Wekenlang is er in Acogida een intern voetbaltoernooi gespeeld met de finales in het weekend van 30 en 31 december. De competitie bestaat uit de verschillende slaapzalen onderling en wordt gespeeld op de binnenplaats. ´Torneo por el respeto´, een toernooi om het respect onderling te bevorderen. Althans, dat dacht ik...
De kruisfinales begonnen zaterdagmiddag 30 december en mij werd nadrukkelijk gevraagd om deze wedstrijden te leiden, omdat men niet zo te spreken was over de andere scheidsrechters. De beleving rondom de wedstrijden was enorm, er waren trommels en de kinderen zongen liederen, heel tof.
De eerste wedstrijd verliep relatief rustig, al verbaasde ik me over een ‘educador’ die als gastspeler meedeed. Hij presteerde het om, in zijn fanatisme, een medespeler uit te schelden. Beter gezegd, compleet af te branden.
De tweede wedstrijd was min of meer de finale, de favoriet tegen een team met twee ‘educadores’. Educador Nixon zocht steeds contact met Emilio, een goede speler uit het team van Hogares Claret, en zeurde constant om een vrije trap. De wedstrijden bestaan uit 5 tegen 5 op een heel klein veldje met gladde tegels en de doeltjes zijn erg klein. In het heetst van de strijd gebeurde er van alles en als scheidrechter maakte ik ook fouten. Gelukkig heb ik autoriteit, maar als zo tegen het einde van de wedstrijd een team op verliezen staat dan telt dat ook niet meer... Kortom, andere spelers volgde het voorbeeld van de ‘educador’. Colombianen zijn tijdens een voetbalwedstrijd erg individueel ingesteld en winnen is het enige dat telt. Zodra de wedstrijd op verliezen uitdraait zoeken ze de fout bij een ander, het ontbreekt ze aan zelfbeheersing en zelfkritiek. Mijn fout als scheidsrechter was dat ik dacht dat het een toernooi was ter bevordering van het onderlinge respect. De favorieten verloren uiteindelijk de wedstrijd.
Hierna had ik een discussie met Nixon. Om de een of andere reden wil hij altijd Zuid-Amerika en Europa met elkaar vergelijken.
‘Zuid-Amerikanen voetballen veel beter.’
‘Hoeveel teams uit Zuid-Amerika stonden in de halve finale van de afgelopen wereldkampioenschappen?’
‘Ja, maar Argentinië was toch veel beter dan Duitsland.’
Op het punt van vertrekken zeg ik tegen hem: ‘Waarom hebben ze verloren dan, zeker vanwege de scheidsrechter?’
De volgende dag waren de finales en sommigen voelden er niets voor om te spelen, zo benadeeld voelden ze zich. Uiteraard waren dit loze dreigementen en de favorieten, met enkele spelers die gaan deelnemen in het team van Hogares Claret, speelden om de derde plaats. Ze richtten zich vooral op elke, in hun ogen, foute beslissing van de scheidsrechter en stonden met de rust 1 – 3 achter. Mijn geduld was op en ik sprak ze erg boos toe. ‘Jullie zijn kwalitatief een veel beter team, maar toch staan jullie met 1 – 3 achter. Jullie moeten je niet bezighouden met externe factoren, maar richt je op het voetballen. Dan winnen jullie de wedstrijd alsnog.’ Dit maakte blijkbaar indruk op ze, want ik heb ze niet meer gehoord. Ze wonnen de wedstrijd met 6 – 4. Ze kwamen blij naar me toe en vroegen of ze het goed hadden gedaan...
De finale verliep goed en was spannend. Na de wedstrijd sprak ik met de educadores en vertelde dat ‘willen winnen’ en het ‘onderlinge respect’ heel goed samen kunnen. Belangrijk is om het koppie erbij te houden, iets waar ze hier nog weleens moeite mee hebben. Het was een goed gesprek, waarbij Nixon toegaf dat hij geen goed voorbeeld was voor de anderen.
Er wordt momenteel een groot toernooi in Medellin gespeeld tussen de betere ‘infantiles’ (tot 12 jaar) van deze regio. Ik was benieuwd naar het niveau en ben afgelopen zaterdag gaan kijken.
De jongeren van Acogida wilden ook gaan kijken en zo ging ik met acht ‘pelaos’ in twee taxi’s richting Estadio. Zeker drieduizend toeschouwers keken naar de wedstrijd en op de tribune sprak ik rustig met de jongens over voetbal. We trainen enkele maanden, na hun ervaringen tijdens de finales in Acogida en het zien van enkele wedstrijden 11 tegen 11 zie ik ze veranderen. Ze beginnen te leren dat voetbal een teamsport is, dat je met elkaar een beter resultaat bereikt. Ze beginnen te leren dat je zelf verantwoordelijk bent voor winst of verlies. Ik vind het schitterend wanneer ze naar me toekomen met de vraag hoe ze zich kunnen verbeteren. Kortom, er is een proces gaande bij deze jongeren die een vervolg zal krijgen wanneer we beginnen met trainen op een groot veld... Het zijn belangrijke levenslessen die ze verder helpt, dat is mijn overtuiging.
