brief naar ze mailen waarop zij zouden reageren.
In Colombia ligt het accent meer op winnen met als gevolg dat er in de competitie-opzet veel finalewedstrijden worden gespeeld. Er zijn zelfs competities waarin je zo’n 5 wedstrijden speelt en als je dan niet in de finales zit houdt het daarbij op.
Afgelopen half jaar hebben we met ‘sub 17’ zes wedstrijden gespeeld en één finalewedstrijd die we verloren. De andere teams strijden dan in een knock-out systeem voor een plek in de finale. Hartstikke leuk, maar het gevolg is dat er in die weekenden minder wedstrijden worden gespeeld terwijl er wel ruimte voor is. Mijn voorstel was dan ook om de opzet te veranderen in een complete competitie waarin alle teams dus 12 wedstrijden spelen. Die ruimte is er en zo speelt iedereen veel meer wedstrijden.
Wanneer een speler een rode kaart krijgt is hij automatisch voor de eerst volgende wedstrijd geschorst. De scheidsrechter geeft ons dan niet de spelerskaart van deze speler, maar die moeten we de week erna komen ophalen. En omdat de scheidsrechtes hier graag hun autoriteit willen laten zien middels het uitdelen van kaarten (een zwaktebod dus…) komt dit regelmatig voor. Is het niet verstandiger de naam op te schrijven en dit door te geven aan de scheidsrechter voor de volgende wedstrijd? Dat bespaart ons enkele uren om de kaart op te halen.
Het zijn enkele van de voorstellen die ik heb aangekaart om tenminste na te denken over eventuele verbeteringen.
Onlangs hebben ze me gebeld met de vraag of we geïnteresseerd zijn in een oefenwedstrijd voor ‘sub 17’ en daarmee gaven ze aan, in mijn beleving, dat ze het eens zijn met het minimale aantal wedstrijden dat wij hebben gespeeld.
Maar goed, toen ik vroeg of er nog is nagedacht over mijn voorstellen nodigden ze me spontaan uit voor een gesprek. In dit gesprek hebben we de voorstellen doorgenomen en aan het eind van het gesprek vroegen ze tot mijn verbazing of ik dit in een officiële brief wilde zetten om aan hun te overhandigen. Nu heb ik hier geleerd geduldig te zijn, maar ik kon het niet laten met de opmerking ‘dus ik ben hier nu eigenlijk voor niets gekomen’ te komen. Maar dat was uiteraard niet zo en het was meer voor hun goed georganiseerde administratie en dergelijke… Pfff, ik heb Wilmar maar gevraagd of hij dit op zich wil nemen.
De afgelopen weken, of misschien zelfs maanden, ben ik in gesprek met verschillende mensen die gaan over het verstrekken van ruimte om te kunnen trainen. Medellin is een miljoenenstad waar het voetbal veruit de populairste sport is, maar er relatief erg weinig voetbalvelden te vinden zijn. Dat maakt het er niet gemakkelijker op om een eigen voetbalschool te beginnen tussen de vele scholen die al jarenlang iets hebben kunnen opbouwen.
Ik zal klein moeten beginnen en denk aan twee groepen van maximaal 18 kinderen tot en met 12 jaar waarvan één groep ‘s morgens traint en de andere groep ‘s middags (de meeste kinderen gaan of ‘s morgens of ‘s middags naar school). Zij trainen twee dagen en zo kan ik de andere drie dagen op een middelbare school of in één van de vele scholen waar Engels wordt gegeven werken. De zaterdag zal ik de wedstrijden begeleiden.
Hoewel het me vrij gemakkelijk lijkt om alle aanvragen naast elkaar te leggen, te bekijken hoeveel ruimte er is en vervolgens besluiten te nemen, werkt het hier niet altijd zo. Ik heb veel contact gezocht, ben regelmatig langs gegaan, heb mijn plannen uitgelegd, zodat ze meer rekening met me zullen houden. Nu kennen ze me (misschien wel te) goed en lijkt het erop dat ik een aantal uren krijg in de ochtend en middag. Het zijn niet de beste uren die je kunt hebben en het wordt volgens sommigen moeilijk om veel kinderen te trekken, maar die uitdaging ga ik aan. Eind januari heb ik een volledig voetbalveld voor drie dagen tot mijn beschikking en dan moet ik scoren. Het zal een soort festival worden met daarin een vier tegen vier toernooi, demonstratietraining etcetera, waaraan iedereen kan meedoen.
Ze vinden het wel mooi dat er een buitenlander is die hier anderhalf jaar als vrijwilliger werkt en in hun stad wil blijven wonen om er een voetbalschool te beginnen. Ze gunnen me de mogelijkheid en hebben me daarom een aantal uren gegeven.
Hiernaast ben ik op zoek naar meer mogelijkheden en zie wel iets in het trainen op syntetische veldjes. Je hebt hier van die veldjes van zo’n 17 bij 28 meter, omringd met hekken in een soort voetbalstadionnetje. Je betaalt per uur om hiervan gebruik te maken en ik zie er wel wat in om hier ook wat op te starten…
Voor volgend jaar in ieder geval voldoende uitdagingen. Ik hoop het eerste jaar rond te kunnen komen van het geld dat ik verdien in deze (voor ons) af en toe zo andere cultuur...
posted by Ed Veldhuisen at
03:07
|
0 comments
