De start van de voetbalcompetitie...

Na twee oefenpotjes 6 tegen 6 op een veldje met zaalvoetbalafmetingen is de voetbalcompetitie afgelopen zondag begonnen. Het kostte me meer dan een uur voordat ik aankwam in ‘Comfama’, een park in een ‘municipio’ buiten Medellin. Iedereen was aanwezig, en dat betekent dat er 14 spelers zijn voor een wedstrijd van 6 tegen 6 dat 2 x 35 minuten duurt. Ze noemen het hier ‘futbolocho’, wat letterlijk ‘voetbalacht’ betekent... maar niemand die me kon uitleggen waarom we dan 6 tegen 6 spelen. Gelukkig is het veld iets groter en de hekken kunnen worden gebruikt als boarding. Vooraf moest ik een geplastificeerde pas met pasfoto, mijn officiële ledenpas, aan de scheidsrechter geven. Dit geldt alleen voor de basisspelers of wanneer een speler in het veld komt moet hij eerst naar de scheidsrechter om zijn pas af te geven. Ik had geen scheenbeschermers, wat wel verplicht is en dus moest ik die van een andere speler lenen. Later werd me ook duidelijk waarom het verplicht is... Het tenue was nog niet geregeld en dus speelden we met witte t-shirts. Het is ook verplicht om een rugnummer te hebben en zo moest de scheidsrechter met stift een nummer op mijn rug schrijven. Mijn medespelers vertelden de scheids dat hij nummer 10 moest opschrijven, hetgeen toch een verwachting schept.
Na twee slappe oefenpotjes kreeg ik de indruk dat het er nu om ging, iedereen was bloedfanatiek. Vier basisspelers had ik nog niet zien voetballen en gelukkig zijn dat echt goede voetballers. Sebastian op doel, Nestor en Alexander zijn goede verdedigers, Wilder, een technische speler op het middenveld en Nixon en ik in de spits. Vanaf het begin ging het heel snel en werd er hard gevoetbald. Niemand had me de exacte regels verteld en zo stond ik na enkele minuten ‘buitenspel’. Na zo’n 5 minuten spelen maakte Wilder een overtreding en kreeg daarvoor de gele kaart. Hij bleef doorzeuren en kreeg daarna een blauwe kaart. Nu voetbal ik toch al een tijdje, maar dit heb ik nog nooit meegemaakt, hahaha. Dit houdt in dat hij het veld moet verlaten en niet meer mag terugkeren, voor hem komt dan een andere speler in de plaats. Doordat het er fel aan toeging kreeg Wilder niet veel later de rode kaart, wat inhield dat we de rest van de wedstrijd met een man minder speelden. Ik liep me het apelazerus op het middenveld, gelukkig toch een van mijn kwaliteiten. Na 35 minuten zat ik er helemaal doorheen met een 0 – 0 ruststand. Ik werd gewisseld en merk nu dat de jaren toch beginnen te tellen hahaha.
Sebastian hield ons de tweede helft nog een tijdje in de race, maar na enkele wisselingen en een man minder was het uiteindelijk onmogelijk de ‘nul’ te houden. We verloren met 0 – 4 onze eerste wedstrijd, maar we hebben enorm genoten. Ik geloof dat ik de enige speler was die zonder schaafwonden het veld verliet en ik geef eerlijk toe.... schoffelen en schaven is niet een van mijn kwaliteiten hahaha.

Engelse les

Tijdens de sollicitatie in ‘El Centro Inglés’ sprak ik met Luis, een Colombiaan die lange tijd in New York heeft gewoond. Een week later kwam ik hem tegen tijdens een seminair over ‘Hoe maak je Engelse les boeiend voor een student?’ Hij vertelde dat hij ontslag had genomen omdat hij voor zichzelf wilde beginnen. Zijn doel is het bevorderen van de tweetaligheid in de armere wijken van Medellin. Dit komt overeen met het beleid dat Antioquia (het departement van Medellin) momenteel voert om de educatie in het algemeen onder de mensen te bevorderen.
Zo belde hij me vorige week vrijdagochtend op met de vraag of ik hem wilde helpen. Twee uur later zat ik met hem in de taxi richting Vila Hermosa, een buitenwijk in Medellin. Ik had geen idee wat me te wachten stond, maar Luis stelde me gerust ‘don’t worry, my friend’. Het idee is dat hij Engelse les verzorgt voor de kinderen buiten het lesrooster om. De kinderen schrijven hun naam op de presentielijst en betalen de school een kleine bijdrage voor elke les van 1,5 uur. Het is een school die jongeren opleidt voor onderwijzer op een lagere school, de Colombiaanse Pabo. Zonder overdrijven, ik voelde me een attractie bij aankomst.
De les werd gegeven door een jongen, Sergio, en ik moest de uitspraak corrigeren. Ze weten veel van grammatica, maar durven niet te praten en begrijpen nog niet zoveel. Het maakte indruk op ze toen ik vertelde hoe ik Spaans heb geleerd, simpelweg door met de mensen op straat te ‘oefenen’. Je leert alleen een taal door het te spreken. Aan mij de taak om ze over die drempel van angst te laten stappen. Het zijn gemotiveerde leerlingen en aan het eind van de les heb ik ze huiswerk meegegeven. Ze moeten hun favoriete liedje op cd meenemen en van één leerling laat ik die halverwege de les horen. De opdracht daarbij is dat ze in het Engels moeten vertellen waarom ze voor dit liedje hebben gekozen, ik verwacht een goede motivatie. En als het een Engelstalig liedje is, kunnen we ook nog praten over de inhoud van het nummer. Ik geloof in meer muziek tijdens de lessen want dat is toch een belangrijk onderdeel in ieders leven, bovendien is het een goede afwisseling tijdens de lange lestijd. Geen mens die zich 1,5 uur kan concentreren.
Na afloop vertelde Luis me dat hij graag wil dat ik meer lessen voor hem ga verzorgen en ik sta daar open voor. Hij betaalde me 20.000 pesos en op advies van de directrice gingen we met de taxi naar het centrum. ‘s Middags lekker gevoetbald met de kinderen in Acogida.