De aanval is de beste verdediging
Het was een onaangename verrassing toen ik net koud terug uit Europa, in het begin van dit jaar, opmerkte dat ‘ons’ kantoor was verbouwd. Het is in de periode dat ik op bezoek was bij familie en vrienden verworden tot een ruimte met kleding voor de kinderen. Wat was er in hemelsnaam gebeurd?
Het kantoor op de eerste verdieping in de opvang voor straatkinderen van Hogares Claret was mooi ingericht, er is in de tijd dat wij er werken veel veranderd. Een kast met ruimtes voor de materialen en kleding, een bureau met laden en daarin alle informatie in mappen en aan de buitenkant mooi geverfd met onze logo’s. Het tehuis is eigendom van de gemeente en vanwege reorganisatie heeft een hiertoe bevoegd persoon besloten de ruimte te vervangen. We zitten nu op de tweede verdieping in dezelfde ruimte, maar nu weer precies zoals we begonnen. Deze kapitaalvernietiging heb ik aangekaart bij de directeur van de stichting, maar hij vertelde dat zij slechts kunnen doen wat ze wordt opgedragen. Mede ook doordat de gemeente in deze periode ertoe kan besluiten Hogares Claret de organisatie van het tehuis te ontnemen. Hierdoor deed iedereen, bang voor zijn / haar baan, wat hen werd opgedragen.
Het kan echter allemaal nog gekker. In Colombia is het eerst zien en dan pas geloven, dus het duurde even voordat de trainingen van de jongens uit de verschillende instituten van start gingen. Vind ik vreemd, omdat ik al sinds vorig jaar september de plannen heb aangekaart in het Comité. Daarnaast heb ik alle instituten, lid van het Comité Deporte y Recreación onder leiding van directeur Wilmar, bezocht. Tijdens dit bezoek hebben zij een informatiegids van de stichting ‘Club Deportivo Straatkinderen Medellín´gekregen met daarin de geschiedenis van de stichting, de doelstellingen en de plannen voor het huidige jaar.
Aan de competitie doen 30 teams mee in drie verschillende categorieën. De scheidsrechters hebben een cursus gevolgd en hebben een scheidsrechterspak gekregen. Het zijn dezelfde jongeren, die de training van de kinderen verzorgen en daarvoor worden betaald. De kinderen krijgen na de wedstrijd wat te drinken en te eten en aan het eind van de periode zal er een gezamenlijke activiteit worden georganiseerd, met als afsluiting een prijsuitreiking. Verder stonden er nog een aantal activiteiten in de planning, zoals volleybal en basketbal en werden de plannen om een Olympische Spelen te organiseren steeds concreter.
De competitie begon dinsdag 17 maart en iedereen had er erg veel zin in. Nog voordat de eerste week gespeeld was, is het project per direct gestopt. Wat is er in hemelsnaam gebeurd?
Het comité is een initiatief van twee politieagenten en drie instituten, werkzaam met onze kwetsbare kinderen. Het was weinig georganiseerd en bestond eigenlijk alleen maar uit een aantal onderlinge oefenwedstrijden microfútbol tussen de instituten. Er waren meer instituten geïnteresseerd, maar er veranderde weinig. Breekpunt was dat Wilmar de voorzittershamer overnam. Zijn contractverandering (mede dankzij jullie!) gaf hem de gelegenheid meer te kunnen doen voor het comité, maar zijn motivatie iets moois neer te zetten was doorslaggevend. Samen met de stichting ‘Club Deportivo Straatkinderen Medellín’ heeft Wilmar instituten aangeschreven, opgebeld en de plannen uitgelegd. Inmiddels zijn er 23 instituten aangesloten en is er vorig jaar veel georganiseerd. Dit jaar zijn er plannen om uit te breiden en iedereen leek enthousiast....
Dat was een misvatting, niet iedereen blijkt enthousiast. In de eerste maandelijkse vergadering van dit jaar moest ik uitleggen waar het geld vandaan komt dat gebruikt wordt tijdens de activiteiten, een vraag van de oprichters die op dat moment niet aanwezig waren. Ik kan me de vraag wel voorstellen, ik zal niet de eerste zijn die een stichting misbruikt om geld wit te wassen of de foto’s van straatkinderen te exploiteren met als doel zelfverrijking. Toch zat het met niet lekker. In de tweede vergadering waren de oprichters wel aanwezig. De politieagent kwam met zijn twijfels op de proppen en ik begon me te irriteren omdat ik het toch al een keer duidelijk had uitgelegd. Hij begon met de vraag uit welk deel van Nederland ik kom, waarop ik antwoordde ‘welk deel van Nederland kent u?’ Uiteraard weet hij helemaal niets van Nederland, dus in feite zette ik hem voor schut. Hij wilde ook nog weten of er ook straatkinderen in Nederland zijn, waarop ik het verschil tussen beide landen heb uitgelegd. Het bleek dat ze bang waren dat ik het comité zou opkopen en eventueel de naam zou veranderen. In de rondvraag heb ik dan ook nog eens fijntjes het voorstel gedaan om eens over een andere naam voor het comité na te denken...
