Motel of hotel?

Vorig jaar tijdens mijn vakantie in Colombia heb ik voor het eerst kennis gemaakt met de stad Medellin. Na een veel te lange busrit vanuit Bogota, kwam ik laat aan in Medellin. Een taxi bracht me naar het centrum, maar kon het hotel dat ik had aangegeven niet vinden. Na enkele rondjes door het centrum ben ik uitgestapt en besloot een ander hotel te zoeken. Kort hiervoor had ik een motorongeluk gehad in Leticia (Zuid-Colombia, Amazonegebied) en liep daardoor erg langzaam. Met volle bepakking, half struikelend over de vele zwervers die op straat lagen, ging ik om vier uur ‘s nachts op zoek. Niet helemaal op mijn gemak, beseffende dat deze stad geen goede naam heeft. Bij het eerste hotel aangekomen, werd ik niet toegelaten. ‘Is er geen enkele kamer vrij?’, waarna ik als antwoord kreeg dat ik niet werd toegelaten omdat ik alleen was. Bij het tweede hotel overkwam me hetzelfde, ondanks de opmerking dat het me niets uitmaakte hoeveel ik moest betalen. Gelukkig kwam ik veilig aan in het volgende hotel.
In een van de vele leuke gesprekken die ik met Ana heb, werd het een en ander duidelijk. In Colombia hebben de mensen vrienden, amigos y amigas. Een vaste vriendin noemen ze hier novio of novia. Nu is het in Colombia niet meer dan normaal om daarnaast ook ‘amigos con derechos’ te hebben, oftewel een vriend/vriendin met rechten. Wat zo ongeveer betekent dat je een vriend(in) hebt, waar je zo af en toe wanneer het beide uitkomt sex mee hebt. Ik werk ruim een week voor Hogares Claret en het is net of ik me in een soap begeef. Echt bijna iedereen houdt er meerdere vrouwen of mannen op na. De gevolgen zijn wel te merken in dit land. Er zijn veel vrouwen met kinderen van diverse mannen, maar de mannen zijn nergens meer te bekennen. Zo zijn er dus ook meer motels dan hotels, waar je je auto veilig in de garage kunt parkeren zodat niemand weet dat jij daar bent. En in een motel moet je dus niet alleen aankomen, hahaha. Medellin staat erom bekend dat er vele mooie vrouwen wonen en daar ben ik het helemaal mee eens. Kom ik toch voor een dilemma te staan, in hoeverre moet ik nou integreren in dit land?

Hogares Claret

Hogares Claret is een overkoepelende organisatie, die in het hele land actief is. Zo ook in Medellin en wel op de volgende manier. De kinderen die op straat leven kunnen vrijwillig meedoen aan activiteiten in ‘Acogida’. Zo zijn er ook vrijwilligers die deze kinderen op straat aanspreken om ze te motiveren te participeren in het programma. Naast het programma krijgen de kinderen ook te eten en te drinken. Wanneer de kinderen dagelijks terugkomen, mogen ze in Acogida blijven slapen. Mits ze voldoen aan de gestelde regels. In Acogida leren de kinderen zich dagelijks wassen, tanden poetsen en ontstaat er langzamerhand een dagelijks ritme. Na verloop van tijd zijn de kinderen gewend aan dit ritme en kunnen ze (als ze willen) worden overgeplaats naar ‘Alegria’. Dit is een hele mooie plek waar de kinderen ‘s ochtends naar school gaan en ‘s middags huiswerk maken of deelnemen aan recreatieve activiteiten. De kinderen maken hun eten, wassen hun kleren en er zijn taken als afwassen, schoonmaken etc. Hier gelden strakke regels en daar moeten de kinderen aan voldoen.
Na dit programma gaan de jongens naar ‘Libertad’ en gaan de meisjes naar ‘Miraflores’. Ze zijn op een leeftijd dat het beter is om jongens en meisjes te scheiden. Zo heb ik een keer training gegeven bij Acogida en kon een meisje van 15 niet meedoen, omdat ze voor de tweede keer zwanger is. In Libertad en Miraflores gaan ze een vak leren om uiteindelijk een diploma te kunnen halen. De laatste fase is zelfstandig ‘begeleidend’ wonen, vlakbij. Een fase die pas is opgezet en erg succesvol lijkt.
In dit traject voor de kinderen wordt veel gebruik gemaakt van specialisten, van psychologen tot en met de orthodontist aan toe. Het komt allemaal erg professioneel over en het is dan ook voor mij een uitdaging om hierin te kunnen ondersteunen.
Ondanks de professionaliteit van de organisatie, is het niet makkelijk om de kinderen te helpen. Vaak gaat het dan ook (tijdelijk) mis, vanwege de verleidingen en vrijheid van de straat. Een kind dat lange tijd in vrijheid heeft geleefd op straat, heeft moeite met de structuur die nodig is om in de maatschappij te kunnen functioneren. ‘ Bewustwording van’ is dan ook iets waar ik me voor wil inzetten.
Ik werk via de Nederlandse organisatie ‘Amigos Colombianos’, die samenwerkt met Hogares Claret. Wil je meer lezen, kijk dan op www.amigoscolombianos.nl .

