Woensdag 25 juli 2007

Volgende week woensdag is er een volleybaltoernooi in Estadio met de verschillende hogares, vanmorgen moest ik een aantal telefoontjes plegen zodat de organisatie voor elkaar is. Net als de toernooien in de hogares zal ook nu vooraf een programmaboekje in de hogares beschikbaar zijn, zodat het verloop van de activiteit bij iedereen bekend is. Ik geloof werkelijk dat dit leerzaam is voor zowel de kinderen als de ‘educadores’. De activiteit heeft meer structuur, maar houdt ook rekening met de cultuur alhier. Wat neerkomt op ruim de tijd nemen en niet volgens een strict tijdschema werken.
Hierna was ik van plan om naar Acogida te gaan, maar terwijl ik langs een ’compraventa’ liep, zag ik dat de laatste bergetappe in de tour de france op ESPN te zien was. Een compraventa is een winkel waarin de mensen hun spullen kunnen verkopen als ze geld nodig hebben (compraventa betekent letterlijk koop-verkoop). Deze spullen worden daar verkocht en zo kon ik op een van de vele televisies, achter tralies, zien dat in de klim omhoog (zijn er ook klimmen omlaag?) op onnatuurlijke wijze Rasmussen zijn koppositie verstevigde door de etappe te winnen, maar ‘s avonds nog sneller daalde vanwege zijn leugens. De tour volg ik via www.telegraaf.nl, evenals de interesssante levens van Paris Hilton en Britney Spears. Maar ook via de krant hier, waarop de Colombiaan Mauricio Soler elke dag de voorpagina bezet.
Laatst, in een artikel dat Britney haar leven wilt beteren, las ik ‘tjende’ en ik denk ‘hé, wat is dat voor woord? Dat is een spelfout’. Na nog een keer lezen zag ik dat er ‘tiende’ stond, maar in het Spaans lees je ‘tjende’. Volgens mij gaat mijn Nederlands niet achteruit, maar zeker is dat ik meer en meer in het Spaans denk en lees. Ook al is er nog genoeg te leren.
In een reclameblok op ESPN ging ik snel naar de bakker om mijn ontbijt te halen. Elke dag hetzelfde, ‘pan integral con vaso de leche’ oftewel bruin brood met een glas melk. Het brood is niet als in Nederland, het is veel zoeter. Maar minder zoet en vet dan de meeste producten bij de bakker, dus voor mij de beste optie.
Zelfs bij de bakker merk je dat het hier in Colombia vaak anders gaat. Er zijn meisjes die je helpen met de bestelling, maar zij mogen niet afrekenen. Een ander staat soms bij de kassa en daar moet je afrekenen, maar soms moet je ook wachten totdat die persoon komt. Terwijl het meisje een andere klant helpt, vertelt zij wat ik heb besteld en zo kan ik uiteindelijk betalen. Wanneer het druk is zijn er regelmatig mensen die voordringen. Hard roepen wat je wilt hebben loont, want zij worden vaak eerder geholpen. Wat mij betreft een kwestie van opvoeding en soms zeg ik er weleens wat van. De andere kant is dat men je heel vriendelijk helpt, ‘a la orden’, oftewel ‘tot uw dienst’, waarna soms de liefkozingen ‘amor’ of ‘mi hijo’ volgen (liefje, mijn zoon).
In Acogida werk ik voor de lunch meestal op de computer, twee jongens van het team zorgen ervoor dat de materialen voor de training klaar zijn (ballen oppompen, hesjes, pilonnen en water). Na de lunch stappen we in het busje en met ongeveer 9 jongens, Wilmar en ik gaan we naar het trainingsveld in Belén. Aldaar wachten de jongens van La Libertad en na het omkleden begint de training met meestal rond de 18 jongens. Het is niet het vaste team, want Ferney, Edwin, Juan Esteban van La Libertad gaan ‘s middags naar school, zij zijn er alleen de zaterdagen. Op dit moment hebben Emilio en Dairon van Acogida een computercursus van twee maanden en zij kunnen dus ook niet trainen. Daarentegen nodigen we extra jongens uit, die zich kunnen bewijzen om het team te versterken. Wanneer ze niet stabiel genoeg blijken, kunnen we ze niet toevoegen. Maar soms blijkt het een versterking en zo zijn er momenteel al 20 jongens met een spelerspas en dus speelgerechtigd.
Tijdens de trainingen merk je het verschil tussen spelen en trainen. Trainen houdt in dat je beter wilt worden, spelen is gewoon een balletje trappen voor de lol. Sommigen spelen nog, terwijl anderen trainen en ik vind het goed om te zien dat de groep steeds bewuster wordt dat trainen het leukste is. Ze willen iets bereiken en daar moet je wat voor doen.
In tegenstelling tot afgelopen maandag (het kan hier soms zo hard regenen en daarbij héél hard donderen) was het vandaag heerlijk weer om te trainen en hebben we ruim 1,5 uur lekker gewerkt. We trainen totdat het busje van La Libertad de jongens ophaalt, terwijl de jongens van Acogida dan meestal nog moeten wachten. Tijdens het wachten zitten we meestal bij elkaar en praten over van alles. Ze willen veel, maar kunnen niet inschatten wat daarvoor nodig is. Deze gesprekken zijn informeel en vaak erg interessant. Of soms heeft Edgar het op zijn heupen en is het lachen geblazen... Achteraf heeft hij altijd de grootste mond, terwijl juist hij nog niet begrijpt wat trainen inhoudt.
‘s Avonds douchen, wat eten in een restaurant (weleens kip met honing geprobeerd? Heerlijk!) en daarna ga ik wat lezen of ga naar een café internet. Ik ga doordeweeks meestal vroeg naar bed, want ben ‘s avonds moe en stap de volgende dag fris en fruitig weer op, op weg naar een nieuw avontuur...
Zomaar eens een korte beschrijving van een dag.