Na deze vergadering werden de roddels steeds heviger en Wilmar besloot hierop een ingelaste vergadering te organiseren. Heel toevallig moest ik die dag in Bogotà zijn om mijn visum te verlengen, iets waar ik niet onderuit kon. Tijdens de vergadering is besloten dat de stichting niet meer mag samenwerken met het comité en dat alle activiteiten (de competitie microfútbol en het voetbalproject met de verschillende instituten) per direct werden stopgezet. Wilmar heeft het nog voor me moeten opnemen, maar dit had geen enkele zin meer en hij is per direct opgestapt. Ik heb vanwege mijn achtergrond geen ervaring met het werken met straatkinderen, volgens hun. De ‘oprichters’ namen dit besluit en de andere instituten zaten erbij en keken erna...
Wilmar was er ooit ingestapt en heeft zijn hele ziel en zaligheid erin gegooid, een belangrijke reden voor mij om erin te stappen en zo ongeveer 350 kinderen wekelijks recreatieve en sportieve activiteiten te bieden. Wat zijn de consequenties? Het comité zal weer op de oude voet verder gaan en de stichting zal nieuwe wegen zoeken. Wie zijn de dupe? De kinderen, helaas....
Dit jaar is het proces in gang gezet om een compleet programma voor de kwetsbare kinderen te organiseren en daarin is het comité niet onmisbaar. Het is uiteindelijk zelfs beter zo. Na gesprekken met diverse mensen die weten waarover ze het hebben is me verteld dat het pure jaloezie is van deze mensen, niets meer en niets minder. De autoriteiten in Colombia zijn het minst te vertrouwen.
Gek genoeg geven dergelijke gebeurtenissen me meer energie om er alles aan te doen de stichting een volwassen karakter te geven waarin we veel kunnen betekenen voor veel kinderen. Er is me verteld dat er kinderen het instituut hebben verlaten omdat het voetbalproject is stopgezet, ze bevinden zich wederom in een uitzichtloze situatie... Que triste! Een motivatie om hard te werken en deze kinderen te helpen aan een betere toekomst.
Het kantoor op de eerste verdieping in de opvang voor straatkinderen van Hogares Claret was mooi ingericht, er is in de tijd dat wij er werken veel veranderd. Een kast met ruimtes voor de materialen en kleding, een bureau met laden en daarin alle informatie in mappen en aan de buitenkant mooi geverfd met onze logo’s. Het tehuis is eigendom van de gemeente en vanwege reorganisatie heeft een hiertoe bevoegd persoon besloten de ruimte te vervangen. We zitten nu op de tweede verdieping in dezelfde ruimte, maar nu weer precies zoals we begonnen. Deze kapitaalvernietiging heb ik aangekaart bij de directeur van de stichting, maar hij vertelde dat zij slechts kunnen doen wat ze wordt opgedragen. Mede ook doordat de gemeente in deze periode ertoe kan besluiten Hogares Claret de organisatie van het tehuis te ontnemen. Hierdoor deed iedereen, bang voor zijn / haar baan, wat hen werd opgedragen.
Het kan echter allemaal nog gekker. In Colombia is het eerst zien en dan pas geloven, dus het duurde even voordat de trainingen van de jongens uit de verschillende instituten van start gingen. Vind ik vreemd, omdat ik al sinds vorig jaar september de plannen heb aangekaart in het Comité. Daarnaast heb ik alle instituten, lid van het Comité Deporte y Recreación onder leiding van directeur Wilmar, bezocht. Tijdens dit bezoek hebben zij een informatiegids van de stichting ‘Club Deportivo Straatkinderen Medellín´gekregen met daarin de geschiedenis van de stichting, de doelstellingen en de plannen voor het huidige jaar.
Aan de competitie doen 30 teams mee in drie verschillende categorieën. De scheidsrechters hebben een cursus gevolgd en hebben een scheidsrechterspak gekregen. Het zijn dezelfde jongeren, die de training van de kinderen verzorgen en daarvoor worden betaald. De kinderen krijgen na de wedstrijd wat te drinken en te eten en aan het eind van de periode zal er een gezamenlijke activiteit worden georganiseerd, met als afsluiting een prijsuitreiking. Verder stonden er nog een aantal activiteiten in de planning, zoals volleybal en basketbal en werden de plannen om een Olympische Spelen te organiseren steeds concreter.