Aankomst in Medellin

Na een nachtrit van 11 uur ben ik vorige week dinsdagochtend opgehaald vanaf het busstation door Ana Mercedes, een medewerkster van Hogares Claret, verantwoordelijk voor de vrijwilligers. Medellin is een stad met 2,5 miljoen inwoners, de tweede stad van Colombia en een stuk rustiger dan Bogota. Het heeft een hele mooie ligging, opgesloten tussen bergen in een dal.
De eerste twee maanden slaap ik in het hoofdgebouw van Hogares Claret (OVNI) in de wijk Poblado, de rijkste buurt van de stad en tevens het uitgaanscentrum. Het is gebouwd door Pablo Escobar en die houdt niet van half werk. Hoewel door achterstallig onderhoud en een destijds gebombadeerde (en daarna nooit gerepareerde) lift, is het niet meer wat het geweest is. Het heeft zeven verdiepingen en bovenop het dak is een zwembad en heb je een schitterend overzicht over de hele stad. Ik slaap op de zesde verdieping, het trappenlopen houdt / brengt me dus in conditie. Na deze periode ben ik van plan om een eigen gemeubileerd apartement te huren.
De week bestond uit kennismakingen met verschillende mensen die werken voor Hogares Claret. De eerste twee dagen samen met Letty, een vrijwilligster uit Nederland, die al ruim een maand aan het werk is. Gelukkig kan ik goed met haar opschieten en kunnen we de ervaringen delen (meestal in het Spaans, soms na een lange dag in het Nederlands).
Ana Mercedes en ik kunnen heel erg goed met elkaar opschieten, we trekken erg veel met elkaar op en lachen heel veel. Vrijdag ben ik met Ana, Nora en Diana naar Monterrey geweest, een groot terras onder een drukke weg (wat je door de muziek niet in de gaten hebt). Nora en Diana werken ook in het OVNI en sinds die dag is Nora mijn danslerares nadat we op een spontane manier met elkaar gingen dansen tijdens werktijd. Dat ging best goed, slechts enkele keren heb ik mijn benen uit de knoop moeten halen.
Na enkele biertjes gingen we naar de ‘Feria de las flores’. Deze week zijn veel optochten en verschillende (religieuze) feesten in de stad met veel bloemen, bier, aquardiente en muziek. Een kilometers lange snelweg door de stad is afgezet en tijdens de Feria bezet door typische lokale huisjes. In deze huisjes kun je de typische lokale gerechten bestellen en is er muziek uit die regio. Tijdens deze feesten is het enorm druk, want de mensen komen uit het hele land. Er werd veel gedanst en de mensen zingen allemaal luidkeels mee. Er is hier geen geld, maar als het feest is.......
Zondag ben ik alleen met Ana op stap geweest en dat was een bijzonder leuke avond. Het OVNI is vlakbij ‘Parque Lleras’ , een park omringd door openlucht barretjes en discotheken. Dit is echt een heel mooi uitgaansgebied, waar de mensen met geld komen (en lees ook: een hoog gehalte plastische cirurgie). Na een para biertjes stelde Ana voor om ergens anders aguardiente te bestellen en kwam er uiteindelijk een hele fles op tafel. Pffff, lang geleden dat ik zo dronken ben geweest. Nu doet de bewaker van het OVNI de deur tot 22.00 uur open, zoniet, dan moet ik bellen en kan ik alleen om 01.00 uur nog binnenkomen. Ana stelde voor dat ik bij haar kon blijven slapen en zo hebben we de fles kunnen opdrinken. Bij de deur aangekomen duurde het een half uur voordat we binnen waren, want het sleutelgat had de gewoonte om van plaats te veranderen. Ik weet nog wel dat ik op de bank heb geslapen, hahaha.
Zo langzamerhand begin ik de cultuur van dit land steeds beter te begrijpen, en geloof me, het is een hele andere cultuur dan de Nederlandse. Wat een verrijking voor me om dit te mogen meemaken.
Voordat ik aan het werk ga, eerst maar even een duik nemen......