De competitie begon dinsdag 17 maart en iedereen had er erg veel zin in. Nog voordat de eerste week gespeeld was, is het project per direct gestopt. Wat is er in hemelsnaam gebeurd?
Het comité is een initiatief van twee politieagenten en drie instituten, werkzaam met onze kwetsbare kinderen. Het was weinig georganiseerd en bestond eigenlijk alleen maar uit een aantal onderlinge oefenwedstrijden microfútbol tussen de instituten. Er waren meer instituten geïnteresseerd, maar er veranderde weinig. Breekpunt was dat Wilmar de voorzittershamer overnam. Zijn contractverandering (mede dankzij jullie!) gaf hem de gelegenheid meer te kunnen doen voor het comité, maar zijn motivatie iets moois neer te zetten was doorslaggevend. Samen met de stichting ‘Club Deportivo Straatkinderen Medellín’ heeft Wilmar instituten aangeschreven, opgebeld en de plannen uitgelegd. Inmiddels zijn er 23 instituten aangesloten en is er vorig jaar veel georganiseerd. Dit jaar zijn er plannen om uit te breiden en iedereen leek enthousiast....
Dat was een misvatting, niet iedereen blijkt enthousiast. In de eerste maandelijkse vergadering van dit jaar moest ik uitleggen waar het geld vandaan komt dat gebruikt wordt tijdens de activiteiten, een vraag van de oprichters die op dat moment niet aanwezig waren. Ik kan me de vraag wel voorstellen, ik zal niet de eerste zijn die een stichting misbruikt om geld wit te wassen of de foto’s van straatkinderen te exploiteren met als doel zelfverrijking. Toch zat het met niet lekker. In de tweede vergadering waren de oprichters wel aanwezig. De politieagent kwam met zijn twijfels op de proppen en ik begon me te irriteren omdat ik het toch al een keer duidelijk had uitgelegd. Hij begon met de vraag uit welk deel van Nederland ik kom, waarop ik antwoordde ‘welk deel van Nederland kent u?’ Uiteraard weet hij helemaal niets van Nederland, dus in feite zette ik hem voor schut. Hij wilde ook nog weten of er ook straatkinderen in Nederland zijn, waarop ik het verschil tussen beide landen heb uitgelegd. Het bleek dat ze bang waren dat ik het comité zou opkopen en eventueel de naam zou veranderen. In de rondvraag heb ik dan ook nog eens fijntjes het voorstel gedaan om eens over een andere naam voor het comité na te denken...
Na deze vergadering werden de roddels steeds heviger en Wilmar besloot hierop een ingelaste vergadering te organiseren. Heel toevallig moest ik die dag in Bogotà zijn om mijn visum te verlengen, iets waar ik niet onderuit kon. Tijdens de vergadering is besloten dat de stichting niet meer mag samenwerken met het comité en dat alle activiteiten (de competitie microfútbol en het voetbalproject met de verschillende instituten) per direct werden stopgezet. Wilmar heeft het nog voor me moeten opnemen, maar dit had geen enkele zin meer en hij is per direct opgestapt. Ik heb vanwege mijn achtergrond geen ervaring met het werken met straatkinderen, volgens hun. De ‘oprichters’ namen dit besluit en de andere instituten zaten erbij en keken erna...
Wilmar was er ooit ingestapt en heeft zijn hele ziel en zaligheid erin gegooid, een belangrijke reden voor mij om erin te stappen en zo ongeveer 350 kinderen wekelijks recreatieve en sportieve activiteiten te bieden. Wat zijn de consequenties? Het comité zal weer op de oude voet verder gaan en de stichting zal nieuwe wegen zoeken. Wie zijn de dupe? De kinderen, helaas....
Dit jaar is het proces in gang gezet om een compleet programma voor de kwetsbare kinderen te organiseren en daarin is het comité niet onmisbaar. Het is uiteindelijk zelfs beter zo. Na gesprekken met diverse mensen die weten waarover ze het hebben is me verteld dat het pure jaloezie is van deze mensen, niets meer en niets minder. De autoriteiten in Colombia zijn het minst te vertrouwen.
Gek genoeg geven dergelijke gebeurtenissen me meer energie om er alles aan te doen de stichting een volwassen karakter te geven waarin we veel kunnen betekenen voor veel kinderen. Er is me verteld dat er kinderen het instituut hebben verlaten omdat het voetbalproject is stopgezet, ze bevinden zich wederom in een uitzichtloze situatie... Que triste! Een motivatie om hard te werken en deze kinderen te helpen aan een betere toekomst.
posted by Ed Veldhuisen at
00:47
|
0 comments
